Green Theory and Implications for the Study of IR Theory in Thailand
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The Green theory has provided a path to a clearer understanding of international relations (IR) theories in Thailand. There is currently a diversity in numbers of studies that have been performed related to IR theories that are followed in Thailand. The theories ranged from mainstream approaches that consisted of components of IR (realism and liberalism) and other alternative approaches such as critical international relations theory, feminism, and post-structuralism. However, there had been very few studies performed related to the Green theory in Thailand. This article focused on the four pillars of the Green theory, ecological thinking and responsibility; world peace and nonviolence; social and environmental justice; and decentralization of power, which were essential issues for studying the IR theory that impacted global environments. Furthermore, it also discussed the implications of the Green theory that related to the study of the IR theory as considered in Thailand. The research analysis expanded the intellectual space for the alternative approaches of IR in Thailand; approaches which galvanized the study of IR theory from the bottom-up concepts of knowledge development; and those that were able to introduce the “ecological perspective” into the study of IR theory in Thailand.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
กฤษฎา ธีระโกศลพงศ์. (2560). ความคิดของ Robert W. Cox ว่าด้วยอารยธรรมกับการครองอำนาจนำของสหรัฐอเมริกา. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 8(2), 151-168.
กฤษฎา ธีระโกศลพงศ์. (2562). การครองอำนาจนำและการตอบโต้การครองอำนาจนำในองค์การแรงงานระหว่างประเทศ. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 10(1), 145-177.
กนกวรรณ มะโนรมย์. (2565). นิเวศวิทยาการเมืองแนวสตรีนิยม. กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
กษิร ชีพเป็นสุข. (2553). การพัฒนาการเรียนการสอนความสัมพันธ์ระหว่างประเทศร่วมสมัยในประเทศไทย. คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
กัษมพร รักสอน. (2563). การศึกษาเศรษฐศาสตร์การเมืองระหว่างประเทศภายใต้กรอบแนวคิดทฤษฎีสรรสร้างนิยม. วารสารบริหารธุรกิจและสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง, 3(1), 27-36.
กุลนันทน์ คันธิก. (2553). ความมั่นคงพลังงานโลก. จุลสารความมั่นคงศึกษา, 83, 1-41.
คงกฤช เสลาคุณ. (2555). บทบาทของสหภาพยุโรปในการสร้างระบอบระหว่างประเทศด้านสิ่งแวดล้อม: ศึกษากรณีระเบียบการซื้อขายสิทธิในการปล่อยก๊าซคาร์บอนไดออกไซด์สำหรับภาคส่วนการบิน (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
โคริน เฟื่องเกษม. (2548). แนวคิดและทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. กรุงเทพ: โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จิตติภัทร พูนขำ. (2553). พินิจทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศแนวสัจนิยมใหม่ (Neorealism): ว่าด้วยความเป็นเจ้าของสหรัฐอเมริกากับดุลแห่งอำนาจในยุคหลังสงครามเย็น. วารสารสังคมศาสตร์, 41(1), 1-31.
จุฑาทิพ คล้ายทับทิม, และแทนชนก พูนชัย. (2564). ความสัมพันธ์ระหว่างไทยกับสาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาวภายใต้ความร่วมมือในการถ่ายทอดเทคโนโลยีเพื่อเสริมสร้างศักยภาพในการตรวจวัดกัมมันตภาพรังสีและระดับรังสีในสิ่งแวดล้อม. วารสารการเมืองการปกครอง, 11(2), 217-232.
จุฑาทิพ คล้ายทับทิม. (2553). การเมืองเรื่องสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: ชุมนุมสหกรณ์การเกษตรแห่งประเทศไทย.
จุฑามณี สามัคคีนิชย์. (2559). ทฤษฎีสัจนิยมนีโอคลาสสิคและการวิเคราะห์ นโยบายต่างประเทศ. ใน วัชรพล ศุภจักรวัฒนา, และวัชรพล พุทธรักษา (บก.). ว่าด้วยทฤษฎีรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ร่วมสมัย (น. 69-86). พิษณุโลก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร.
จุลชีพ ชินวรรโณ. (2547). ความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: แนวคิด ทฤษฎี และกรณีศึกษา. กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฉันทิมา อ่องสุรักษ์. (2523). ทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ชัยวิน ผูกพันธุ์. (2559). บทบาทของหน่วยทหารในการช่วยแก้ไขปัญหาความมั่นคงด้านทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของชาติ. กรุงเทพฯ: วิทยาลัยป้องกันราชอาณาจักร.
