EFFECT OF POSITIVE PSYCHOLOGYS TO HEALTH CARE BEHAVIOR OF AGING MON PEOPLES IN PATHUMTHANI PROVINCE
Keywords:
Effect of positive psychology, Health care behavior, Aging Mon peoplesAbstract
The purposes of this descriptive research were to study effect of positive psychology to health care behavior of aging Mon peoples, and the influence of effect of positive psychology to health care behavior of aging Mon peoples. The study samples were consisted of 130 aging Mon peoples in Pathumthani province. Data were collected using the demographic data record form, effect of positive psychology questionnaire, and the health care behavior questionnaire. The reliability test was conducted using Cronbach’s alpha coefficient which were at .86, and .89 consecutively. The data were analysis using descriptive statistics by frequency, percentage, mean, standard deviation, Pearson’s Product Moment Correlation and simple regression analysis.
The results of the study showed that:
- The effect of positive psychology at much level ( =3.60, S.D.=.47).
- The health care behavior of aging Mon peoples were at much level ( =3.84, S.D.=.51).
- The effect of positive psychology was positively moderate correlation with health care behavior at statistically significant level .05 (r=.51). The effect of positive psychology had relationships and influenced health care behavior predict of health care behavior study at 39.80 (R=.39, p < .05).
The suggestion should be used as guideline for effect of positive psychology and health care behavior of aging Mon peoples improving goof health.
References
กัญญาวีณ์ โมกขาว วัชรินทร์ ช่างประดับ และวลัยนารี พรมลา. (2563). “อิทธิพลของจิตวิทยาเชิงบวก ความรอบรู้ด้านสุขภาพจิต ต่อความสามารถในการดูแลตนเองด้านจิตใจของประชาชนในตำบลท่าข้าม อำเภอบางปะกง จังหวัดฉะเชิงเทรา” .วารสารกองการพยาบาล. ปีที่ 47 ฉบับที่ 3. (กันยายน – ธันวาคม). หน้า 57-70.
นฤนาท ยืนยง และวลัยนารี พรมลา. (2560). “โปรแกรมส่งเสริมสุขภาพของผู้สูงอายุชาวมอญจังหวัดปทุมธานี”.วารสารสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ. ปีที่ 6 ฉบับที่ 2. (กรกฎาคม-ธันวาคม). หน้า 20-29.
บุญใจ ศรีสถิตย์นรากูร. (2550). ระเบียบการวิจัยทางพยาบาลศาสตร์. (พิมพ์ครั้งที่ 4). กรุงเทพมหานคร : จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐวุฒิ อรินทร์ อรพินทร์ ชูชม ดุษฎี โยเหลา และนาชัย ศุภฤกษ์ชัยสกุล. (2556). “การทำหน้าที่ตัวแปรคั่นกลางของทุนทางจิตวิทยาเชิงบวกที่มีอิทธิพลต่อสุขภาวะทางจิต และพฤติกรรมการปฏิบัติงานของบุคลากรสาธารณสุขในจังหวัดชายแดนใต้”. วารสารพฤติกรรมศาสตร์. ปีที่ 19 ฉบับที่ 1. (มกราคม – เมษายน). หน้า 99-117.
พัชรวรรณ สุวรรณรัตน์ และคนอื่นๆ (2557). “การใช้อุปกรณ์ช่วยเดินในผู้สูงอายุที่อาศัยอยู่ในชุมชน”. วารสารการพยาบาลและการดูแลสุขภาพ.ปีที่ 32 ฉบับที่3. (กันยายน – ธันวาคม). หน้า 86-92.
สุวรรณา สุวรรณผล และวลัยนารี พรมลา. (2559). “พฤติกรรมการดูแลสุขภาพ และการสนับสนุนทางสังคมต่อคุณภาพชีวิตของผู้สูงอายุชาวมอญ จังหวัดปทุมธานี”. วารสารสถาบันเทคโนโลยีแห่งสุวรรณภูมิ. ปีที่ 3 ฉบับที่ 2. (กรกฎาคม – ธันวาคม). หน้า 67-78.
อังศินันท์ อินทรกำแหง และ ฉัตรชัย เอกปัญญาสกุล. (2561). “อิทธิพลของจิตวิทยาเชิงบวก และบรรทัดฐานทางสังคมวัฒนธรรมที่มีต่อพฤติกรรมสุขภาพที่ดีและสุขภาวะครอบครัวโดยส่งผ่านความรอบรู้ด้านสุขภาพของครอบครัวในชุมชนกึ่งเมือง: การวิจัยผสานวิธี”.วารสารพฤติกรรมศาสตร์. ปีที่ 24 ฉบับที่ 1. (มกราคม – เมษายน). หน้า 1-22.
Luthans, F., Youssef, C. M., & Avolio, B. J. (2007). Psychological capital: Developing the human competitive edge. Oxford: Oxford University Press.
Miljkovic, N., Lim, J. Y., Miljkovic, I. and Frontera, W. R. (2015). “Aging of skeletal muscle fibers”. Annals of rehabilitation medicine. Vol.39 No.2.155–162.
Orem, D.E. (1991). Nursing: Concepts of Practice. (5th ed.) St. Louis: Mosby.
Sheldon, KM., & King, L. (2001). “Why positive psychology is necessary”. American Psychologist. Vol.56. 216–217.
Zugich, J.N., Goldman, D.P., Cohen, P.R., Cortese, D., Fontana, L., Kennedy,B.K. & Fain,M.J. (2016). “Preparing for an Aging World: Engaging Biogerontologists, Geriatricians, and the Society”. The Journals of Gerontology: Series A. Vol. 71 No.4. pp. 435–444.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยปทุมธานี
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่อง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
