The Choices of Electoral Systems in Thailand’s Turbulent Times, 1997-2021
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Electoral system changes in this article are treated as both independent and dependent variables. The electoral system determines the numbers of political parties elected to the House of Representatives, parties’ strategies, and voters’ behaviors, while at the same time it is a product of political engineering. We have limited and piecemeal knowledge as to how these electoral systems are determined and how they are related to institutional modification and voters’ decisions. This article surveys the literature explaining theories of electoral system changes and explains why various electoral systems were chosen at certain times. Based on a documentary research, focusing on empirical data, and a comparative method known as the “method of agreement,” the article argues that 1) Changes to the electoral system through parliamentary process occur not only when a coalition of parties seeks to maximize their legislative seat shares, but also when such a commanding coalition needs to curb their political opponents and maximize political weight in a context of rising competition; 2) Substantial changes in the number of parties and voters’ behavior occur only when electoral changes are large, meaning when the electoral formula, the number of districts and number or seats changes simultaneously; 3) Unpredictable consequences lead to another perverse conversion to alter the expected results when the intentions of the amendment became contradictory to the purpose set by the political planners
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
คมชัดลึก. (2552). บรรหารประกาศเตรียมจับมือภท.-พผ.ดันแก้รธน. สืบค้นเมื่อ 12 กรกฎาคม 2564, จาก https://www.komchadluek.net/news/politic/43294
คมชัดลึก. (2553). อภิสิทธิ์ยันเเก้รธน.ทำเพื่อทุกรัฐบาล. สืบค้นเมื่อ 12 กรกฎาคม 2564, จาก https://www.komchadluek.net/news/80761
ประชาชาติธุรกิจ. (2564). ไม่ไว้วางใจ ประยุทธ์ สูงสุด 208 คน อนุทิน-ศักดิ์สยาม คะแนนไว้วางใจลิ่ว 269 เสียง. สืบค้นเมื่อ 4 กันยายน 2564, จาก https://www.prachachat.net/politics/news-753990
ประชาชาติธุรกิจ. (2565). สูตรคำนวณ ส.ส.ปาร์ตี้ลิสต์ หาร 500 มีผลลัพธ์ในการเลือกตั้งอย่างไร. สืบค้นเมื่อ 7 กรกฎาคม 2565, จาก https://www.prachachat.net/politics/news-974661
ปริญญา เทวานฤมิตรกุล. (2562). ปัญหาของระบบเลือกตั้งจัดสรรปันส่วนผสมตามรัฐธรรมนูญ 2560 และปัญหาการจัดการเลือกตั้ง: ศึกษาจากการเลือกตั้ง 24 มีนาคม 2562 (รายงานการวิจัย). กรุงเทพ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
พงศกร ยาห้องกาศ. (2560). การปฏิรูปกฎหมายเงินบริจาคพรรคการเมือง: เปรียบเทียบไทยกับญี่ปุ่น (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
พรรณรัตน์ ดิษฐ์เจริญ, สมคิด เลิศไพฑูรย์, และอุดม รัฐอมฤต. (2563). ปัญหาระบบการเลือกตั้งสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรแบบผสมตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560. วารสารนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 13(2), 169-197.
ศูนย์ข้อมูลมติชน. (2555). มติชนบันทึกประเทศไทยปี 2554. กรุงเทพ: มติชน.
สมคิด เลิศไพฑูรย์. (2550). ความเป็นมาและเจตนารมณ์ของรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2550. สืบค้นเมื่อ 13 กรกฎาคม 2564, จาก https://bit.ly/3Dj6UHU
สิริพรรณ นกสวน สวัสดี. (2561). ระบบเลือกตั้งเปรียบเทียบ. กรุงเทพ: สยามปริทัศน์.
หทัยกาญจน์ ตรีสุวรรณ. (2564). แก้รัฐธรรมนูญ: รัฐสภาให้กลับไปใช้บัตรเลือกตั้งสองใบ 149 ส.ว. โหวตเห็นชอบร่างแก้ไขรัฐธรรมนูญวาระ 3. สืบค้นเมื่อ 11 กันยายน 2564, จาก https://www.bbc.com/thai/thailand-58510872
Benoit, K. (2004). Models of Electoral System Change. Electoral Studies, 23(3), 363-389.
Blais, A., & Louis, M. (1996). “Electoral System.” in LeDuc, L., Niemi, R. G., & Norris, P. (Eds). Comparing Democracies: Elections and Voting in Global Perspective (pp. 49-81). London: Sage Publications.
Boix, C. (1999). Setting the Rules of the Game: The Choice of Electoral Systems in Advanced Democracies. American Political Science Review, 93, 609–24.
Bowler, S., & Todd, D. (2013). The Limits of Electoral Reform. Oxford: Oxford University Press.
Chambers, P. (2008). Parties, Factions, and the Durability of Cabinets, Coalitions, and Parliaments in Thailand: 1979-2001. Party Politics, 14(3), 299-323.
Croissant, A., & Chambers, P. (2010). Unravelling Intra-Party Democracy in Thailand. Asian Journal of Political Science, 18, 195-223.