ชัยอนันต์ สมุทวณิช, และกุสุมา สนิทวงศ์ ณ อยุธยา. (2546). สิ่งแวดล้อมกับความมั่นคง: ความมั่นคงของรัฐกับความไม่มั่นคงของราษฎร (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: สถาบันนโยบายศึกษา.
ชูศักดิ์ วิทยาภัค. (2561). นิเวศวิทยามนุษย์: การศึกษาสิ่งแวดล้อมในมิติของสังคมและวัฒนธรรม. เชียงใหม่: ศูนย์บริหารงานวิจัย มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
ฐิติเทพ สิทธิยศ. (2562). วิวัฒนาการของความร่วมมือในเกม Prisoner’s Dilemma. วารสารสังคมศาสตร์, 49(2), 131-148.
ฑภิพร สุพร. (2554). การพัฒนาและปรับปรุงมาตรฐานด้านสิ่งแวดล้อมใหม่ในตลาดสหภาพยุโรป: กรณีศึกษาการปรับใช้ฉลากสิ่งแวดล้อมต่อสิ่งทอและเครื่องนุ่งห่มของไทย. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and Arts), 4(2), 273-287.
ฑภิพร สุพร. (2556). นีโอกรัมเชี่ยนและการขยายปริมณฑลทางความรู้ในทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. วารสารสังคมศาสตร์, 9(2), 121-144.
ติณณภพจ์ สินสมบูรณ์ทอง. (2562). การท้าทายวาทกรรมความเป็นสากลของการบูรณาการประเด็นเพศภาวะเข้าสู่กระแสหลักขององค์กรเพื่อการพัฒนาระหว่างประเทศของสหรัฐฯ. วารสารสังคมศาสตร์, 49(1), 127-150.
ทิม ดันน์, มิเลีย เคอร์กีม, และสตีฟ สมิธ. (2560). ทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: สาขาวิชาและความแตกต่างหลากหลาย [International Relations Theories: Discipline and Diversity]. (จิตติภัทร พูนขำ, บก., ผู้แปล). กรุงเทพฯ: สยามปริทัศน์.
เทวินทร์ วงศ์วานิช. (2553). วิกฤตพลังงานโลกและผลกระทบต่อไทย. จุลสารความมั่นคงศึกษา, 81, 10-28.
ธโสธร ตู้ทองคำ. (2559). แนวคิด ทฤษฎี ตัวแบบและแนวทางการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: การจัดกลุ่มทางความคิดและสาระสำคัญจากแนวคิดกระแสหลักช่วงคริสต์ศตวรรษที่ 20. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 7(2), 118-151.
ธีราศิลป์ อินทรสุข. (2554). บทบาทของอาเซียนในการเสริมสร้างความมั่นคงของมนุษย์ (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
นรุตม์ เจริญศรี. (2563). ทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ (พิมพ์ครั้งที่ 3). เชียงใหม่: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
เบญจมาศ นิลสุวรรณ์. (2563). จากระบอบระหว่างประเทศถึง Regime Complex: ทิศทางและพลวัตของการศึกษาความร่วมมือระหว่างประเทศ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 16(1), 47-84.
ประชา หุตานุวัตร. (2544). การเมืองสีเขียว (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพฯ: โครงการสรรพสาส์น สำนักพิมพ์มูลนิธิเด็ก.
ประเวศ อินทองปาน. (2553). การศึกษาเปรียบเทียบนิเวศวิทยาในพุทธปรัชญากับนิเวศวิทยาแนวลึกตามทัศนะของอาร์เน แนสส์. วารสารมนุษยศาสตร์, 17(2), 71-88.
ปรีชญา ยศสมศักดิ์. (2563). ซินเธีย เอ็นโล กับแนวคิดสตรีนิยมในวิชาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. วารสารรัฐศาสตร์ปริทรรศน์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์, 7(2), 185-209.
ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์. (2541). เศรษฐศาสตร์สีเขียวเพื่อชีวิตและธรรมชาติ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์. (2556). เศรษฐศาสตร์การเมือง นิเวศวิทยาการเมือง และนิเวศสังคมนิยม. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมือง, 1(1), 217-234.
