The Development of Chiang Rai City under Modern City Planning

Main Article Content

Nuttakorn Vititanon

Abstract

The history of Chiang Rai can date back to more than 750 years. The city has been through both prosperous and difficulty times. Before the beginning of the Cold War, Chiang Rai development had mainly focused on national security purpose. After the end of the Cold War, the city has dramatically moved its focus to economy. Through years of Chiang Rai development, the city has always been expanded horizontally in all directions through major land transportation network in each era. The first Chiang Rai city plan was officially used in 1987, and later,the second and third city plans were implemented in 1996 and 2007. Respectively, the plans consisted of maps, land-use and transportation plans. The prohibition of land use has gradually been implemented more strictly. The study results show operational problems and obstacles for Chiang Rai municipality as follows: 1) government agents often broke the city plan’s regulations; 2) even though the city plan based on actual circumstances of Chiang Rai, city planning could not lead to the development of Chiang Rai; and 3) Chiang Rai local government has no real authority in decision making, budgeting and personnel management.

Article Details

How to Cite
Vititanon, N. . (2021). The Development of Chiang Rai City under Modern City Planning. Political Science and Public Administration Journal, 12(2), 47–74. Retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/polscicmujournal/article/view/216200
Section
Research Article

References

กฎกระทรวง ฉบับที่ 256 พ.ศ. 2539. (2539, 26 เมษายน). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 113 ตอน 13 ก.

กฎกระทรวง ฉบับที่ 32 พ.ศ. 2530. (2530, 21 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา ฉบับพิเศษ. เล่ม 104 ตอนที่ 166.

กฎกระทรวงให้ใช้บังคับผังเมืองรวมเมืองเชียงราย พ.ศ. 2550. (2550, 8 สิงหาคม). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 12 ตอนที่ 40 ก.

กองผังเมืองเฉพาะ กรมโยธาธิการและผังเมือง กระทรวงมหาดไทย. (2552). คู่มือการวางและจัดทำผังเมืองเฉพาะ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์สํานักงานพระพุทธศาสนาแห่งชาติ.

เกษียร เตชะพีระ. (2558). กับดักรัฐราชการ. สืบค้นเมื่อ 18 เมษายน 2558, จาก http://m.matichon.co.th/readnews.php?newsid=1429329643

จักรพันธ์ ม่วงคร้าม. (2555). สถาปัตยกรรมแบบตะวันตกในเมืองเชียงรายภายใต้บทบาทของมิชชันนารีอเมริกันเพรสไบทีเรียน. (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร.

ณัฐกร วิทิตานนท์. (2557). พื้นที่ทับซ้อน อํานาจซ้อนทับ: ปัญหาในการจัดบริการสาธารณะเพื่อรองรับการท่องเที่ยวในอําเภอชายแดน. เชียงใหม่: สถาบันศึกษานโยบายสาธารณะ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

______. (2561). พัฒนาการของเมืองเชียงรายในยุคสงครามเย็น. ใน เอกสารสืบเนื่องจากการประชุมวิชาการระดับชาติด้านชายแดนศึกษาและการพัฒนาระหว่างประเทศ ครั้งที่ 1 (15-16 มิถุนายน 2561) ณ มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง จังหวัดเชียงราย (น. 95-115). เชียงราย: ศูนย์วิจัยนวัตกรรมสังคมเชิงพื้นที่ สำนักวิชานวัตกรรมสังคม มหาวิทยาลัยแม่ฟ้าหลวง.

ดวงจันทร์ อาภาวัชรุตม์ เจริญเมือง. (2541). เมืองและการผังเมืองในประเทศไทย กรณีเมืองเชียงใหม่. เชียงใหม่: ศูนย์ศึกษาปัญหาเมืองเชียงใหม่ และกลุ่มมังราย.

ธเนศวร์ เจริญเมือง. (2551). ทฤษฎีและแนวคิด: การปกครองท้องถิ่นกับการบริหารจัดการท้องถิ่น (ภาคแรก). กรุงเทพฯ: โครงการจัดพิมพ์คบไฟ.

พระธรรมวิมลโมลี, และเกรียงศักดิ์ ชัยดรุณ. (2553). ครบรอบ 100 ปี เหตุการณ์เงี้ยวก่อการจลาจลในมณฑลพายัพ พ.ศ. 2445. พะเยา: หอวัฒนธรรมนิทัศน์ วัดศรีโคมคำ.

พระราชบัญญัติการผังเมือง พ.ศ. 2518. (2518, 13 กุมภาพันธ์). ราชกิจจานุเบกษา. เล่ม 92 ตอน 33 ฉบับพิเศษ.

ภิญญพันธุ์ พจนะลาวัลย์. (2561). น้ำวัง รถไฟ ไฮเวย์: ประวัติศาสตร์ลำปางสมัยใหม่. ลำปาง: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏลำปาง.

สำนักหอจดหมายเหตุแห่งชาติ. (ม.ป.ป.). เอกสารจดหมายเหตุ ชุด ร.5 ม.58/39 เรื่องซ่อมและสร้างถนนกับที่ว่าการมณฑลพายัพ. (4 มีนาคม 2438-16 กุมภาพันธ์ 2440).

สุดารัตน์ อุทธารัตน์, สุรีย์ บุญญานุพงศ์, และอาการ บัวคล้าย. (2557). ผลกระทบต่อการพัฒนาท้องถิ่น กรณีการขาดอายุบังคับทางกฎหมายของผังเมืองรวมเมืองในพื้นที่ภาคเหนือ. เชียงใหม่: สถาบันวิจัยสังคม มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

สุรพล ดำริห์กุล. (2549). ข่วงเมืองและวัดหัวข่วง: องค์ประกอบสำคัญของเมืองในดินแดนล้านนา. กรุงเทพฯ: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

หน่วยสถาปัตยกรรมบริการ. (2546). ผังแม่บท 20 ปี เทศบาลเมืองเชียงราย ขั้น Design Development (พ.ศ. 2543-2563) (รายงานการวิจัย). เชียงใหม่: คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

เอนก เหล่าธรรมทัศน์. (2557). เหตุอยู่ที่ท้องถิ่น. ปทุมธานี: สถาบันคลังปัญญาค้นหายุทธศาสตร์เพื่ออนาคตไทย มหาวิทยาลัยรังสิต.

Amnuayvit, T. (2016). Control and Prosperity: The Teak Business in Siam 1880s–1932. (Doctoral Dissertation Southeast Asian History). Hamburg University.