ปััจจัยทางสังคมกับการใช้ความรุนแรงทางเพศในประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยที่ก่อให้เกิดการใช้ความรุนแรงทางเพศ โดยพิจารณาจากปัจจัยจากปัญหาทางเศรษฐกิจและสังคมเป็นหลัก เนื่องจากสภาพสังคมมีส่วนสำคัญในการสร้างพฤติกรรมของผู้คนและแนวทางในการปฏิสัมพันธ์ของสมาชิกในสังคม โดยใช้ทฤษฎีทางสังคมวิทยา และอาชญาวิทยาในการอธิบายการใช้ความรุนแรงทางเพศจากปัจจัยต่าง ๆ ศึกษาปัจจัยทางสังคมที่ส่งผลต่อการกระทำความผิดทางเพศตามหลักองค์ประกอบของทฤษฎีสามเหลี่ยมอาชญากรรม โดยมุ่งไปที่ด้านของผู้กระทำความผิดเป็นหลัก
จากการศึกษาพบว่าปัญหาเชิงโครงสร้างจากระบบชายเป็นใหญ่ที่ฝังลึกอยู่ในสังคมและวิถีชีวิตของผู้คน ปัญหายาเสพติดและแอลกอฮอล์ ปัญหาจากการผลิตซ้ำความรุนแรงทางเพศผ่านฉากในละครรวมไปถึงปัญหาเศรษฐกิจล้วนเป็นปัจจัยสำคัญที่ทำให้ผู้กระทำผิดกระทำความรุนแรงทางเพศต่อเหยื่อ นอกจากนี้ยังได้เสนอแนวทางสำหรับหน่วยงานที่เกี่ยวข้องและสมาชิกในสังคมในการยับยั้งและป้องกันไม่ให้เกิดการใช้ความรุนแรงทางเพศขึ้นในสังคม โดยแก้ปัญหาที่โครงสร้างของระบบสังคมเพื่อลบล้างมายาคติผิด ๆ เกี่ยวกับการข่มขืนและการกล่าวโทษเหยื่อ
Article Details
เอกสารอ้างอิง
Feminista. (2564). จากวัฒนธรรมการโทษเหยื่อ สู่วัฒนธรรมการเล่นมุกตลกข่มขืนหรือล่วงละเมิดทางเพศ. สืบค้น 8 พฤษภาคม 2564, จาก http://www.feminista.in.th/post/victim-blaming-and-rape-joke
The Momentum. (2019). อะไรคือเบื้องหลังที่ทำให้อินเดียเต็มไปด้วยคดีข่มขืน. สืบค้น 8 พฤษภาคม 2564, จาก https://themomentum.co/rape-culture-in-india/
กฤตยา อาชวนิจกุล. (2552). ถึงเวลาต้องเข้าใจและแก้ไขความรุนแรงทางเพศ เอดส์ และท้องไม่พร้อม. กรุงเทพฯ: แผนงานสร้างเสริมสุขภาวะทางเพศ สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ, สำนักงานคณะกรรมการสุขภาพแห่งชาติ และ สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล.
กฤตยา อาชวนิจกุล. (2558). ข่มขืน มายาคติและความรุนแรงซ้ำซ้อน. นครปฐม: สมาคมเพศวิถีศึกษา.
กองบรรณาธิการวอยซ์ออนไลน์. (2563). เปิดสถิติครึ่งปี’63ผู้หญิงถูกกระทำจากสามีที่ดื่มสุราเป็นปัจจัยร่วมสำคัญ.สืบค้น 7 เมษายน 2564, จาก https://voicetv.co.th/read/YJ2mIbMUv
ณภัทร เรืองนภากุล. (2563). ปัจจัยที่มีผลต่อการผลิตซ้ำความรุนแรงและแนวทางลดการซ้ำความรุนแรงในกระบวนการผลิตสื่อ:มุมมองจากนักศึกษาด้านนิเทศศาสตร์ในจังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการบัณฑิตศึกษาและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏอุตรดิตถ์, 10(1), 47-56.
ทัศนีย์ คนแล, ยุนีพงศ์จตุรวิทย์ และมณีรัตน์ ภาคธูป. (2553). ประสบการณ์ของการถูกทารุณกรรมทางเพศในวัยรุ่นหญิง. วารสารการพยาบาลและการศึกษา, 3(2), 57-72.
ทานตะวัน สุรเดชาสกุล. (2556). เอกสารทบทวนองค์ความรู้เรื่อง แอลกอฮอล์กับความรุนแรง. เชียงใหม่: แผนงานการพัฒนาระบบการดูแลผู้มีปัญหาการดื่มสุรา (ผรส.). เชียงใหม่: วนิดาการพิมพ์.