ปรีชา เปี่ยมพงศ์สานต์. (2561). เศรษฐศาสตร์การเมืองสีเขียวและนิเวศวิทยาการเมือง. ขอนแก่น: คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.
ฟูกูโอกะ, มาซาโนบุ. (2551). ปฏิวัติยุคสมัยด้วยฟางเส้นเดียว [The One-Straw Revolution] (รสนา โตสิตระกูล, ผู้แปล; พิมพ์ครั้งที่ 10). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
ภัณณิน สุมนะเศรษฐกุล, กนกรัตน์ ยศไกร, และเมธินี ภูวทิศ. (2561). แนวคิดภูมิภาคนิยมกับนโยบายด้านความมั่นคงรูปแบบใหม่ทางสิ่งแวดล้อม กรณีศึกษา กลุ่มประชาคมอาเซียน. วารสารการจัดการสิ่งแวดล้อม, 14(2), 112-126.
ภัทรพร อภิชิต. (2553). ปฏิบัติการยิ่งใหญ่ในชุมชนเล็กๆ ชุมชนสีเขียวพึ่งตนเอง. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สวนเงินมีมา.
ภูวิน บุณยะเวชชีวิน. (2559). กระแสความคิดสัจนิยม: บทปริทัศน์เบื้องต้น. Veridian E-Journal, Silpakorn University (Humanities, Social Sciences and Arts), 9(2), 1537-1548.
ยศ สันตสมบัติ, และอัมมาร สยามวาลา. (2541). นิเวศน์วิกฤต: ความรู้กับวิวาทะ. กรุงเทพฯ: คบไฟ.
ยศพล จิระวุฒิ. (2563). บทสำรวจกรอบความร่วมมือโลกาภิบาลด้านสภาพภูมิอากาศ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 16(2), 1-36.
ยศพล จิระวุฒิ. (2564). บทบาทของประเทศไทยในคลับสภาพภูมิอากาศ. วารสารเศรษฐศาสตร์การเมืองบูรพา, 9(2), 121-149.
ลดาวัลย์ ไข่คำ. (2564). การเมืองสีเขียว: การปะทะกันระหว่างการเมืองกระแสหลักกับการเคลื่อนไหวแบบใหม่. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 17(2), 69-98.
วรารัก เฉลิมพันธุศักดิ์. (2551). “Constructivism” เพื่อการทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. รัฐศาสตร์สาร, 29(ฉบับพิเศษ), 1-28.
วัชรพล พุทธรักษา. (2553ก). นีโอกรัมเชี่ยน (Neo-Gramscianism): ข้อควรพิจารณาในฐานะทฤษฎีการเมืองระหว่างประเทศ. วิภาษา, 3(7), 71-79.
วัชรพล พุทธรักษา. (2553ข). นีโอกรัมเชี่ยน (Neo-Gramscianism): ข้อควรพิจารณาในฐานะทฤษฎีการเมืองระหว่างประเทศ (จบ). วิภาษา, 3(8), 67-70.
วิเชียร อินทะสี. (2559). สรรสร้างนิยม อัตลักษณ์ และนโยบายต่างประเทศ. ใน วัชรพล ศุภจักรวัฒนา, และวัชรพล พุทธรักษา (บก.). ว่าด้วยทฤษฎีรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ร่วมสมัย (น. 87-112). พิษณุโลก: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยนเรศวร.
วีระ สมบูรณ์. (2548). ชีวิตและความคิดของ อี.เอฟ. ชูมาเกอร์ (พิมพ์ครั้งที่ 3). กรุงเทพฯ: openbooks.
วุฒิกรณ์ ชูวัฒนานุรักษ์. (2562). โลกาภิบาลด้านสิ่งแวดล้อม: ประเด็นปัญหา ตัวแสดง และสิ่งท้าทาย. วารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์, 10(1), 195-230.
วุฒิกรณ์ ชูวัฒนานุรักษ์. (2565). ธุรกิจ โลกาภิบาลด้านสิ่งแวดล้อม และปัญหาการแปรสภาพเป็นทะเลทราย: กรณีศึกษากลุ่มบริษัทอี้ลี่ในการต่อสู้กับการแปรสภาพเป็นทะเลทรายในจีน. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 18(1), 33-86.
