การพัฒนาสมรรถนะเชิงดิจิทัลบุคลากรมหาวิทยาลัย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์การพัฒนาสมรรถนะเชิงดิจิทัลบุคลากรมหาวิทยาลัยและความเชื่อมโยงสัมพันธ์ของปัจจัยเชิงสาเหตุทั้งภายในและภายนอก โดยใช้แนวคิดสมรรถนะเชิงดิจิทัล ทฤษฎีการแพร่ของนวัตกรรม ปัจจัยภายในตัวบุคคล และปัจจัยภายนอกตัวบุคคล เป็นกรอบในการวิเคราะห์
ผลการวิเคราะห์ พบว่า ปัจจัยเชิงสาเหตุการพัฒนาสมรรถนะเชิงดิจิทัลของบุคลากรในมหาวิทยาลัย ประกอบด้วย กลุ่มปัจจัยภายในบุคคล ได้แก่ (1) การยอมรับการเปลี่ยนแปลง (2) แรงจูงใจใฝ่สัมฤทธิ์ (3) การเปิดรับประสบการณ์ (4) ความพิถีพิถัน และ (5) ความรักในการแสวงหาความรู้ และกลุ่มปัจจัยภายนอกบุคคล ได้แก่ (1) วัฒนธรรมองค์กร (2) การสนับสนุนทางสังคมในองค์กร และ (3) การสื่อสารภายในและภายนอกองค์กร ซึ่งกระบวนการนำไปสู่การพัฒนาสมรรถนะเชิงดิจิทัล ตามคุณลักษณะของการพัฒนาสมรรถนะเชิงดิจิทัลบุคลากรมหาวิทยาลัย แบ่งได้เป็น 2 ส่วน โดยในส่วนที่สามารถมองเห็นได้ที่สามารถวัดผลได้โดยตรง คือ ความรู้และทักษะของบุคลากร สามารถพัฒนาได้โดยการศึกษาค้นคว้าจนเกิดความรู้ และการฝึกปฏิบัติทำให้เกิดทักษะ และส่วนที่สังเกตได้ยากเป็นส่วนที่ซ่อนอยู่ภายใต้ได้แก่ ทัศนคติ ค่านิยม ความเห็นเกี่ยวกับภาพลักษณ์ ของตนเอง บุคลิกลักษณะประจำตัวบุคคล และแรงจูงใจ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความวิชาการ บทความวิจัย และบทวิจารณ์หนังสือในวารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน มิใช่ของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของสมาคมปรัชญาดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง (กรณีการทำวิจัยในมนุษย์ ผู้วิจัยต้องผ่านการอบรมจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ และนำหลักฐานมาแสดง)
เอกสารอ้างอิง
Ala-Mutka, K., Punie, Y., & Redecker, C. (2008). Digital competence for lifelong learning. Office for Official Publications of the European Communities.
Aviram, A., & Eshet-Alkalai, Y. (2006). Towards a theory of digital literacy: Three scenarios for the next steps. Retrieved from https://old.eurodl.org/?p=archives&year=2006&halfyear=1&article=223
Carretero, S., Vuorikari, R., & Punie, Y. (2017). The digital competence framework for citizens: With eight proficiency levels and examples of use. Publications Office of the European Union.
Cook, R., & Lafferty, L. J. (1989). Organization culture inventory. Human Synergistics International.
Costa, P. T., Jr., & McCrae, R. R. (2008). The revised NEO Personality Inventory (NEO-PI-R). In G. J. Boyle, G. Matthews, & D. H. Saklofske (Eds.), The Sage handbook of personality theory and assessment, vol. 2: Personality measurement and testing (pp. 179-198). Sage.
Ginevicius, R., & Vaitkunaite, V. (2006). Analysis of organizational culture dimensions impacting performance. Journal of Business Economics and Management, 7(4), 201-211.
Gray, B. (1989). Collaborating: Finding common ground for multiparty problems. Jossy-Bass.
Ha, R., Wae-u-seng, N., & Hengpiya, A. (2019). Situational factors that affecting active learning behavior of Islamic studies’ student program in higher education of three southern border provinces of Thailand. Journal of Yala Rajabhat University, 14(1), 96-107. [In Thai]
Katzenbach, J. R., & Smith, D. K. (1999). The wisdom of teams: Creating the high-performance organization. Harper Collins.
Mandler, G., & Sarason, S. B. (1952). A study of anxiety and learning. The Journal of Abnormal and Social Psychology, 47(2), 166-173.
McClelland, D. C. (1973). Testing for competence rather than for intelligence. American Psychologist, 28(1), 1–14.
McClelland, D. C. (1975). A competency model for human resource management specialists to be used in the delivery of the human resource management cycle. McBer.
McClelland, D. C. (1985). Human motivation. Scott, Foresman.
Meechart, W. (2005). Public administration and organizational behavior. Chulalongkorn University Press. [In Thai]
Ministry of Education. (2009). Guidelines for developing characteristic assessment and evaluation in basic education curriculum according to the central axis of national education. Author. [In Thai]
Office of the Civil Service Commission (2020). Digital skills for civil servants and public sector personnel for digital transformation of the government. (W6/2561). Retrieved from https://www.ocsc.go.th/digital_skills2 [In Thai]
Orser, B., Riding, A., & Li, Y. (2019). Technology adoption and gender-inclusive entrepreneurship education and training. International Journal of Gender and Entrepreneurship, 11(3), 273-298.
Rogers, E. M. (1995). Diffusion of innovations (4th ed.). The Free Press.
Robbins, S. P. (2001). Organizational behavior (9th ed.). Prentice Hall.
Sanguanwongwan, W. (2004). Management and organizational behavior (2nd ed.). Pearson Education Indochina. [In Thai]
Straus, D. (2002). How to make collaboration work: Powerful ways to build consensus solve problems, and make decisions. Berrett-Koehler.
Wonglas, P., Meekun, K., & Rasanond, T. (2022). Research and behavior development approach to exploration and exploitation: Enhancing the vocational teachers’ profession and life quality. Journal of Administration and Social Science Review, 5(5), 169-182. [In Thai]
