แนวทางการจัดการแหล่งท่องเที่ยวชุมชนในมิติวัฒนธรรมรูปแบบการท่องเที่ยวใหม่ (New Normal): กรณีศึกษา พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นจังหวัดนครปฐม

Main Article Content

จิตกวี กระจ่างเมฆ

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ เพื่อวิเคราะห์ความพร้อมและแนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวแบบวิถีใหม่ (New Normal) ภายใต้เงื่อนไขบริบทที่แตกต่างกันของแต่ละพิพิธภัณฑ์และเพื่อเสนอรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวในรูปแบบวิถีใหม่ (New Normal) ที่เหมาะสมและสอดคล้องกับบริบทของสังคม โดยวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative research) กลุ่มตัวอย่างที่ใช้ในการศึกษา คือ ผู้บริหารหรือผู้ดำเนินการพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นวัดห้วยตะโก พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านชุมชนบ้านคลองผีเสื้อ พิพิธภัณฑ์พื้นบ้านวัดสำโรง พิพิธภัณฑ์วิถีชีวิตชาวนาไทยบ้านลานแหลม พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นกลุ่มชาติพันธุ์ลาวครั่งบ้านทุ่งผักกูด
และพิพิธภัณฑ์บ้านตีเหล็กตลาดบางหลวง แหล่งละ 3 คน รวม 18 คน ด้วยวิธีการสุ่มแบบเจาะจงและเก็บข้อมูลด้วยการสัมภาษณ์ ผลการศึกษาพบว่า ขึ้นอยู่กับสถานที่ตั้ง คือ ในวัด โรงเรียน บ้าน มีความพร้อมในด้านพื้นที่ ความสะดวกและลดความแออัด มีงบประมาณในการปรับปรุง ส่วนพิพิธภัณฑ์ที่ตั้งอยู่ในบ้านเจ้าของจะมีความเสี่ยง และความแออัดของผู้คนสูง เจ้าของใช้งบประมาณส่วนตัวในการปรับปรุง แนวทางในการส่งเสริมการท่องเที่ยว พบว่า มี 3 ด้าน คือ 1) ด้านสิ่งดึงดูดใจทางการท่องเที่ยว 2) ด้านสิ่งอำนวยความสะดวก 3) ด้านการเข้าถึงแหล่งท่องเที่ยว ด้านรูปแบบการจัดการท่องเที่ยวในรูปแบบวิถีใหม่ (New Normal) พบว่า ประกอบด้วย 4Ps ได้แก่ 1) การสร้างผลิตภัณฑ์ (Product) 2) ราคา (Price) 3) การส่งเสริมการตลาด (Promotion) 4) สถานที่จำหน่าย (Place) สำหรับรูปลักษณ์ของอาคารมีความแตกต่าง รูปแบบการจัดนิทรรศการแสดงสิ่งของ วัตถุเครื่องใช้ คือแบบนิทรรศการถาวร (Permanent Exhibition) แบบภายในอาคารนิทรรศการชั่วคราว (Temporary Exhibition) และแบบจัดช่วงระยะเวลาสั้น ๆ บริเวณบ้านอาคารเคลื่อนที่ไปจัดตามสถานที่ต่าง ๆ

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
กระจ่างเมฆ จ. . (2025). แนวทางการจัดการแหล่งท่องเที่ยวชุมชนในมิติวัฒนธรรมรูปแบบการท่องเที่ยวใหม่ (New Normal): กรณีศึกษา พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นจังหวัดนครปฐม. วารสารสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์แห่งรัตนโกสินทร์, 7(1), 52–65. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/RJSH/article/view/274812
ประเภทบทความ
บทความวิจัย

เอกสารอ้างอิง

กระทรวงการอุดมศึกษา วิทยาศาสตร์ วิจัยและนวัตกรรม. (2564). โครงการศึกษาวัฒนธรรมไทยในกระแสการเปลี่ยนแปลงจากสถานการณ์การแพร่ระบาดของโรคติดชื่อไวรัสโคโรนา 2019 (COVID-19). กลุ่มสื่อสารองค์กร กองกลาง มหาวิทยาลัยมหิดล.

นิพล เชื้อเมืองพาน และ พิมพ์ชนก มูลมิตร์. (2560). ศึกษารูปแบบการท่องเที่ยวในแหล่งท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาจุดหมายปลายทางการท่องเที่ยวซ้ำในจังหวัดนครปฐมและพื้นที่เชื่อมโยง.วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 20(2), 133-145.

นุสรา ปารมี. (2564). ศึกษาพฤติกรรมวิถีใหม่ของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวบนเกาะสีชัง ภายใต้มาตรการป้องกัน และการเฝ้าระวังการระบาด COVID-19 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา.

ภาสินี เชื้อบุญมี. (2552). การบริหารจัดการงานประเพณีบุญหลวงและการละเล่นผีตาโขนเพื่อการท่องเที่ยว อำเภอด่านซ้าย จังหวัดเลย (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยราชภัฏเลย.

ศรีศักร วัลลิโภดม. (2545). พิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น : กระบวนการเรียนรู้ร่วมกัน. มูลนิธิเล็ก-ประไพ วิริยะพันธุ์. https://lek-prapai.org.

สมคิด จำนงค์ศร. (2552). การพัฒนาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นวัดนาหนองเป็นศูนย์การเรียนรู้วิถีชีวิตชุมชนไทยยวน ตำบลดอนแร่ อำเภอเมือง จังหวัดราชบุรี (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยมหิดล.

สมศักดิ์ ศรีสันติสุข. (2528). การเปลี่ยนแปลงทางสังคมวัฒนธรรม : แนวทางการศึกษาวิเคราะห์และการเปลี่ยนแปลง. ภาควิชาสังคมศาสตร์ คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สุทัศน์ ฟังประเสริฐกุล และคณะ. (2561). ศึกษาบทบาทของพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นในการพัฒนาสังคม กรณีศึกษาพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่นที่ก่อตั้งโดยวัด, ชุมชนและเอกชน ในจังหวัดนครปฐม.วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยอีสเทิร์นเอเชีย ฉบับสังคมศาสตร์และมนุษยศาสตร์, 9(2), 163-174.

อานันท์ กาญจนพันธุ์. (2538). วัฒนธรรมกับการพัฒนา : มิติของพลังที่สร้างสรรค์. สำนักงานคณะกรรมการวัฒนธรรมแห่งชาติ.