กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดการท่องเที่ยวเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ ของจังหวัดนครศรีธรรมราช
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยมีวัตถุประสงค์ 1) เพื่อศึกษาปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวตลาดท้องถิ่น เพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดนครศรีธรรมราช 2) เพื่อศึกษาการพัฒนาการของตลาดท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดนครศรีธรรมราช ประชากรและ กลุ่มตัวอย่าง คือ นักท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดนครศรีธรรมราช ใช้วิธีการสุ่มตัวอย่าง แบบเจาะจงและใช้วิธีการสุ่มตัวอย่างแบบสะดวก เครื่องมือการวิเคราะห์ข้อมูลใช้สถิติพรรณนาได้แก่ แจกแจงความถี่ ค่าร้อยละ และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และการวิเคราะห์สถิติเชิงอนุมาน
ผลการศึกษา พบว่า ปัจจัยที่ส่งผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวตลาดท้องถิ่นเพื่อส่งเสริม การท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดนครศรีธรรมราช คือ การบริการผลิตภัณฑ์สมุนไพรเพื่อสุขภาพและความงาม การพัฒนาการของตลาดท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพของจังหวัดนครศรีธรรมราช คือ ด้านการบริการท่องเที่ยวและข้อมูลเกี่ยวกับการสื่อสารทางการตลาดของ การท่องเที่ยวท้องถิ่นเพื่อส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ คือ ด้านการจัดกิจกรรมพิเศษ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เอกสารอ้างอิง
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2558). ยุทธศาสตร์การท่องเที่ยวไทย พ.ศ.2558-2560. สืบค้นเมื่อ 28 มกราคม 2561, จาก https://www.mots.go.th/ewt_dl_link.php?nid=7114.
กระทรวงสาธารณสุข. (2563). โควิด-19 คืออะไร. สืบค้นเมื่อ 13 มิถุนายน 2564, จากhttps://ddc.moph.go.th
กฤตชญา เทพสุริวงค์, และเขมิกา คุ้มเพชร. (2560).ความต้องการของนักท่องเที่ยวชาวไทยตามปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดในการท่องเที่ยวเกาะพยาม จังหวัดระนอง. วารสารศรีปทุมปริทัศน์ ฉบับมนุษยศาสตรและสังคมศาสตร์. 17(1), 7-15.
กองเศรษฐกิจการท่องเที่ยวและกีฬา กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. (2562). สถิติด้านการท่องเที่ยว ปี 2562 (Tourism Statistics 2019). สืบค้นเมื่อ 15 มิถุนายน 2564, จาก https://www.mots. go.th/more_news_new.php?cid=411.
กัลยา วานิชย์บัญชา. (2560). การวิเคราะห์สถิติชั้นสูงด้วย SPSS for Window (พิมพ์ครั้งที่ 12). กรุงเทพฯ : ห้างหุ้นส่วนจํากัด สามลดา.
จิดาภา ทัดหอม. (2558). การตลาดผ่านสื่อสังคมออนไลน์ความไว้วางใจและคุณภาพของระบบสารสนเทศที่มีผลต่อ การตัดสินใจซื้อสินค้าผ่านช่องทางการถ่ายทอดสดเฟซบุ๊กไลฟ์ (Facebook Live)ของผู้บริโภคออนไลน์ใน กรุงเทพมหานคร. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยกรุงเทพ, กรุงเทพฯ.
จิตพิสุทธิ์ หงษ์ขจร. (2560). ส่วนประสมทางการตลาด 7Ps ที่ส่งผลต่อการตัดสินใจท่องเที่ยวเชิงสุขภาพบ่อน้ำพุร้อนรักษะวาริน จังหวัดระนอง. (วิทยานิพนธ์วิทยาศาสตรมหาบัณฑิต). จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย, กรุงเทพฯ.
ฉลองศรี พิมลสมพงษ์. (2557). การวางแผนและพัฒนาตลาดการท่องเที่ยว (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ชนัญชิดา อนุชาติ. (2558). กลยุทธ์องค์กรเพื่อการท่องเที่ยวเชิงสุขภาพ : กรณีศึกษาโรงพยาบาลไทยแพทย์แผนโบราณสกลนคร หลวงปู่แฟ๊บ สุภัทโท. วารสารการบริการและการท่องเที่ยวไทย,10 (2), 84-94.