ไทยรัฐออนไลน์. (2557). “ย้อนคดีข่มขืนฆ่า ด.ญ. 13 บนรถไฟ-ศาลสั่งประหาร”. สืบค้นเมื่อ 8 พฤษภาคม 2564. จาก https://www.thairath.co.th/content/453779
เพ็ญประภา ภัทรานุกรม. (2016). “ความเหลื่อมล้ำทางเพศภาวะ: “ปัญหาความรุนแรง” ข้อท้าทายและทางออก Gender Inequalities: ‘The Problem of Violence’ Challenge and Solution”. Journal of Social Development 18(1), 107-135.
วรรณะ หนูหมื่น. (2556). นัยการข่มขืนในละครโทรทัศน์และภาพยนตร์ไทย : วิพากษ์ผลการศึกษาด้วยวิธีวิทยาแบบโครงสร้าง THE IMPLICATIONS OF RAPES IN THAI TELEVISION DRAMA AND MOVIES: A CRITIC BY STRUCTURAL METHODOLOGY. วารสารสถาบันวัฒนธรรมและศิลปะ (สาขามนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์). มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ 14(2), 87-95.
สมชาย ปรีชาศิลปกุล. (2560). “Blaming the Victim, Blaming the Students”. สืบค้นเมื่อ 27 เมษายน 2564. จาก https://www.the101.world/blaming-the-victimblaming-the-student/
สัญญพงศ์ ลิ่มประเสริฐ, วีนันท์กานต์ รุจิภักดิ์ และยศวดี ทิพยมงคลอุดม. (2563). การตกเป็นเหยื่อความรุนแรงของเด็กและเยาวชน. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ 5(9), 230-246.
สำนักข่าวไทย. (2563).“สถิติความผิดเกี่ยวกับเพศปี 60-63”. สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2564. จาก https://tna.mcot.net/crime-530217?fbclid=IwAR3teHdJPST_eW0Pmmu9utgVuBVpt2Z6B0S5jQuVx87XJMLU-R1iJzeo0w
สำนักข่าวบีบีซี ประเทศไทย. (2560). “ยูเอ็นเปิดผลการศึกษาคดีข่มขืนในไทย-เวียดนาม ผู้หญิงเผชิญอคติจากเจ้าหน้าที่กระบวนการยุติธรรม”. สืบค้นเมื่อ 1 พฤษภาคม 2564. จาก https://www.bbc.com/thai/thailand-42170733
สำนักข่าวบีบีซี ประเทศไทย. (2561). “ความรุนแรงในครอบครัว : “บ้าน” คือสถานที่ที่ผู้หญิงมีความเสี่่ยงจะถูกสังหารได้มากที่สุด”. สืบค้นเมื่อ 7 เมษายน 2564. จาก
https://www.bbc.com/thai/features-46363653
สำนักงานคณะกรรมการสิทธิมนุษยชนแห่งชาติ. (2563). “ปัญหาความรุนแรงครอบครัวภัยเงียบในวิกฤตโรคโควิด 19”. สืบค้นเมื่อ 6 พฤษภาคม 2564. จาก
http://www.nhrc.or.th/getattachment/774d6a06-4348-414b-ba9cf03b984aa4e2/.aspx
สุขุมา อรุณจิต. (2562). ปัญหาความรุนแรงทางเพศ : บทสะท้อนความไม่เสมอภาคระหว่างเพศ. รายงานสืบเนื่องการสัมมนาวิชาการเนื่องในโอกาสการสถาปนาคณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์มธ. ปีที่ 65. คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุขุมา อรุณจิต และวุฒิพล มั่นเหมาะ. (2559). ปัจจัยการเกิดอาชญากรรมทางเพศและแนวทางป้องกันอาชญากรรมทางเพศตามทฤษฎีสามเหลี่ยมอาชญากรรม. วารสารวิชาอาชญา วิทยาและนิติวิทยาศาสตร์ โรงเรียนนายร้อยตำรวจ 2(1), 23-34.
สุชาดา ทวีสิทธิ์. (2019). ผู้หญิง ผู้ชาย และเพศวิถี : เพศภาวะศึกษาในงานมานุษยวิทยา. วารสารสังคมศาสตร์19(1), 311-357.
สุวรา แก้วนุ้ย และทักษพล ธรรมรังสี. (2554). พฤติกรรมการคุกคามทางเพศในกลุ่มเด็กและเยาวชนภายใต้อิทธิพลการบริโภคเครื่องดื่มแอลกอฮอล์. วารสารวิจัยระบบสาธารณสุข. 5(2), 233-243.
สุสัณหา ยิ้มแย้ม, สุจิตรา เทียนสวัสดิ์ และสุจิตรา ชัยวุฒิ (2554). การถูกละเมิดทางเพศและความรุนแรงในครอบครัวสตรีในสถานประกอบการ. วารสารสภาการพยาบาล 26(1), 56-69
อัจฉรียา ชูตินันท์. (2563). อาชญาวิทยาและทัณฑวิทยา พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์วิญญูชน.
อุนิษา เลิศโตมรสกุล และอัณณพ ชูบำรุง. (2558). อาชญากรรมและอาชญาวิทยา พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
