แนวทางของภาครัฐในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลงเพื่อการส่งออกของประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) ศึกษาบทบาทภาครัฐ ในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลงเพื่อการส่งออกในตลาดโลกของสาธารณรัฐเกาหลี ญี่ปุ่น และไทย (พ.ศ. 2557-2564) 2) ศึกษาปัญหาการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลงเพื่อการส่งออกในตลาดโลกของไทย (พ.ศ. 2557-2564) และ 3) นำเสนอแนวทางและวิธีการดำเนินงานของประเทศญี่ปุ่นและสาธารณรัฐเกาหลีมาปรับใช้กับอุตสาหกรรมเพลงไทย 1) ภาครัฐของสาธารณรัฐเกาหลีและญี่ปุ่นมีบทบาทอย่างมากในการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลงเพื่อการส่งออกร่วมกับภาคเอกชน โดยใน
การดำเนินงานภาครัฐของทั้ง 2 ประเทศมีความมุ่งมั่นและจริงจังทั้งในด้านการส่งเสริมกระบวนการผลิต การประชาสัมพันธ์ และการตลาด ส่วนภาครัฐของไทยแม้จะมีการกำหนดยุทธศาสตร์การส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ระยะที่ 3 แต่ในทางปฏิบัติยังไม่มีรูปแบบหรือแนวทางที่ชัดเจนในการบริหารงาน 2) ปัญหาการขับเคลื่อนอุตสาหกรรมเพลงเพื่อการส่งออกของไทย ที่ผ่านมาเกิดจากทั้งภาครัฐ เอกชนและประชาชน เช่น การทำงานตามระบบราชการที่ควบคุมมากเกินไป บุคลากรทางดนตรียังขาดโอกาสในการพัฒนาความรู้และทักษะ การผลิตผลงานที่ขาดอัตลักษณ์ความเป็นไทย ฯลฯ เป็นต้น 3) ควรมีการพัฒนาคุณภาพคนให้มีสมรรถนะที่พร้อมคิดสร้างสรรค์ผลงานที่มีเอกลักษณ์ของไทยเพื่อสร้างเป็นอำนาจละมุน พร้อมทั้งภาครัฐและเอกชนจะต้องสร้างความร่วมมือช่วยกันผลักดันอุตสาหกรรมเพลงของไทยให้ประสบความสำเร็จ
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
- เนื้อหาและข้อมูลที่ลงตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรง ซึ่งกองบรรณาธิการวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใดๆ
- บทความและข้อมูล ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสารรัฐศาสตร์และรัฐประศาสนศาสตร์ ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำข้อมูลไปใช้ประโยชน์ในทางวิชาการ ขอให้อ้างอิงแหล่งที่มาด้วย
เอกสารอ้างอิง
a day BULLETIN. (2563). Dessin the world กับไอเดียสร้างรายได้ที่กำลังเกิดขึ้นในวงการดนตรีญี่ปุ่น. สืบค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2565, จาก https://adaybulletin.com/life-lesson-dessin-the-world-mmusic-label/49050
กรมส่งเสริมอุตสาหกรรม. (2562). อุตสาหกรรมสาร. สืบค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2565, จาก http://ejournal.dip.go.th
กระทรวงวัฒนธรรม. (2559). ยุทธศาสตร์การส่งเสริมอุตสาหกรรมภาพยนตร์และวีดิทัศน์ ระยะที่ 3. กรุงเทพฯ: กระทรวงวัฒนธรรม.
กิตติ ประเสริฐสุข. (2562). Soft Power ของเกาหลีใต้: จุดแข็งและข้อจำกัด. International Journal of East Asia Studies, 22(1), 122-139.
จิรัชญา วรรณโสภาม. (2561). อิทธิพลกระแสเกาหลี (Korean Wave) ต่อการท่องเที่ยวประเทศเกาหลีใต้ของชาวรัสเซีย. กรุงเทพฯ: โครงการรัสเซียศึกษา คณะศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
ฉัตรชัย งามเลิศ. (2560). ปัจจัยสำคัญต่อการจัดทำรายงานการจัดอันดับเพลงยอดนิยมประจำประเทศไทย (วิทยานิพนธ์ศิลปศาสตรมหาบัณฑิต), สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ชนัญญา กมลยะบุตร. (2556). นโยบายธนูดอกที่สามของนายกอาเบะสู่การฟื้นฟูเศรษฐกิจญี่ปุ่น. สืบค้นเมื่อ 14 มิถุนายน 2565, จาก http://fic.nfi.or.th/japan-desk/upload/file/pdf
ฐณยศ โล่ห์พัฒนานนท์, วรลักษณ์ กล้าสุคนธ์, และศักดิ์สิทธิ์ ทวีกุล. (2562). ความสอดคล้องของโครงสร้างอุตสาหกรรมการผลิตภาพยนตร์ไไทยกับยุทธศาสตร์การส่งเสริมภาพยนตร์และวีดิทัศน์ระยะที่ 3. วารสารนิเทศน์ศาสตร์ธุรกิจบัณฑิต, 13(1), 43-79.