ศักดิ์ณรงค์ มงคล. (2558). ความยุติธรรมทางสิ่งแวดล้อม. วารสารพัฒนาสังคม, 17(2), 87-112.
ศาสตร์ ชัยวรพร. (2548). แนวคิดหลังสมัยใหม่กับการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: ศึกษางานของริชาร์ด เค แอชลีย์ (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศิริสุดา แสนอิว. (2557). การวิเคราะห์ทฤษฎีสัจนิยมใหม่ของเคนเน็ธ วอลซ์ ผ่านวิธีวิทยาการพิจารณาแบบย้อนกลับของแนวคิดสัจนิยมทางวิทยาศาสตร์. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 5(2), 33-54.
ศิวพล ชมภูพันธุ์. (2559). ทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: ความรู้เบื้องต้น. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์วัชรินทร์ พี.พี.
ศุทธาวีร์ ลีสวรรค์. (2550). สัจนิยมของฮานส์ มอร์เกนธอ: ศึกษากรณีงานของมอร์เกนธอว่าด้วยนโยบายต่างประเทศสหรัฐอเมริกา (วิทยานิพนธ์รัฐศาสตรมหาบัณฑิต), จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภมิตร ปิติพัฒน์. (2551). แนวทางกระแสหลักในการศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ: ทฤษฎีสัจนิยมกับแนวคิดดุลแห่งอำนาจ. คณะรัฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศุภมิตร ปิติพัฒน์. (2553). การศึกษาความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. วารสารสำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ (สังคมศาสตร์), 42(1), 43-61.
ศุภมิตร ปิติพัฒน์. (2564). การทูตสิ่งแวดล้อม. กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษาการต่างประเทศ กระทรวงการต่างประเทศ.
ศุภลักษณ์ เศรษฐวัชราวนิช. (2556). ลัทธิเสรีนิยมใหม่เชิงอนุรักษ์กับการจัดการระบบนิเวศด้วยกลไกตลาดในเวียดนาม กัมพูชา และไทย. วารสารสังคมศาสตร์, 43(2), 242-273.
สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ. (2562). แนวทางการบริหารจัดการสิ่งแวดล้อมและขยะพิษเพื่อความมั่นคงของชาติ: เอกสารศึกษาเฉพาะกรณี (Case Study). กรุงเทพฯ: ศูนย์ศึกษายุทธศาสตร์ สถาบันวิชาการป้องกันประเทศ.
สุรชัย ศิริไกร. (2527). ทฤษฎีความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. กรุงเทพฯ: ศูนย์วิจัย คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
สุรชาติ บำรุงสุข. (2545). กระบวนทัศน์ความมั่นคงใหม่: ความเปลี่ยนแปลงของทฤษฎีและกรณีประเทศไทย. วารสารสังคมศาสตร์, 33(1), 237-270.
เสาวลักษณ์ หีบแก้ว (2554). บทบาทภาคประชาสังคมในการทูตสิ่งแวดล้อมของญี่ปุ่น. วารสารญี่ปุ่นศึกษาธรรมศาสตร์, 28(2), 70-85.
โสภารัตน์ จารุสมบัติ. (2565). สิ่งแวดล้อมกับความสัมพันธ์ระหว่างประเทศ. กรุงเทพฯ: คณะรัฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
อรรถจักร์ สัตยานุรักษ์. (2545). นิเวศประวัติศาสตร์: พรมแดนความรู้. กรุงเทพฯ: คบไฟ.
อี เอฟ ชูเมกเกอร์. (2517). เศรษฐศาสตร์ของชาวพุทธ [Buddhist Economics] (รังสรรค์ ธนะพรพันธุ์, ผู้แปล). กรุงเทพฯ: มูลนิธิโกมลคีมทอง.
เอนกชัย เรืองรัตนากร. (2560). รัฐเสรีประชาธิปไตยกับการแทรกแซงระหว่างประเทศ: จากมุมมองของแนวคิดเสรีนิยมเชิงสังคม. วารสารเกษมบัณฑิต, 18(1), 146-161.
Bäckstrand, K., & Kronsell, A. (Eds.). (2017). Rethinking the Green State: Environmental Governance towards Climate and Sustainability Transitions. London: Routledge.
Baer, H. A. (2018). Democratic Eco-Socialism as a Real Utopia: Transitioning to an Alternative World System. New York: Berghahn Books.
