การพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพของคนไร้ที่พึ่งในศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดขอนแก่นตามหลักสัมมาอาชีวะ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาสภาพปัญหาในการปฏิบัติงานเพื่อพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพให้กับคนไร้ที่พึ่งในจังหวัดขอนแก่น 2) เพื่อศึกษาการในการพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพของคนไร้ที่พึ่ง จังหวัดขอนแก่น ตามหลักสัมมาอาชีวะ 3) เพื่อศึกษาข้อเสนอแนะ และการสร้างกลไกลเพื่อการพัฒนาปรับปรุงการพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพให้คนไร้ที่พึ่ง จังหวัดขอนแก่น ตามหลักสัมมาอาชีวะ เป็นการวิจัยแบบผสมผสาน โดยการวิจัยเชิงสำรวจ เก็บข้อมูลเชิงปริมาณจากเจ้าหน้าที่ศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดขอนแก่นจำนวน 9 คน และสัมภาษณ์เจ้าหน้าที่สำนักงานพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์จังหวัดขอนแก่น จำนวน 2 คน รวมถึงเครือข่ายศูนย์การเรียนรู้สตรีรัตนภา รวม 3 คน วิเคราะห์ข้อมูลด้วยค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าเบี่ยงเบนมาตรฐาน รวมถึงวิเคราะห์เนื้อหาจากการสัมภาษณ์
ผลการวิจัยพบว่า ผู้ใช้บริการศูนย์ฯ ส่วนใหญ่เป็นคนไร้ที่พึ่ง (66.70%) และคนขอทาน (22.20%) โดยมีปัญหาทั้งด้านร่างกายและจิตใจ (11.10%) การพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพโดยรวมอยู่ในระดับสูง (µ=4.47) โดยเฉพาะด้านจิตใจ (µ=4.60) และร่างกาย (µ=4.56) ระดับการพัฒนาและฟื้นฟูสมรรถภาพของคนไร้ที่พึ่งโดยรวมอยู่ในระดับสูง (µ=4.47) โดยการพัฒนาด้านจิตใจได้รับคะแนนสูงสุด (µ=4.60) รองลงมาคือด้านร่างกาย (µ=4.56) ด้านสังคม (µ=4.49) และด้านอาชีพ (µ=4.24) ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่าการพัฒนาในแต่ละมิติยังต้องการการสนับสนุนเพิ่มเติม ข้อเสนอแนะ ได้แก่ 1) การเสริมสร้างสุขภาพที่มีคุณภาพและการเข้าถึงสิทธิรักษาพยาบาล 2) การคัดกรองและบำบัดสุขภาพจิต พร้อมให้คำปรึกษาเพื่อสร้างแรงบันดาลใจ 3) การพัฒนาเครือข่ายสังคม สนับสนุนการมีส่วนร่วมและการส่งตัวกลับภูมิลำเนา 4) การส่งเสริมอาชีพผ่านการฝึกทักษะเพื่อให้สามารถพึ่งพาตนเองได้
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กรุงเทพธุรกิจ. (2565). โควิด-19 กระทบรายได้ประชากร ปี 65 “คนไร้บ้านหน้าใหม่เพิ่มขึ้น”. เรียกใช้เมื่อ 4 กุมภาพันธ์ 2566, จาก https://shorturl.asia/zkVov.
ถกล สรรเสริญชูโชติ. (2558). การศึกษากระบวนการฟื้นฟูศักยภาพคนไร้ที่พึ่งตามรูปแบบ ธัญบุรีโมเดล. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต ภาควิชาพัฒนาชุมชน คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ธนอร จันทร์อนุ. (2552). ความรู้ความคิดเห็นและการบริหารจัดการบริการแก่คนไร้ที่พึ่งสถานสงเคราะห์คนไร้ที่พึ่งในเขตกรุงเทพมหานครและปริมณฑล สังกัดกรมพัฒนาสังคมและสวัสดิการ. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต สาขาวิชาสังคมสงเคราะห์ศาสตร์ คณะสังคมสงเคราะห์ศาสตร์, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
บุญชม ศรีสะอาด. (2545). การวิจัยเบื้องต้น. (พิมพ์ครั้งที่ 7). กรุงเทพมหานคร: สุวีริยาสาส์น.
วีรวรรธน์ สมนึก. (2566). โลกของคนไร้บ้าน จ.ขอนแก่น ท่ามกลางวิกฤตโควิด – 19. เรียกใช้เมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2566 จาก https://shorturl.asia/0LT78
ศูนย์คุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดขอนแก่น. (2566). ประวัติความเป็นมาขององค์กร. เรียกใช้เมื่อ 11กุมภาพันธ์ 2566 จาก https://1300thailand.m-society.go.th/department?page=4.
สุกิจ อยู่ในธรรม รุ่งนภา เฉยคล้ายและนิฤมน รัตนะรัต. (2565). แนวทางการพัฒนาผู้ดูแลผู้ใช้บริการในสถานคุ้มครองคนไร้ที่พึ่งจังหวัดนนทบุรี. วารสารวิชาการมนุษยสังคมสาร, 20(1), 80-101.
สุจิรา เนาวรัตน์. (2562). ผลการจัดการรายกรณีต่อความสามารถโดยรวมของผู้ป่วยจิตเภทที่มีความเสี่ยงก่อความรุนแรง. วารสารสถาบันจิตเวชศาสตร์สมเด็จเจ้าพระยา, 14(1),1-10.
