นโยบายและกระบวนการพัฒนาเมืองสีเขียวจังหวัดอุดรธานี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1. ศึกษานโยบายและกระบวนการพัฒนาเมืองสีเขียวจังหวัดอุดรธานี 2. พัฒนาระบบการเรียนรู้และกิจกรรมการสร้างสรรค์เมืองสีเขียวเทศบาลนครอุดรธานี และ 3. ประเมินผลกระทบทางเศรษฐกิจ ประชาชน และสังคม ของเทศบาลนครอุดรธานี เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใช้แบบสัมภาษณ์ในการเก็บข้อมูล การสัมภาษณ์ สนทนากลุ่ม แล้ววิเคราะห์ผลการวิจัย
ผลการวิจัยพบว่า 1. นโยบายและกระบวนการพัฒนาเมืองสีเขียวจังหวัดอุดรธานี โดยคำนึงถึงความยั่งยืน สิ่งแวดล้อม และคุณภาพชีวิต ครอบคลุมโครงสร้างพื้นฐานสีเขียว การจัดการน้ำ พลังงาน การเกษตรยั่งยืน ลดมลภาวะ การจัดการขยะ การมีส่วนร่วมของชุมชน และเศรษฐกิจสีเขียว เพื่อมุ่งสู่การเป็นเมืองสีเขียวอย่างยั่งยืนในระยะยาว 2. การพัฒนาระบบการเรียนรู้และกิจกรรมการสร้างสรรค์เมืองสีเขียวเทศบาลนครอุดรธานี ใช้คู่มือเพื่อพัฒนาระบบการเรียนรู้และกิจกรรมเมืองสีเขียวตามคู่มือเป็นแนวทาง โดยด้านเศรษฐกิจ มุ่งส่งเสริมทักษะ การศึกษา สนับสนุนผู้ประกอบการ และเศรษฐกิจชุมชน ด้านประชาชน เน้นการเรียนรู้ตลอดชีวิต กิจกรรมสร้างสรรค์ การสื่อสาร การทำงานเป็นทีม การใช้เทคโนโลยี และการสร้างพื้นที่เรียนรู้ ส่วนด้านสังคม มุ่งพัฒนาหลักสูตรเกี่ยวกับเมืองสีเขียว สนับสนุนครูและบุคลากรให้เข้าใจแนวคิด พร้อมส่งเสริมกิจกรรมและนโยบายการจัดการพื้นที่สีเขียว 3. การประเมินผลกระทบทางเศรษฐกิจ ประชาชน และสังคม ของเทศบาลนครอุดรธานี พบว่า ด้านเศรษฐกิจช่วยประหยัดพลังงาน สร้างงาน และดึงดูดการลงทุน แต่มีต้นทุนสูงและกระทบอุตสาหกรรมเดิม ด้านประชาชน สุขภาพดีขึ้น อากาศบริสุทธิ์ ลดผลกระทบสภาพภูมิอากาศ และเพิ่มความหลากหลายทางชีวภาพ ส่วนด้านสังคม ลดมลพิษ ส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ และการมีส่วนร่วมของประชาชน แต่เพิ่มต้นทุนชีวิต เกิดความเหลื่อมล้ำในการเข้าถึงบริการ และความขัดแย้งในชุมชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
เอกสารอ้างอิง
เกวลี เพชรศรีชาติ. (2560). นโยบายสาธารณะว่าด้วยการพัฒนาเมือง. ใน รายงานการวิจัย. คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปิยนุช อุ่นจิตสกุล. (2565). ความสำเร็จของการจัดการพัฒนาพื้นที่ในเขตเทศบาลเมืองปากแพรกไปสู่ความเป็นเมืองสีเขียว. วารสารวิชาการ การจัดการภาครัฐและเอกชน, 4(1), 35-41.
ไพโรจน์ โพธิวงศ์. (2564). การพัฒนาเทศบาลสมาชิกสภานายกเทศมนตรีเมืองสีเขียวเข้าสู่การเป็นเมืองสีเขียวภายใต้กรอบการพัฒนาเมืองอย่างยั่งยืน. วารสารบริการวิชาการสถาบันอุดมศึกษาไทยรับใช้สังคม, 2(2), 1-19.
ศศิมา เจริญกิจ. (2561). เครื่องมือในการบริหารจัดการพื้นที่สีเขียวในเขตชุมขนเมืองสำหรับประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 5(2), 1-24.
Asian Development Bank Institute. (2012). Policies and Practices for Low-Carbon Green Growth in Asia: Highlights. Manila: ADB.
Barbier, E. B. (2009). Rethinking the Economic Recovery: A Global Green. New Deal: UNEP.
Department of Local Administration. (2012). Cities and Green Economy: Comparative Study of Korea, China and Japan. Seoul: Korea Environment Institute.
Green Growth Best Practice Initiative (GGBP). (2014). Green Growth in Practice: Lessons from Country Experiences. Seoul: Global Green Growth Institute (GGGI).
Pathumthani Provincial Office. (2020). Pathum Thani Province Development Plan. Retrieved July 3, 2021 from http://www.pathumthani.go.th.
UCEC Conference. (2011). European Green City Index. Retrieved August 25, 2021 from https://assets.new.siemens.com/siemens/assetscity-index.pdf.
United Nations. (2012). A Guidebook to the Green Economy. Retrieved August 28, 2021 from https://sustainabledevelopment.un.org/content/documents/.