Barry, B. (1999). Sustainability and Intergenerational Justice. In Dobson, A. (Ed.). Fairness and Futurity: Essays on Environmental Sustainability and Social Justice (pp. 93-117). Oxford: Oxford University Press.
Barry, J. (1999). Rethinking Green Politics: Nature, Virtue and Progress. London: SAGE Publications.
Barry, J. (2007). Environment and Social Theory (2nd ed.). London: Routledge.
Barry, J., & Eckersley, R. (2005). W(h)ither the Green State? In Barry, J., & Eckersley, R. (Eds.). The State and the Global Ecological Crisis (pp. 255-272). Cambridge, MA: The MIT Press.
Best, S. (1998). Murray Bookchin’s Theory of Social Ecology: An Appraisal of “The Ecology of Freedom.” Organization & Environment, 11(3), 334-353.
Bookchin, M. (1982). The Ecology of Freedom: The Emergence and Dissolution of Hierarchy. Palo Alto, CA: Cheshire Books.
Bookchin, M. (1995). Re-enchanting Humanity: A Defense of the Human Spirit Against Antihumanism, Misanthropy, Mysticism, and Primitivism. London: Cassell.
Bookchin, M. (2004). Post-Scarcity Anarchism. Palo Alto, CA: AK Press.
Bookchin, M. (2006). Social Ecology and Communalism. Oakland, CA: AK Press.
Booth, K. (1991). Security in Anarchy: Utopian Realism in Theory and Practice. International Affairs, 67(3), 527-545.
Brundtland, G. H. (1987). Our Common Future—Call for Action. Environmental Conservation, 14(4), 291-294.
Bueger, C., & Gadinger, F. (2015). The Play of International Practice. International Studies Quarterly, 59(3), 449-460.
Burkett, J. (2012). The Campaign for Nuclear Disarmament and Changing Attitudes Towards the Earth in the Nuclear Age. The British Journal for the History of Science, 45(4), 625-639.
Busbarat, P. (2012). A Review of Thailand’s Foreign Policy in Mainland Southeast Asia: Exploring an Ideational Approach. European Journal of East Asian Studies, 11(1), 127-154.
Callahan, W. A. (2001). International Studies in the 21st Century: Civilization, Ethics and Transnational Relations. Journal of Social Sciences, 32(1), 233-274.
Carpanini, F. (2017). On Political Ecology Questioning Globalization: A Reflection Starting from Bruno Latour and Philippe Descola. Journal of Social Sciences, Naresuan University, 13(2), 25-39.
Carter, A. (1999). A Radical Green Political Theory. London: Routledge.
Carter, N. (2018). The Politics of the Environment: Ideas, Activism, Policy (3rd ed.). Cambridge: Cambridge University Press.
Cato, M. S. (2013). The Bioregional Economy: Land, Liberty and the Pursuit of Happiness. London: Routledge.
Chernoff, F. (2007). Theory and Metatheory in International Relations: Concepts and Contending Accounts. New York: Palgrave Macmillan.
Christoff, P. (2005). Out of Chaos, a Shining Star? Toward a Typology of Green States. In J. Barry & R. Eckersley (Eds.). The State and the Global Ecological Crisis (pp. 25-52). Cambridge, MA: The MIT Press.
Cox, R. W. (1981). Social Forces, States and World Orders: Beyond International Relations Theory. Millennium: Journal of International Studies, 10(2), 126-155.
Daddow, O. (2013). International Relations Theory: The Essentials (2nd ed.). London: SAGE Publications Ltd.
de Geus, M. (1996). The Ecological Restructuring of the State. In Doherty, B., & de Geus, M. (Eds.). Democracy and Green Political Thought: Sustainability, Rights and Citizenship (pp. 185-206). London: Routledge.
Devall, B. (2021). Living Deep Ecology: A Bioregional Journey. Lanham, MD: Lexington Books.
Devall, B., & Sessions, G. (2007). Deep Ecology: Living as if Nature Mattered. Salt Lake City, UT: Gibbs Smith Publisher.
Dobson, A. (1998). Justice and the Environment: Conceptions of Environmental Sustainability and Theories of Distributive Justice. Oxford: Oxford University Press.
Dobson, A. (2003). Citizenship and the Environment. Oxford: Oxford University Press.
Dobson, A. (2007). Green Political Thought (4th ed.). London: Routledge.