Dressel, B. (2009). Thailand’s Elusive Quest for a Workable Constitution, 1997-2007. Contemporary Southeast Asia, 31(2), 296-325.
Duverger, M. (1954). Political Parties: Their Organisation and Activity in the Modern State. London: Methuen & Co.
Gandhi, J. (2008). Political Institutions Under Dictatorship. New York: Cambridge University Press.
Hewison, K. (2004). Crafting Thailand’s New Social Contract. The Pacific Review, 17(4), 503-522.
Hicken, A., & Kuhonta, E. (2014). Introduction: Rethinking Party System Institutionalization in Asia. In Hicken, A., & Kuhonta, E. M. (Eds.) Party System Institutionalization in Asia (pp. 1-24). New York: Cambridge University Press.
Katz, R. (2005). Why are There So Many (or so few) Electoral Reforms? In Gallagher, M., & Mitchell, P. (Eds.). The Politics of Electoral Systems (pp. 57-76). Oxford: Oxford University Press.
Kitschelt, H. (2000). Linkages Between Citizens and Politicians in Democratic Polities. Comparative Political Studies, 33(6-7), 845-879.
Kokpol, O. (2002). Electoral Politics in Thailand. In Croissant, A. (Ed.) Electoral Politics in Southeast and East Asia (pp. 277-320). Singapore: Friedrich-Ebert-Stiftung.
Kuhonta, M. E. (2008). The Paradox of Thailand’s 1997 “People's Constitution”: Be Careful What You Wish For. Asian Survey, 48(3), 373-392.
Laakso, M., & Taagepera, R. (1979). Effective Number of Parties: A Measure with Application to West Europe. Comparative Political Studies, 12(1), 3-27.
Levine, S., & Roberts, S. N. (1994). The New Zealand Electoral Referendum and General Election of 1993. Electoral Studies, 13(3), 240-253.
Moser, R. G., & Ethan, S. (2012). Electoral Systems and Political Context How the Effects of Rules Vary Across New and Established Democracies. New York: Cambridge University Press.
McCargo, D., & Pathamanand, U. (2005). The Thaksinization of Thailand. Copenhagen: NIAS Press.
McRobie, A. (1997). New Zealand's First MMP Election. Agenda, 4, 329-340.
Nam, I., & Nethipo, V. (2021). Building Programmatic Linkages in the Periphery: The Case of the TRT Party in Thailand. Politics & Society, 50(3), 413-454. doi: https://doi.org/10.1177/00323292211039954
Nethipo, V. (2019). Thailand’s Politics of Decentralization: Reform and Resistance Before and After the May 2014 Coup. In Montesano, M. J., Chong, T., & Heng, M. (Eds.). After the Coup (pp. 224-253). Singapore: ISEAS Publishing.
Norris, P. (1997). Electoral Change Since 1945. Oxford: Blackwell.
Phongpaichit, P, & Baker, C. (2009). Thaksin. Chiang Mai: Silkworm Books.
Reed, S. R. (2005). Haltingly Towards a Two-Party System. In Gallagher, M., & Mitchell, P. (Eds.). Politics of Electoral Systems (pp. 277-293). Oxford: Oxford University Press.
Reilly, B. (2013). Elections and Post-Conflict Political Development. In Berdal, M. & Zaum, D. (Eds.). Political Economy of Statebuilding: Power After Peace (pp. 33-47). London: Routledge.
Renwick, A. (2009). Do ‘wrong winner’ Elections trigger Electoral Reform? Lessons from New Zealand. Journal of Representation Democracy, 45(4), 357-367.
Renwick, A. (2010). The Politics of Electoral Reform: Changing the Rules of Democracy. Cambridge: Cambridge University Press.
Reynolds, A. (2011). Designing Democracy in a Dangerous World. Oxford: Oxford University Press.
Rokkan, S. (1970). Citizens, Elections, Parties: Approaches to the Comparative Study of the Process of Development. Oslo: Universitetsforlaget.
Ruiz-Rufino, R. (2008). The Parliamentary Election in Armenia, May 2007. Electoral Studies, 27(2), 369-372.
Sakamoto, T. (1999). Explaining Electoral Reform: Japan versus Italy and New Zealand. Party Politics, 5(4), 419-438.
Sartori, G. (1994). Comparative Constitutional Engineering. New York: New York University Press.
Sawasdee, S. N. (2006). Thai Political Parties in the Age of Reform. Bangkok: Institute of Public Policy Studies.
Sawasdee, S. N. (2020). Electoral Integrity and the Repercussions of the Institutional Manipulations: The 2019 General Election in Thailand. Asian Journal of Comparative Politics, 5(1), 52-68.
Selway, J. (2011). Electoral Reform and Public Policy Outcomes in Thailand: The Politics of the 30-Baht Health Scheme. World Politics, 63(1), 165-202.
Taagepera, R. (2007). Predicting Party Sizes: The Logic of Simple Electoral Systems. Oxford: Oxford University Press.
Tonsakulrungruang, K. (2018). Thailand: The State of Liberal Democracy. International Journal of Constitutional Law, 16(2), 643–651.
Vowles, J. (1995). The Politics of Electoral Reform in New Zealand. International Political Science Review, 16(1), 95-115.