การบริหารการฝังลึกความรับผิดชอบต่อสังคมและการเทิดทูนศาสตร์พระราชาที่ส่งผลต่อการสนับสนุนของลูกค้า
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
ความสำเร็จของการทำธุรกิจเพื่อสังคม ต้องอาศัยการบริหารความสมดุลมูลค่าทางเศรษฐศาสตร์ คุณค่าทางสังคมและสิ่งแวดล้อม โดยใช้กลยุทธ์การจัดการทรัพยากรมนุษย์ และการเป็นองค์การธรรมาภิบาล ทั้งนี้จากการศึกษาธุรกิจเพื่อสังคมในประเทศไทยที่ประสบผลสำเร็จพบว่า บริษัทดอยคำผลิตภัณฑ์อาหาร จำกัด มีลักษณะเด่นในการบริหารคือ การสร้างตราองค์การ จากการจัดการศักยภาพทุนมนุษย์ที่มีจิตสำนึก การฝังลึกของวัฒนธรรมความรับผิดชอบต่อสังคมให้กับบุคลากร ร่วมกับการวิจัยพัฒนาสินค้าจากการน้อมนำศาสตร์พระราชามาใช้ในการสร้างองค์ความรู้ร่วมกับภูมิปัญญาจากแรงงานท้องถิ่น การศึกษาครั้งนี้ใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือกับกลุ่มตัวอย่างขนาด 300 คนจากประชากรในกรุงเทพมหานครฯที่มีอายุ 17-35 ปี ผลการวิจัยพบว่า ปัจจัยอิสระคือ การฝังลึกของวัฒนธรรม ความรับผิดชอบต่อสังคม และ การเทิดทูนศาสตร์พระราชา ปัจจัยคั่นกลางคือ ภาพลักษณ์ขององค์การ และ การรับรู้ประโยชน์ร่วม ส่วนปัจจัยผลคือ การสนับสนุนจากลูกค้า มีค่าระดับการรับรู้อยู่ในระดับมากส่วนการทดสอบสมมติฐาน พบว่า การฝังลึกของวัฒนธรรมความรับผิดชอบต่อสังคม (ECR) และการเทิดทูนความรู้ศาสตร์พระราชา (KKE) มีอิทธิพลเชิงบวกต่อ การรับรู้ภาพลักษณ์ขององค์การ (CP) และ การรับรู้ประโยชน์ร่วม (MGP) โดยค่าสัมประสิทธิ์ความสัมพันธ์มีนัยสำคัญที่ระดับ 0.643, 0.722, 0.589 และ 0.289 ตามลำดับ
Article Details
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร
ข้อความที่ปรากฏในบทความแต่ละเรื่องในวารสารวิจัยราชภัฏพระนครเล่มนี้เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียนแต่ละท่านไม่เกี่ยวข้องกับมหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร และคณาจารย์ท่านอื่นๆในมหาวิทยาลัยฯ แต่อย่างใด ความรับผิดชอบองค์ประกอบทั้งหมดของบทความแต่ละเรื่องเป็นของผู้เขียนแต่ละท่าน หากมีความผิดพลาดใดๆ ผู้เขียนแต่ละท่านจะรับผิดชอบบทความของตนเองแต่ผู้เดียว
References
Arsasongtham, J. (2012). Persuasion the Gen Y to work with happiness in organization. Executive Journal Bangkok University, 32(2), 202 – 208. (in Thai)
Cekada, T. L. (2012). Training a multigenerational workforce. Professional Safety, 57(3), 40-44.
Croitoru, A. (2012). Book review: Schumpeter, J.A., 1934 (2008), The Theory of Economic Development: An Inquiry into Profits, Capital, Credit, Interest and the Business Cycle. Journal of Comparative Research in Anthropology and Sociology, 3(2). 137-148.
Doi Kham Family. (2017). Doi Kham products. Retrieved January 17, 2017, from http://www.doikham.co.th/ (inThai)
Dwyer, L. & Kim, C. (2009). Destination competitiveness: determinants and indicators. Current issues in tourism, 6(5), 369-414.
Gerbing, D.W. & Anderson, J.C. (1993). Monte Carlo evaluations of goodness-of-fit indices for structural equation models. In K.A. Bollen, & J.S. Long (eds.), Testing structural equation models. Newbury Park, CA: Sage.
Hansen, J.I.C., & Leuty, M.E. (2012). Work values across generations. Journal of Career Assessment, 20(1), 34-52.
Hanson, D., & Stuart, H. (2001). Failing the reputation management test: The case of BHP. The Big Australian. Corporate Reputation Review, 4(2), 128-143.
Kotler, P. & Lee, N. (2005). Corporate social responsibility: doing the most good for your company and your cause. Hoboken, N.J: Wiley.
Kowalczyk, J. & Pawlish, M.J. (2002). Corporate branding through external perception of organizational culture. Corporate Reputation Review, 5(2/3), 159-174.
Ipe, M. (2003). Knowledge sharing in organizations: a conceptual framework. Human Resource Development Review. 2(4), 337-359.
Mahon, J., & Wartic. S. L. (2012). Corporate social performance profiling: using multiple stakeholder perceptions to assess a corporate reputation. Journal of Public Affairs, 12(1), 12-28.
Melewar, T. C. & Karaosmanoglu, E. (2006). Seven dimensions of corporate identity: a categorization from the practitioners’ perspectives. European Journal of Marketing, 40(718), 846-69.
Nguyen, N. & Leblanc, G. (2001). Corporate image and corporate reputation in customers’ retention decisions in services. Journal of Retailing and Consumer Services, 8(4),227-236.
Omar, M., Williams, R. & Lingelbach, D. (2009). Global brand market‐entry strategy to manage corporate reputation. Journal of Product & Brand Management. 18(3), 177-187
Michael, E. Porter & Mark, R. Kramer. (2002).The competitive advantage of corporate philanthropy. Harvard Business Review. 80(12), 48–62.
Staples S. & Sirkkal J., (2002). Toward contextualized theories of trust: role of initial trust in global virtual teams. Information Systems Research, Sep2004. 15(3).
Strandberg, C. (2004). Staffing CSR. Canadian co-operative association March 2004 concern for community newsletter. Canada: British Columbia.
Strautmanis, J. (2007). Acquiring corporate social responsibility approach through business study process. Riga: University of Latvia.
Sirijai, B. & Piriyakul, R. (2018). Internal corporate branding: a case study of Bangkok bank public company limited. Sripatum Review of Humanities and Social Sciences, 18(1), 27-36. (In Thai)
Suwanaopas, R. & Piriyakul, R. (2018). Effects of social enterprise strategy, organizational culture and knowledge management on the triple bottom line: The Evidence of Thai Social Enterprise. Ph.D. in Social Sciences Journal, 8(3), 214-229. (in Thai)
Jeffry A. Timmons, Stephen S. (2008). New venture creation: entrepreneurship for the 21st century. NY: McGraw-Hill/Irwin.
Tung, C. L., Hsing K. C. & Sheng W. (2004). To share knowledge or not to share: a social exchange theory perspective of virtual team members' behavior. Knowledge Economy and Electronic Commerce, 10, 34-56.
Larry J. Williams, Robert J. Vandenberg & Jeffrey R. Edwards. (2009). Structural equation modeling in management research: a guide for improved analysis. Journal The Academy of Management Annals. 3(1), 543-604.