Dryzek, J. S. (2013). The Politics of the Earth: Environmental Discourses (3rd ed.). Oxford: Oxford University Press.
Dryzek, J. S., Downes, D., Hunold, C., Schlosberg, D., & Hernes, H.-K. (2003). Green States and Social Movements: Environmentalism in the United States, United Kingdom, Germany, and Norway. Oxford: Oxford University Press.
Eckersley, R. (1992). Environmentalism and Political Theory: Toward an Ecocentric Approach. London: UCL Press.
Eckersley, R. (2004). The Green State: Rethinking Democracy and Sovereignty. Cambridge, MA: The MIT Press.
Eckersley, R. (2005). Greening the Nation-State: From Exclusive to Inclusive Sovereignty. In Barry, J., & Eckersley, R. (Eds.). The State and the Global Ecological Crisis (pp. 159-180). Cambridge, MA: The MIT Press.
Eckersley, R. (2013). Green Theory. In Dunne, T., Kurki, M., & Smith, S. (Eds.). International Relations Theories: Discipline and Diversity (3rd ed., pp. 266-286). Oxford: Oxford University Press.
Eckersley, R. (2020). Greening States and Societies: From Transitions to Great Transformations. Environmental Politics, 30(1-2), 1-21.
Ehresman, T. G., & Okereke, C. (2015). Environmental Justice and Conceptions of the Green Economy. International Environmental Agreements: Politics, Law and Economics, 15(1), 13-27.
Falk, R. (2015). State Sovereignty Endangers the Planet. In Nicholson, S., & Wapner, P. (Eds.). Global Environmental Politics: From Person to Planet (pp. 144-149). Boulder, CO: Paradigm Publishers.
Goodin, R. E. (1992). Green Political Theory. Cambridge: Polity Press.
Head, N. (2008). Critical Theory and its Practices: Habermas, Kosovo and International Relations. Politics, 28(3), 150-159.
Hill, C., & Beshoff, P. (Eds.). (1994). Two Worlds of International Relations: Academics, Practitioners and the Trade in Ideas. London: Routledge.
Hunold, C., & Dryzek, J. S. (2002). Green Political Theory and the State: Context is Everything. Global Environmental Politics, 2(3), 17-39.
Hurrell, A. (2006). The State. In Dobson, A., & Eckersley, R. (Eds.). Political Theory and the Ecological Challenge (pp. 165-182). Cambridge: Cambridge University Press.
IPBES. (2019). Global Assessment Report on Biodiversity and Ecosystem Services of the Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services. Bonn: IPBES Secretariat.
Jayanama, S. (2003). The United States, Globalization, and World Order. Journal of Social Sciences, 34(1), 91-120.
Jayanama, S. (2009). (Non) Key Thinkers in International Relations: Foucault, Žižek, Butler, Chomsky. Bangkok: Faculty of Political Science, Chulalongkorn University.
Jayanama, S. (2019). Minding the Gap: Poststructuralist IR Theory in Thailand. In Na Thalang, C., Jayanama, S., & Poonkham, J. (Eds.). International Relations as a Discipline in Thailand: Theory and Sub-fields (pp. 47-62). London: Routledge.
Kesboonchoo Mead, K. (2004). The Rise and Decline of Thai Absolutism. London: RoutledgeCurzon.
Kunnamas, N. (2015). Does ASEAN-ization Exist?: Assessing Social Constructivist Process through Europeanization. Journal of European Studies, 23(1), 10-35.
Laferrière, E., & Stoett, P. J. (1999). International Relations Theory and Ecological Thought: Towards a Synthesis. London: Routledge.
Lamborn, A. C. (1997). Theory and the Politics in World Politics. International Studies Quarterly, 41(2), 187-214.
Lepgold, J. (1998). Is Anyone Listening? International Relations Theory and the Problem of Policy Relevance. Political Science Quarterly, 113(1), 43-62.
Lovelock, J. (2016). Gaia: A New Look at Life on Earth. Oxford: Oxford University Press.
Low, N., & Gleeson, B. (1998). Justice, Society and Nature: An Exploration of Political Ecology. London: Routledge.
Maliniak, D., Peterson, S., Powers, R., & Tierney, M. J. (Eds.). (2020). Bridging the Theory-Practice Divide in International Relations. Washington, DC: Georgetown University Press.
