Phitsanulok Herbal City: Policy for the Migration of Thai Medicinal Herbs from Backyard Gardens to the Industrial Sector
Main Article Content
Abstract
This research investigated the facilitating and obstructing factors affecting the policy of moving Thai medicinal herbs from backyard gardens to the industrial sector to promote Phitsanulok Province as an herbal area. After examining the economic, political, and socio-cultural contexts as well as infrastructure, it was found that 1) the provincial herbal city policy prioritises tourism, aesthetics, and traditional Thai medicine rather than elevating herb cultivation for export or commercial purposes, 2) the economic aspects, both domestic and international, influence the development of Thai herbs under the national master plan and Phitsanulok’s herbal city policy, 3) the political conditions under the policy by Prime Minister Prayuth Chan-o-cha aim to develop Thai herbs, transitioning from agricultural to commercial and industrial sectors, 4) social and cultural considerations involve local healers and villagers contributing to herb cultivation, processing, and distribution industries (in comparison with political and economic factors), and 5) the underlying infrastructure focuses on developing the economic corridor linking Luangprabang-Indochina-Mawlamyine (LIMEC) to support the competitive market and transportation for the herbal industry. Research recommendations include establishing state-owned processing plants aligned with the development of herbal industries, health tourism, herbal products, and the distribution of traditional Thai medicine.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
References
กรมพัฒนาการแพทย์แผนไทยและการแพทย์ทางเลือก กระทรวงสาธารณสุข. (2564).
แผนแม่บทแห่งชาติ ว่าด้วยการพัฒนาสมุนไพรไทย ฉบับที่ 1 พ.ศ. 2560-2564. สืบค้นเมื่อ 25 กันยายน 2566, จาก https://www.opsmoac.go.th/sustainable_agri-knowledge-files-431291791818
กลุ่มงานยุทธศาสตร์และข้อมูลเพื่อการพัฒนาจังหวัด สำนักงานจังหวัดพิษณุโลก. (2566). แผนพัฒนาจังหวัดพิษณุโลกระยะ 20 ปี (พ.ศ. 2563 - 2582). สืบค้นเมื่อ 1 ตุลาคม 2566, จาก https://www.opsmoac.go.th/phitsanulok-strategic-files-421191791803
ฉัตรทิพย์ นาถสุภา. (2553). การเป็นสมัยใหม่กับแนวคิดชุมชน. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์สร้างสรรค์.
ธเนศ ศรีวิชัยลำพันธ์. (2558). การพัฒนาเศรษฐกิจชุมชน. สืบค้นเมื่อ 17 มกราคม 2562, จาก http://fuangfah.econ.cmu.ac.th/
บัญชา พุฒิวนากุล, และนิภาภรณ์ จงวุฒิเวศย์. (2566). การนำนโยบายส่งเสริมผลิตภัณฑ์สมุนไพรชุมชนไปปฏิบัติของภาครัฐ: กรณีศึกษา กลุ่มวิสาหกิจชุมชนในพื้นที่จังหวัดมหาสารคาม การนำนโยบายส่งเสริมผลิตภัณฑ์สมุนไพรชุมชนไปปฏิบัติในพื้นที่มหาสารคาม. วารสารการบริหารปกครอง, 12(2), 102-120.
ประยุกต์ ปิติวรยุทธ, และกิจฐเชต ไกรวาส. (2562). การนำนโยบายเมืองสมุนไพรไปปฏิบัติในพื้นที่จังหวัดสมุทรปราการ เมืองสมุนไพร. วารสารการเมือง การบริหาร และกฎหมาย, 13(1), 481-496.
ประยูร อิมิวัตร์, ปฐมทัศน์ บรรณเลิศ, ณัฐพงศ์ รักงาม, ภูริพัฒน์ แก้วศรี, ทศพล พงษ์ต๊ะ, ชุติมา ปัญญาหลง, และคณะ. (2561). ท้องถิ่นอภิวัตน์: นวัตกรรมการจัดการชุมชนตำบลหัวง้ม อำเภอพาน จังหวัดเชียงราย. วารสารบริหารการปกครอง, 7(2), 173-193.
ปรารถนา มินเสน, และภาคภูมิ ดาราพงษ์. (2562). ประสิทธิผลการจัดการความรู้เพื่อเพิ่มศักยภาพของชุมชนเกษตรกร จังหวัดเชียงใหม่ในกรอบประชาคมอาเซียน. วารสารการพัฒนาชุมชนและคุณภาพชีวิต, 7(1), 35-46.
ศิริพร เพ็งจันทร์, พิเชตวุฒิ นิลละออ, และวัฒนา นนทชิต. (2564). การประเมินผลโครงการ: แนวทางและข้อเสนอแนะในการพัฒนาโครงการ เมืองสมุนไพร จังหวัดสุราษฎร์ธานี. วารสารวิทยาการจัดการ, 8(1), 81-106.
สำนักงานคณะกรรมการนโยบายสมุนไพรแห่งชาติ. (2560). ยุทธศาสตร์การพัฒนาเมืองสมุนไพร (Herbal City). สืบค้นเมื่อ 24 มิถุนายน 2562, จาก https://nph.dtam.moph.go.th/publications/2262/
สุจินดา เจียมศรีพงษ์. (2561). ปัจจัยที่ส่งผลต่อความสามารถในการส่งออกของธุรกิจสมุนไพรในจังหวัดพิษณุโลก. Journal of Business, Economics and Communications, 12(2), 161-175.
อภิลักษณ์ ธรรมวิมุตติ, และธีระวัฒน์ จันทึก. (2560). ทุนมนุษย์เชิงนวัตกรรมและสร้างสรรค์ของผู้ประกอบการวิสาหกิจชุมชน. Veridian E-Journal Silpakorn University, 10(1), 1572-1589.
อรวรรณ เกษร. (2562). การส่งเสริมเศรษฐกิจชุมชนกับกฎหมายที่ควรรู้ ตอนที่ 1. สืบค้นเมื่อ 17 มกราคม 2562, จาก https://cdc.parliament.go.th/ewtadmin/ewt/elaw_parcy/ewt_dl_link.php?nid=2169