การออกแบบผลิตภัณฑ์เชิงนิเวศ กรณีศึกษารองเท้า จากเศษหนังแท้

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้ มีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาข้อมูลและแนวทางการนำเศษหนังแท้กลับมาใช้ซ้ำ 2) เพื่อออกแบบรองเท้าจากเศษหนังแท้ 3) เพื่อประเมินความพึงพอใจต้นแบบรองเท้าจากเศษหนังแท้ เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพผสมผสานกับการวิจัยเชิงปริมาณ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ได้แก่ ช่างทำรองเท้า จำนวน 3 คน ผู้เชี่ยวชาญด้านการออกแบบและช่างทำรองเท้า จำนวน 5 คน และกลุ่มตัวอย่าง คือ บุคคลวัยทำงานที่สนใจและนิยมสวมใส่รองเท้าหนังแท้ เขตพระโขนง กรุงเทพมหานคร เพศชาย 15 คน เพศหญิง 15 คนรวมทั้งหมด 30 คน โดยการสุ่มแบบเจาะจง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัย ได้แก่ แบบสอบถามประเมินรูปแบบรองเท้าจากเศษหนังแท้ และแบบสอบถามประเมินความพึงพอใจ สถิติในการวิเคราะห์ ได้แก่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และค่าส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการวิจัย พบว่า 1) เศษหนังแท้ที่นำกลับมาใช้ซ้ำเป็นเศษหนังวัวฟอกสีลักษณะมันเงาขนาดกลางและขนาดเล็ก ที่มีร่องรอยตำหนิและเหลือใช้จากการตัดเย็บมาทำหนังหน้าของรองเท้า ซึ่งใช้เศษหนังแท้โทนสีน้ำเงินสำหรับเพศชายและโทนสีน้ำตาลสำหรับเพศหญิง ด้วยเทคนิคการเย็บแบบโชว์เส้นด้าย 2) ผลการออกแบบรองเท้าจากเศษหนังแท้ จำนวน 3 รูปแบบ พบว่า รูปแบบที่ใช้แรงบันดาลใจจากลักษณะการพันผ้าของชาวอียิปต์โบราณมีผลรวมมากที่สุด โดยมีความเหมาะสมในระดับมาก ( = 4.18, S.D. = 0.80) เป็นรองเท้าสลิปออนซึ่งใช้การตัดทอนลักษณะการพันผ้าแบบสลับกันไปมา เกิดเป็นลวดลายแบบอสมมาตร ใช้หลักความกลมกลืนของโทนสีซึ่งลดหลั่นกัน 3 ระดับ การผลิตใช้จักรเย็บรองเท้าเย็บหนังหน้าแล้วยึดติดกับพื้นรองเท้าสำเร็จรูป เพศชายเบอร์ 42 เพศหญิงเบอร์ 39 และ 3) ผลการประเมินความพึงพอใจต้นแบบรองเท้าจากเศษหนังแท้ พบว่า ผลรวมทุกด้านของกลุ่มตัวอย่างเพศชาย มีความพึงพอใจในระดับมาก ( = 3.73, S.D. = 0.45) และกลุ่มตัวอย่างเพศหญิง มีความพึงพอใจในระดับมาก ( = 3.68, S.D. = 0.38)