Mann, M. (1984). Capitalism and Militarism. In Shaw, M. (Ed.). War, State and Society (pp. 25-46). London: Palgrave Macmillan.
Martinez-Alier, J. (2002). The Environmentalism of the Poor: A Study of Ecological Conflicts and Valuation. Cheltenham: Edward Elgar.
McLaughlin, A. (1995). The Heart of Deep Ecology. In Sessions, G. (Ed.). Deep Ecology for the Twenty-First Century: Readings on the Philosophy and Practice of the New Environmentalism (pp. 85-93). Boston, MA: Shambhala.
Meadowcroft, J. (2005). From Welfare State to Ecostate. In Barry, J., & Eckersley, R. (Eds.), The State and the Global Ecological Crisis (pp. 3-23). Cambridge, MA: The MIT Press.
Meadowcroft, J. (2012). Greening the State? In Steinberg, P. F., & VanDeveer, S. D. (Eds.). Comparative Environmental Politics: Theory, Practice, and Prospects (pp. 63-87). Cambridge. MA: The MIT Press.
Meadows, D. H., Randers, J., & Meadows, D. L. (2004). Limits to Growth: The 30-Year Update. White River Junction, VT: Chelsea Green Publishing.
Mehta, V. (2012). The Economics of Killing: How the West Fuels War and Poverty in the Developing World. London: Pluto Press.
Mies, M., & Shiva, V. (2014). Ecofeminism. London: Zed Books.
Morris, B. (2017). Reflections on “Deep Ecology.” In Ray, R. (Ed.). Deep Ecology and Anarchism: A Polemic (pp. 31-40). London: Freedom Press.
Na Thalang, C., Jayanama, S., & Poonkham, J. (2019). International Relations As a Discipline in Thailand: Theory and Sub-fields. London: Routledge.
Naess, A. (1995). The Deep Ecology “Eight Points” Revisited. In Sessions, G. (Ed.). Deep Ecology for the Twenty-First Century: Readings on the Philosophy and Practice of the New Environmentalism (pp. 213-221). Boston, MA: Shambhala.
Naess, A. (2016). The Ecology of Wisdom. In Drengson, A., & Devall, B. (Eds.). London: Penguin Books.
Newell, P. (2020). Global Green Politics. Cambridge: Cambridge University Press.
Oliveira, R. V., Thorseth, M., & Brattebø, H. (2018). The Potential of Co-Benefits In Climate Change Mitigation Strategy: An Opportunity for Environmental and Social Justice. Journal of Social Sciences, Naresuan University, 14(1), 163-192.
Paterson, M. (2000). Understanding Global Environmental Politics: Domination, Accumulation, Resistance. Basingstoke: Palgrave Macmillan.
Paterson, M. (2005). Green Politics. In Burchill, S., Linklater, A., Devetak, R., Donnelly, J., Paterson, M., Reus-Smit, C., & True, J. (Eds.). Theories of International Relations (3rd ed., pp. 235-257). Basingstoke: Palgrave Macmillan.
Peet, R., Robbins, P., & Watts, M. (Eds.). (2011). Global Political Ecology. London: Routledge.
Pepper, D. (1991). Communes and the Green Vision: Conterculture, Lifestyle and the New Age. London: Green Print.
Pepper, D. (1993). Eco-Socialism: From Deep Ecology to Social Justice. London: Routledge.
Poonkham, J. (2017). What Does Thai International Relations Want? Journal of Social Sciences, 47(2), 63-90.
Poonkham, J. (2019). Why is There no Thai (Critical) International Relations Theory?: Great Debates Revisited, Critical Theory and Dissensus of IR in Thailand. In Na Thalang, C., Jayanama, S., & Poonkham, J. (Eds.). International Relations as a Discipline in Thailand: Theory and Sub-fields (pp. 19-46). London: Routledge.
Prasirtsuk, K. (2009). Teaching International Relations in Thailand: Status and Prospects. International Relations of the Asia-Pacific, 9(1), 83-105.
Rawls, J. (1999). A Theory of Justice. Cambridge, MA: The Belknap Press.
Reno, J. O. (2019). Military Waste: The Unexpected Consequences of Permanent War Readiness. Oakland, CA: University of California Press.
Sale, K. (2017). Human Scale Revisited: A New Look at the Classic Case for a Decentralist Future. White River Junction, VT: Chelsea Green Publishing.