ณทิตา ทรัพย์สินวิวัฒน์. (2560). อุตสาหกรรมเพลงไทยในยุคประเทศไทย 4.0. วารสารวิชาการนวัตกรรมสื่อสารสังคม, 5(1), 157-167.
ดำรงค์ ฐานดี. (2557). จากอนุรักษ์นิยมแบบดั้งเดิมมาเป็นอนุรักษ์นิยมแบบปัก กึนเฮ:กรณีศึกษาประเทศเกาหลีใต้. กรุงเทพฯ: ศูนย์เกาหลีศึกษา มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
นันทิพา บุษปวรรธนะ, และนาวิน วงศ์สมบูรณ์. (2563). ความสำเร็จในการเผยแพร่กระแสวัฒนธรรมเกาหลี (Korean Wave): บทบาทของรัฐบาลและอุตสาหกรรมสื่อบันเทิง. วารสารราชภัฏสุราษฎร์ธานี, 7(2), 1-25.
สำนักเลขาธิการนายกรัฐมนตรี. (2565). วัฒนธรรมท่องเที่ยว. สืบค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2565, จาก https://www.thaigov.go.th/news/contents/details/48772
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. (2563). อุตสาหกรรมดนตรีในประเทศไทย. CEA Outlook จับกระแสอนาคต เศรษฐกิจโลก, 4(1), 33.
สำนักงานส่งเสริมเศรษฐกิจสร้างสรรค์. (ม.ป.ป.). อุตสาหกรรมงานฝีมือและหัตถกรรมภายใต้นโยบาย Cool Japan. สืบค้นเมื่อ 26 มิถุนายน 2564, จาก https://www.cea.or.th/th/single-research/cool-japan
สำนักงานส่งเสริมการค้าในประเทศ ณ กรุงโซล. (2561). รายงานตลาดคาแรคเตอร์ในประเทศเกาหลีใต้. กรุงเทพฯ: สำนักงานส่งเสริมการค้าในประเทศ ณ กรุงโซล.
หทัยธาร ฉัตรเลิศมงคล. (2564). สำรวจก้าวต่อไปของ T-Pop และอุตสาหกรรมเพลงไทยสู่เวทีสากลผ่านคนคุณภาพจากวงการเพลง. สืบค้นเมื่อ 16 มิถุนายน 2565, จาก https://thestandard.co/t-pop-and-thai-music-industry-to-international-stage/
อจินไตย เฮงรวมญาติ. (2560). การพัฒนาและส่งเสริมผลิตภัณฑ์วัฒนธรรมไทย (CPOT) โดยใช้รูปแบบจากนโยบาย Cool Japan. กรุงเทพ: สำนักงาน ก.พ.ร.
Cool Japan Fund Inc. (2021). What is Cool Japan Fund. Retrieved June 24, 2021, from https://www.cj-fund.co.jp/en/about/cjfund.html
Cudahy, H. (2007). The Music Industry Business Model. Retrieved October 10. Retrieved June 24, 2021, from https://www.slideshare.net/gangofour/the-music-industry-business-model
IFPI. (2019). IFPI Global Music Report 2019. London: IFPI.
Monty, A. (2010). Micro: Global Music Made in J-pop?. Inter-Asia Cultural Studies, 11(1), 123-128.
Oh, I., & Lee, H. (2014). K-pop in Korea: How the Pop Music Industry Is Changing a Post-Developmental Society. Cross-Currents: East Asian History and Culture Review, 3(1), 72-93.
Passman, D. S. (2011). All You Need to Know About the Music. London: Penguin Books.
Pastukhov, D. (2019). The Mechanics of Recording Industry: A Brief History & Its Functions. Retrieved June 14, 2021, from https://soundcharts.com/blog/mechanics-of-the-recording-industry#the-structure-of-the-recording-industry.
The Government of the Republic of Korea. (2017). Five-years Plan of Moon Jae-In Administration. Chang Wa De: Korean.
UNESCO. (2015). The Globalization of Cultural Trade: A Shift In Consumption. Retrieved June 20, 2020, from https://en.unesco.org/creativity/files/globalisation-cultural-trade-shift-consumption