ณัฐวัฒน์ คณารักสมบัติ. (2557). การสื่อสารการตลาดแบบบรูณาการเพื่อภาคธุรกิจ. วารสารปัญญาภิวัฒน์, 5(2), 246-253.
ทิพย์สุดา พุฒจร. (2559). การจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชนเพื่อการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน. กรุงเทพฯ: คณะวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยศิลปากร.
ธวัชชัย กฤติยาภิชาตกุล. (2547). ร้อยเรื่องเมืองพานิชย์. กรุงเทพฯ: สันติภาพ พริ้นท์.
ธานินทร์ ศิลป์จารุ. (2557). การวิจัยและวิเคราะห์ข้อมูลทางสถิติด้วย SPSS และ AMOS (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพฯ: เอส อาร์. พริ้นติ้ง แมสโปรดักส์.
พงษ์เดช สารการ. (2561). การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือ. สืบค้นเมื่อ 20 มกราคม 2564, จาก https:// redcap.kku.ac.th/pongdech/images/การตรวจสอบคุณภาพเครื่องมือ.pdf
รจติ คงหาญ. (2560). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดที่ส่งผลต่อการรับรู้คุณภาพบริการธุรกิจท่องเที่ยวของนักท่องเที่ยวต่างชาติสูงอายุเขตอันดามัน. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี, 11 (ฉบับพิเศษ), 18-30.
รวีวรรณ โรยรา. (2558). พฤติกรรมนักท่องเที่ยว. กรุงเทพฯ: โอเดียน สโตร์.
ราณี อิสิชัยกุล. (2560). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเอกสารการสอนชุดฝึกอบรมทางไกล หลักสูตรการจัดการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน.นนทบุรี: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
วรารักษ์ สักแสน. (2560). ปัจจัยส่วนประสมทางการตลาดมีความสัมพันธ์กับพฤติกรรมการเข้าใช้บริการร้านกาแฟสด ในสถานีบริการน้ำมันของผู้บริโภคเขตอำเภอเมืองเชียงราย จังหวัดเชียงราย. (วิทยานิพนธ์บริหารธุรกิจมหาบัณฑิต), มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่, เชียงใหม่.
เหมือนจิต จิตสุนทรไชยกุล. (2561). พฤติกรรมผู้บริโภคกับธุรกิจค้าปลีก. กรุงเทพฯ: ซีเอ็ดยูเคชั่น.
ADHPHKI. (2020). The New Coronavirus and Companion Animals - Advice for WSAVA Members. Retrieved from http://adhphki.org/article/wsavascientific-and-one-health-commites-advi sory-document-updatedfebruary-29th2020-new.
Kaiwansil, P., Sangpikul, A. & Ponggyelar. (2018). Push-pull factors and behavior affecting Thai consumers decision to use day spa. Ph.D. in Social Sciences Journal, 8(2), 1-13. [in Thai]
Kotler, P. & Keller, K.L. (2016). Marketing Management (15th ed). Edinburgh: Pearson Education.
Mill, R. C., & Morrison, A. M. (2012).The Tourism System, 7th ed. Dubuque, Iowa: Kendall/Hunt Publishing Company.
Noknoi, C., Boripunt, W. & Lungtae, S. (2012). Key success factors for obtaining a One Tambon One Product food five- star rating in Phatthalung and Songkhla provinces. European Journal of Economics, Finance and Administrative Sciences, 48 (May), 96-103.
Promsaka Na Sakolnakorn, T. (2011). Economicand Social Development by Management Using Outsourcing and Subcontracting Strategy. The International Journal of EnvIronmental, Cultural, Economic & Social Sustainability, 7(5), 273-286.
Pummanee, T. (2016). Tourism industry (4th ed.). Bangkok: Ramkhamhaeng University Press.
The Global Wellness Institute. (2015). Types of Wellness Tourism. The Global Wellness Tourism Economy Report 2013 & 2014. In Global Spa & Wellness Economy Monitor (pp. 39-40). Miami: GWI.
