LEGAL MEASURES TO REGULATE INTERMEDIARY SERVICE PROVIDERS IN CASE OF CYBERBULLYING
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Abstract
This research article aims to study legal issues concerning the regulation of internet service providers through a comparative analysis of legal measures in Thailand and abroad. It proposes a draft suggesting legal measures regarding the regulation of internet service providers as intermediaries in cases of online harassment.
The study employs qualitative research methodology, utilizing a mixed-method approach that involves document analysis, in-depth interviews, drafting, and evaluating. The study found that the Computer Crime Act B.E. 2550 and its amendment (No. 2) B.E. 2560 lack specific laws regulating cyberbullying, fail to define exceptions to the liability of service providers based on the nature and form of services, and do not provide avenues for computer data owners to challenge service providers' discretionary decisions to suspend data or repost suspended content. Therefore, the researchers suggest further amendments to the Computer Crime Act (No. 2) B.E. 2560 to specifically specify the basis of liability for online harassment, define exceptions to the liability of service providers based on the type of service provided, and establish legal measures that allow computer data owners to challenge service providers' discretionary decisions to suspend data or repost suspended content. Along with the results from the interviews and evaluations of the drafting law, it was found the proposed amendments to the Computer Crime Act (No. 2) B.E. 2560 are appropriate due to the determination, definition, nature of the offense and the punishment for committing an offense related to online bullying, covering all forms of bullying if deemed necessary.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
เอกสารอ้างอิง
คณพล จันทน์หอม. (2558). คำอธิบายกฎหมายอาญาภาคความผิด เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: วิญญูชน.
คณาธิป ทองรวีวงศ์. (2558). มาตรการทางกฎหมายในการคุ้มครองสิทธิบุคคลจากการกลั่นแกล้งรังแกออนไลน์ ซึ่งนำไปสู่การฆ่าตัวตาย: ศึกษากรณีกฎหมายความปลอดภัยไซเบอร์. ใน รายงานการประชุมวิชาการระดับชาติ. กรุงเทพมหานคร: สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชวลิต อัตถศาสตร์. (2544). Cyberlaw กฎหมายกับอินเตอร์เน็ต. กรุงเทพมหานคร: โปรวิชั่น.
ธันยากร ตุดเกื้อ และมาลี สบายยิ่ง. (2560). รูปแบบ ผลกระทบ และวิธีการจัดการเมื่อถูกรังแกบนโลกไซเบอร์ของนักศึกษาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในภาคใต้ของประเทศไทย. วารสารพฤติกรรมศาสตร์เพื่อการพัฒนา มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 9(2), 220-236.
พระราชบัญญัติว่าด้วยการกระทำความผิดเกี่ยวกับคอมพิวเตอร์ (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2560 (24 มกราคม2560). ราชกิจจานุเบกษา 134 (10 ก), 24-35
สราวุธ ปิติยาศักดิ์. (2555). กฎหมายเทคโนโลยีสารสนเทศ. กรุงเทพมหานคร: นิติธรรม.
สาวตรี สุขศรี. (2561). อาชญากรรมความรุนแรงบนอินเทอร์เน็ต. วารสารนิติศาสตร์, 42(2), 291-292.
สาวตรี สุขศรี. (2563). กฎหมายว่าด้วยอาชญากรรมทางคอมพิวเตอร์และอาชญากรรมไซเบอร์. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร: โครงการตำราและเอกสารประกอบการสอนคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุมาลี วงษ์วิทิต. (2562). ระเบียบวิธีวิจัยทางกฎหมาย: แนวคิดและวิธีการ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
Andrew M. Henderson. (2009). High-Tech Words Do Hurt : A Modern Makeover Expands Missouri's Harassment Law to Include Electronic Communications. เรียกใช้เมื่อ 21 ตุลาคม 2565 จาก https://scholarship.law.missouri.edu/iss2/7/.
Robert, JR. B. Walter. (2008). Working with Parent of Bully and Victims. Thousand Oak: Sage.
We Are Social. (2565). รายงานสถิติ Thailand Digital Stat 2021. เรียกใช้เมื่อ 4 สิงหาคม 2565 จาก https://www.everydaymarketing.co/knowledge/Thailand-digital-stat-2021-we-are-social/.