Saurin, J. (1996). International Relations, Social Ecology, and the Globalisation of Environmental Change. In Vogler, J., & Imber, M. F. (Eds.). The Environment and International Relations (pp. 84-107). London: Routledge.
Schlosberg, D. (2007). Defining Environmental Justice: Theories, Movements, and Nature. Oxford: Oxford University Press.
Schumacher, E. F. (2011). Small is Beautiful: A Study of Economics as if People Mattered. London: Vintage Books.
Schweller, R. L. (1999). Fantasy Theory. Review of International Studies, 25(1), 147-150.
Shiva, V. (1988). Staying Alive: Women, Ecology and Survival in India. New Delhi: Kali for Women.
Shiva, V. (2016). The Violence of the Green Revolution: Third World Agriculture, Ecology and Politics. Lexington: University Press of Kentucky.
Singer, P. (2002). Animal Liberation. New York: HarperCollins Publishers.
Sireekan, R. (2008). The European Union as a Masculine Supranational Community: A Test Case of its Common Market Law (Master’s thesis), Chulalongkorn University.
Slaughter, S. (2005). The Republican State: An Alternative Foundation for Global Environmental Governance. In Barry, J., & Eckersley, R. (Eds.). The State and the Global Ecological Crisis (pp. 207-227). Cambridge: The MIT Press.
Smith, S. (1997). Power and Truth: A Reply to William Wallace. Review of International Studies, 23(4), 507-516.
Spretnak, C., & Capra, F. (1986). Green Politics: The Global Promise. London: Paladin Grafton Books.
Sriwattanapong, T. (2008). The European Union as Kantian Neoliberalism (Master’s thesis), Chulalongkorn University.
Stavrianakis, A., & Stern, M. (2018). Militarism and Security: Dialogue, Possibilities and Limits. Security Dialogue, 49(1-2), 3-18.
Sterba, J. P. (2006). Justice. In Dobson, A., & Eckersley, R. (Eds.), Political Theory and the Ecological Challenge (pp. 148-164). Cambridge: Cambridge University Press.
Supachalasai, C. (2017). Decolonial Epistemology and the Future of Thai IR Theory. Journal of Social Sciences, 47(1), 37-62.
Supachalasai, C. (2019). Postcolonial Theoretical Proposals in Thai International Relations. In Na Thalang, C., Jayanama, S., & Poonkham, J. (Eds.). International Relations as a Discipline in Thailand: Theory and Sub-fields (pp. 63-84). London: Routledge.
Talshir, G. (2001). Ecological Sustainability: A Private Case of Social Justice? In Barry, J. & Wissenburg, M. (Eds.). Sustaining Liberal Democracy: Ecological Challenges and Opportunities (pp. 37-56). Basingstoke: Palgrave.
Wadeesirisak, W. (2017). School of Realism: An Inadequate Approach to Account Insecurity in Global Politics? Political Science and Public Administration Journal, 8(1), 101-118.
Wallace, W. (1996). Truth and Power, Monks and Technocrats: Theory and Practice in International Relations. Review of International Studies, 22(3), 301-321.
Waltz, K. N. (1981). The Spread of Nuclear Weapons: More May Be Better (Adelphi Paper No. 171). London: International Institute for Strategic Studies.
Waltz, K. N. (1990). Nuclear Myths and Political Realities. The American Political Science Review, 84(3), 731-745.
Waltz, K. N. (2012). Why Iran Should Get the Bomb: Nuclear Balancing Would Mean Stability. Foreign Affairs, 91(4), 2-5.
Weber, C. (2001). International Relations Theory: A Critical Introduction (3rd ed.). London: Routledge.
Weber, M. (2006). IR Theory, Green Political Theory, and Critical Approaches: What Prospects? In Laferrière, E., & Stoett, P. J. (Eds.). International Ecopolitical Theory: Critical Approaches (pp. 104-121). Vancouver: UBC Press.
Weber, T. (1987). Is There Still a Chipko Andolan? Pacific Affairs, 60(4), 615-628.
Yeophantong, P. (2013). China, Responsibility, and the Politics of Regional Water Governance: The Case of the Lancang-Mekong River. Thammasat Review, 16(1), 63-80.
Youngs, G. (2008). From Practice to Theory: Feminist International Relations and ‘Gender Mainstreaming.’ International Politics, 45(6), 688-702.