ประสิทธิผลการฟื้นฟูสมรรถภาพทักษะการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหวของคนตาบอดต่อความสามารถในการดำรงชีวิตประจำวัน ในพื้นที่สถานการณ์ความไม่สงบ อำเภอตากใบ จังหวัดนราธิวาส

Abstract

การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ ศึกษาเปรียบเทียบผลของการฟื้นฟูสมรรถภาพทักษะการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหวต่อความสามารถในการดำรงชีวิตประจำวันของคนตาบอด กลุ่มตัวอย่างคือ คนตาบอดใน
พื้นที่จังหวัดนราธิวาส จำนวน 38 คน โดยคัดเลือกแบบเฉพาะเจาะจงใช้เวลาในการฟื้นฟูสมรรถภาพทักษะการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหว จำนวน 80 ชั่วโมง เครื่องมือที่ใช้ในการวิจัยได้แก่ 1) แบบประเมินทักษะการทำ
ความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหว 2) โปรแกรมการฟื้นฟูสมรรถภาพทักษะการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหว นำไปหาความตรงของเนื้อหาจากผู้ทรงคุณวุฒิ 3 ท่าน วิเคราะห์ข้อมูลโดยหาค่าความถี่ ร้อยละ ค่า
เฉลี่ย และ Wilcoxon Signed-Ranks Test
ผลการวิจัย พบว่า กลุ่มตัวอย่างหลังได้รับการฟื้นฟูสมรรถภาพทักษะการทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมและการเคลื่อนไหวมีความสามารถในการดำรงชีวิตประจำวันเพิ่มขึ้นอย่างมีนัยสำคัญทางสถิติ (p <0.01)