ความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยการนำตนเองสำหรับทักษะในศตวรรษที่ 21 ของนักศึกษามหาวิทยาลัยในประเทศไทย

Abstract

การเรียนรู้ด้วยตนเองเป็นสิ่งสำคัญทักษะในศตวรรษที่ 21 และได้ถูกนำมาใช้ที่เน้นการฝึกฝนให้นักศึกษามีทักษะนี้ในหลายประเทศ วัตถุประสงค์ของงานวิจัยนี้คือการอธิบายถึงการเตรียมความพร้อมเรียนรู้ด้วยตนเองในปัจจุบันของนักศึกษาในประเทศไทยและเพื่อเปรียบเทียบความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเองของแต่ละชั้นปีและแต่ละสาขาวิชา ผ่านแนวความคิดทางทฤษฎีของ Guglielmino (1997) โดยผู้วิจัยได้ส่งแบบสอบถามไปยังนักศึกษาภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาที่เป็นกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 3 สาขาวิชาดังนี้ 1) สาขาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา 2) สาขาเทคโนโลยีสารสนเทศการศึกษา และ 3) สาขาคอมพิวเตอร์ศึกษา รวมทั้งสิ้น 231 คน โดยใช้ค่าเฉลี่ย เบี่ยงเบนมาตรฐานและ เปรียบเทียบชั้นปีและสาขาวิชา กลุ่มโดยใช้ สิถิติ  one-way ANOVA ผลการวิจัยพบว่า นักศึกษามีความพร้อมในการเรียนรู้ด้วยตนเอง ในด้านการเปิดกว้างต่อการเรียนรู้ในระดับต่ำ  (x̄ = 2.46, SD = 0.05) และด้านอื่น ๆ อยู่ในระดับสูง เมื่อเปรียบเทียบระหว่างชั้นปีและสาขาวิชาไม่มีความแตกต่างกัน

Self-directed learning is an important skill in the 21st century and it has been used to train students in many countries. The purposes of this study were to examine self-directed learning readiness of college students in Thailand and to compare this readiness across years of education. Through the theoretical framework by Guglelmino (1997), the author administered a survey to 231 participants, from three majors: 1.Educational Technology and Communication, 2. Information Technology for Education, and 3. Computer for Education.  The data analysis was conducted by using mean, standard deviation, and one-way ANOVA. The data revealed that the participants reported having self-directed learning readiness, ranging from low to high level. The dimension of openness to learning was at the low level (x̄ = 2.46, SD = 0.05), and the other seven dimensions were at the high level. When comparing the readiness across years of education and majors, it was found that there was no significant difference.