การประยุกต์ใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการฝึกอบรมธรรมศึกษาแก่พระสอนศีลธรรม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา วิเคราะห์ และเสนอแนวทางพัฒนาแนวปฏิบัติในการฝึกอบรมพระสอนศีลธรรมในยุคดิจิทัล เพื่อยกระดับคุณภาพการเรียนการสอนธรรมศึกษาให้สอดคล้องกับบริบททางสังคมปัจจุบัน การศึกษาพบข้อจำกัดของการฝึกอบรมแบบดั้งเดิม เช่น เวลา สถานที่ บุคลากร และรูปแบบการเรียนรู้ที่ไม่ทันสมัย จึงเสนอการใช้เทคโนโลยีดิจิทัลเป็นกลไกสำคัญในการฝึกอบรม รูปแบบการฝึกอบรมออนไลน์ที่เหมาะสม ควรส่งเสริมการเรียนรู้ที่เข้าถึงง่าย ยืดหยุ่น และปรับให้ตรงกับบริบทของผู้เรียนแต่ละคน ผ่านสื่อดิจิทัล เช่น วิดีโอ แอปพลิเคชัน ระบบ LMS และการประชุมออนไลน์ โดยผสมผสานหลักธรรมคำสอนกับการมีปฏิสัมพันธ์และการเรียนรู้เชิงปฏิบัติ นอกจากนี้ ยังส่งเสริมการประเมินผลอย่างต่อเนื่อง และช่วยพัฒนาทักษะด้านเทคโนโลยีของพระสอนศีลธรรมอย่างเหมาะสม ทั้งยังเปิดโอกาสให้เกิดเครือข่ายความร่วมมือระหว่างพระสอนศีลธรรมทั่วประเทศ ความท้าทายของพระสอนศีลธรรม เช่น ความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงเทคโนโลยี การขาดทักษะดิจิทัลของพระสอนศีลธรรมบางส่วน และการรักษาแก่นแท้ของธรรมะในบริบทดิจิทัล โดยเฉพาะการลดทอนความสัมพันธ์ทางจิตวิญญาณในการเรียนรู้แบบออนไลน์ ผลกระทบจากการฝึกอบรมออนไลน์มีทั้งด้านบวก เช่น การเข้าถึงที่กว้างขวาง การประหยัดทรัพยากร การสร้างหลักสูตรที่ทันสมัย และการสร้างเครือข่ายการเรียนรู้ รวมถึงด้านท้าทาย เช่น ความน่าเบื่อของกิจกรรม ความตื้นเขินของเนื้อหา และข้อจำกัดในการประเมินผล ดังนั้น การใช้เทคโนโลยีดิจิทัลในการฝึกอบรมพระสอนศีลธรรมอย่างเป็นระบบ จะช่วยยกระดับคุณภาพการเรียนการสอนธรรมศึกษา พร้อมทั้งเสนอแนะแนวทางพัฒนาหลักสูตร การอบรม และการสร้างความร่วมมือระหว่างหน่วยงาน เพื่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนในอนาคต
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
กรกฤษณ์ โพดาพล. (2563). การจัดการเรียนรู้ออนไลน์ : วีถีที่เป็นไปทางการศึกษา. เรียกใช้เมื่อ 3 มีนาคม 2568 จาก https://www.slc.mbu.ac.th/article/28181/การจัดการเรียนรู้ออนไล/.
เกียรติพงษ์ อุดมธนะธีระ. (2562). การประเมินคุณภาพการบริการ มิติ 5 Five dimension of service quality. เรียกใช้เมื่อ 3 มีนาคม 2568 จาก https://shorturl.asia/VGg9l
เทพประวิณ จันทร์แรง. (2565). การพัฒนานวัตกรรมเพื่อส่งเสริมศักยภาพครูพระสอนศีล
ธรรมในโรงเรียน จังหวัดเชียงใหม่. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 11(6), 30-43.
พระครูขันตยาภิรักษ์ (บรรยง ปุญฺ โณ). (2562). การพัฒนาการจัดการเรียนการสอนธรรมศึกษาในโรงเรียนมัธยมศึกษาของคณะสงฆ์จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. ใน ปริญญาพุทธศาสตรดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาการจัดการเชิงพุทธ. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูพิพัฒน์ศาสนกิจจาทร (สนชัย ภูมิปาโล). (2564). รูปแบบการจัดการศึกษาธรรมศึกษาตามระบบ E-Learning ของคณะสงฆ์จังหวัดพระนครศรีอยุธยา. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 10(1), 125-136.
พระครูวินัยธรปัญญา ปญฺญาวโร (ศรีสมุทร). (2564). การจัดการเผยแผ่พระพุทธศาสนายุคดิจิทัล. วารสารสังคมศาสตร์และมานุษยวิทยาเชิงพุทธ, 6(4), 424-433.
พระครูสิริเจติยานุกิจ. (2565). รูปแบบการจัดการเรียนการสอนแบบพุทธวิธีของคณาจารย์คณะครุศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัยวิทยาลัยสงฆ์นครพนม. วารสารปัญญาปณิธาน, 7(1), 69-82.
พระจิรกฤต รตนปุญฺโญ. (2566). การจัดการเรียนรู้ของพระสอนศีลธรรมในศตวรรษที่ 21. วารสารชัยมงคลปริทรรศน์, 3(1), 13-19.
พระมหากฤติพิสิฐ กิตฺติธมฺโม (จ่าพันธ์) และคณะ. (2566). การพัฒนารูปแบบความสัมพันธ์ของคุณลักษณะของผู้บริหารสถานศึกษากับการประกันคุณภาพภายในสถานศึกษาในยุค New Normal. วารสารปัญญาปณิธาน, 8(2), 57-70.
พระสาโรจน์ ธีรภทฺโท (นิ่มเนียม). (2561). การใช้สื่อดิจิทัลเพื่อจัดการสอนศีลธรรมสำหรับนักเรียน ในโรงเรียนมัธยมศึกษา อำเภอเมือง จังหวัดสมุทรปราการ. ใน วิทยานิพนธ์พุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพุทธบริหารการศึกษา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระสุวรรณ สุเมธปุญฺโญ (ขำโพธิ์ทัย). (2567). ระบบการจัดการฝึกอบรมธรรมศึกษาผ่านแอพพลิเคชั่น “พุทธัง ออนไลน์” สำหรับครูพระสอนศีลธรรม ในสำนักเรียนคณะเขตทวีวัฒนา กรุงเทพมหานคร. วารสารเสียงธรรมจากมหายาน, 10(2), 313-324.
