สมรรถนะชาวนาไทยที่ประสบความสำเร็จในการประกอบอาชีพการทำนา
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาสมรรถนะของชาวนาไทยที่ประสบความสำเร็จในการประกอบอาชีพการทำนาในประเทศไทย โดยใช้วิธีการวิจัยเชิงคุณภาพ กลุ่มตัวอย่าง 3 กลุ่ม คือ (1) กลุ่มผู้ประกอบอาชีพทำนาหรือ“ชาวนาไทย” ซึ่งเป็นผู้ให้ข้อมูลสำคัญด้านการทำนา 18 คน และ (2) กลุ่มตัวแทนเครือข่าย/องค์กรที่เกี่ยวข้องกับชาวนา นักวิชาการกรมการข้าว 7 คน และ (3) กลุ่มนักวิชาการผู้เชี่ยวชาญ จำนวน 4 คน รวมทั้งสิ้น 29 คน เครื่องมือที่ใช้ คือ การสัมภาษณ์กึ่งมีโครงสร้างจนได้ข้อมูลจนอิ่มตัวและนำมาสังเคราะห์เชิงเนื้อหา
ผลการวิจัย พบว่า สมรรถนะของชาวนาไทยที่ประสบความสำเร็จในการประกอบอาชีพการทำนา ผลการศึกษาพบว่า สมรรถนะมี 3 ด้าน ประกอบด้วย (1) ด้านความรู้ 8 สมรรถนะ คือ (1.1) ความรู้ต่อยอดภูมิปัญญา(1.2) ความรู้เมล็ดพันธุ์ข้าว (1.3) ความรู้การทำนาแบบพอเพียง (1.4) ความรู้เกษตรอินทรีย์/ความรู้เกษตรผสมผสาน/ความรู้ตามแนวทฤษฎีใหม่ (1.5) ความรู้การทำปุ๋ยธรรมชาติ (ปุ๋ยน้ำชีวภาพ) (1.6) ความรู้เกี่ยวกับดินที่อุดมสมบูรณ์ (1.7) ความรู้แหล่งน้ำธรรมชาติ/ชลประทาน (1.8) ความรู้ความพร้อมต่อการเปลี่ยนแปลง (2) ด้านทักษะ 10 สมรรถนะ คือ (2.1) ด้านการบริหารจัดการ (2.2) ทักษะด้านการบัญชีครัวเรือน (2.3) ทักษะด้านการตลาด (2.4) ทักษะการวางแผนและการทำนา (2.5) ทักษะการจัดการทรัพยากร (2.6) ทักษะการจัดการแรงงาน(2.7) ทักษะการแก้ไขปัญหาโรคระบาด (2.8) ทักษะการแก้ปัญหาสภาพภูมิอากาศและน้ำ (2.9) ทักษะการใช้เทคโนโลยีและการสื่อสาร (2.10) ทักษะการผลิตสิ่งประดิษฐ์และซ่อมอุปกรณ์เครื่องมือ และ (3) สมรรถนะด้านคุณลักษณะส่วนบุคคล คือ (3.1) หวงแหนพื้นที่ทำนา (3.2) ศรัทธาในอาชีพ ยังมีข้อค้นพบว่า การพัฒนาชาวนาไทยโดยน้อมนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงมาประยุกต์ใช้ถือเป็นส่วนสำคัญของสมรรถนะของชาวนาไทย ความรู้จากภูมิปัญญาเดิมสู่การเรียนรู้นวัตกรรมการเปลี่ยนแปลงสู่การปฏิบัติพึ่งพาตนเองสร้างผลสัมฤทธิ์การทำนาให้หลุดพ้นจากความยากจนส่งผลต่อความอยู่รอดได้และพัฒนาอย่างยั่งยืน
Article Details
บทความวิชาการ บทความวิจัย และบทวิจารณ์หนังสือในวารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน มิใช่ของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของสมาคมปรัชญาดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง (กรณีการทำวิจัยในมนุษย์ ผู้วิจัยต้องผ่านการอบรมจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ และนำหลักฐานมาแสดง)
เอกสารอ้างอิง
Boonyoung, K. (2016). Farmer suicides in Thai society: An analysis of reported cases in Thai newspapers. Local Administration Journal, 9(1), 1-17. [In Thai]
Chandrapatya, S., & Chiewvech, K. (2010). Rice production technology transfer of the smart farmers in Phitsanulok province. Proceedings of 48th Kasetsart University Annual Conference: Agricultural Extension and Home Economics, Bangkok. [In Thai]
Kasetsart University. (2013). Enhancing agricultural business competency: A new dimension of learning form plots to sustainable development. Author. [In Thai]
Ministry Agriculture and Cooperatives. (2016). The twenty year agriculture and cooperative strategy (2017-2036). Author. [In Thai]
Office of the National Economic and Social Development Board. (2017). The national economic and social development plan 12. Author [In Thai]
Phattharawat, C. (2014). Guideline for solving problems of Thai farmers from plots to sustainable development. Retrieved from www.cai.ku.ac.th [In Thai]
Phensupha, K., & Ratsri, B., (2016). Agricultural sector preparation Smart farmer with access to Thailand 4.0. Retrieved from https://www.kasetkaoklai.com/home/2016/09/smartfarmer-ไทยแลนด์-4-0 [In Thai]
Puvitayaphan, A. (2009). Competency dictionary. HR Center.
The Chaipattana Foundation. (2016). Sufficient economy. Retrieved from https://www.chaipat.or.th/site_content/item/1309-2010-06-03-09-50-07.html [In Thai]
Tuanchawan, B. (2008). Removing knowledge of rice farming in the form of an alternative agricultural network in Khun Yuam, Mae Hongson province phase 1. Thailand Research Fund. [In Thai]
Wichadecha, V. (2015). Report guidelines for increasing rice production efficiency to reduce production costs, increase rice production of Ban Thung Farming Group, Pattani province. Thailand Research Fund. [In Thai]
