การใช้ตำราภาษามลายู (อักษรยาวี)ในการเรียนการสอนของสถาบันศึกษาปอเนาะจังหวัดนราธิวาส

Abstract

การวิจัยเรื่องการใช้ตำราภาษามลายู (อักษรยาวี) ในการเรียนการสอนของสถาบันศึกษาปอเนาะจังหวัดนราธิวาส เป็นการวิจัยเชิงสำรวจซึ่งมีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษารวบรวมและวิเคราะห์การใช้ตำราภาษามลายู (อักษรยาวี)ในการสอน
อิสลามศึกษา และค้นหาแนวทางอนุรักษ์และพัฒนาตำราภาษามลายู (อักษรยาวี) ให้สามารถรองรับการเปลี่ยนแปลงของสังคมและสามารถดำรงอยู่ได้อย่างเหมาะสมในสถาบันศึกษาปอเนาะจังหวัดนราธิวาส กลุ่มตัวอย่างประกอบด้วยโต๊ะครู ผู้ช่วย
โต๊ะครู และผู้เรียนในสถาบันศึกษาปอเนาะในพื้นที่จังหวัดนราธิวาส จำนวน 106 คน ประกอบด้วยโต๊ะครูจำนวน 30 คน ผู้ช่วยโต๊ะครู จำนวน 31 คน และผู้เรียน จำนวน 45 คน คัดเลือกโดยวิธีการเฉพาะเจาะจง เก็บข้อมูลโดยใช้แบบสอบถาม 
วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย และส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน ผลการศึกษาพบว่า การใช้ตำราภาษามลายู (อักษรยาวี) ในการเรียนการสอนนั้นมีมากที่สุด โดยมีมากกว่า 8 เล่มต่อสัปดาห์ 5 เล่มต่อวัน ส่วนใหญ่จะเป็นรายวิชาเกี่ยวกับหลักการศรัทธา สอนในช่วงเวลาหลังละหมาดมัฆริบ (ระหว่างเวลา 
18.30-20.00) มากที่สุด ส่วนแนวทางการอนุรักษ์และพัฒนาการเรียนการสอนอิสลามศึกษาด้วยตำราภาษามลายู (อักษรยาวี) ให้คงไว้ดั้งเดิมซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่ควรอนุรักษ์เป็นอันดับต้นๆ และไม่ส่งเสริมให้มีการพัฒนาการเขียนภาษามลายูด้วยอักษรรูมี 
(โรมัน) เพราะว่าการพัฒนาเชิงอนุรักษ์ควรให้สอดคล้องกับความต้องการและผ่านความเห็นชอบของโต๊ะครู ผู้ช่วยโต๊ะครู และผู้เรียนคำสำคัญ : ตำราภาษามลายู    อักษรยาวี    สถาบันศึกษาปอเนาะ