เครื่องแต่งกายเชิงวัฒนธรรม : แฟชั่นไทลื้อร่วมสมัย

บทคัดย่อ

การวิจัยมีแนวคิดมาจากวัฒนธรรมสร้างสรรค์ โดยเชื่อมโยงความงามของศิลปวัฒนธรรมด้านผ้าทอพื้นถิ่นแบบดั้งเดิมสู่งานออกแบบร่วมสมัย งานวิจัยมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาประเภทและคุณลักษณะ         ของเครื่องแต่งกายผ้าทอไทลื้ออำเภอเชียงของ จังหวัดเชียงรายเพื่อนำมาประยุกต์ใช้ในการออกแบบ       เครื่องแต่งกายเชิงวัฒนธรรมและเป็นแนวทางในการเพิ่มมูลค่าสิ่งทอเชิงพาณิชย์ การวิจัยใช้เชิงปริมาณและ  เชิงคุณภาพ ประกอบด้วย 3 ขั้นตอน คือ 1. การประเมินคุณลักษณะของเครื่องแต่งกายผ้าทอไทลื้อ ผลการประเมินพบว่า อัตลักษณ์ของเครื่องแต่งกายผ้าทอไทลื้อ คือ 1) รูปแบบเครื่องแต่งกายชายหญิงของไทลื้อแบบดั้งเดิม 2) เทคนิคการทอและลวดลายได้แก่ ผ้าทอเกาะล้วง ลวดลายเรขาคณิต ผ้าทอจก ลวดลายจากพืชและสัตว์ ผ้าทอขิด ลวดลายสัตว์ตามความเชื่อ 3) สีที่โดดเด่น คือ สีคราม สีแดง และ สีขาว ขั้นตอนที่2            การประเมินความต้องการผู้บริโภคกลุ่มเป้าหมายที่มีต่อรูปแบบแฟชั่นเครื่องแต่งกาย โดยนำผลการประเมินมาเป็นแนวทางการออกแบบ ขั้นตอนที่3 การออกแบบแฟชั่นเครื่องแต่งกาย ใช้การประยุกต์ลวดลาย             และกระบวนการผลิตจากอัตลักษณ์ผ้าทอและเครื่องแต่งกายไทลื้อร่วมกับนำสไตล์แฟชั่นแนวดีคอนสตรัคชั่น (Deconstruction) จัดทำเป็นคอลเลคชั่นไทลื้อคอนเทมโพลาลี่สำหรับผู้บริโภคเจนเนอเรชั่นวาย ที่มีบุคลิกภาพแบบสร้างสรรค์ (Creative personality) นิยมการแต่งกายที่มีเอกลักษณ์ ประกอบด้วย          เครื่องแต่งกายชุดปาร์ตี้ที่สามารถนำมาผสมผสาน (Mixed and matched) ในการสวมใส่ และเครื่องประกอบตกแต่งงานแฟชั่น (Accessories) ได้แก่ กระเป๋า รองเท้า ผ้าคลุมไหล่ สำหรับเครื่องแต่งกายเชิงวัฒนธรรมตามความนิยมแนวแฟชั่นในปัจจุบัน