การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ ป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง
คำสำคัญ:
รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ , ศักยภาพทางด้านการท่องเที่ยวบทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) และระเบียบวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participation Action Research: PAR) กลุ่มเป้าหมายวิจัย ประกอบด้วย ชาวบ้านทั่วไปในชุมชน ชาวบ้านเจ้าของพื้นที่ในเส้นทางป่ารุกขชาติ ปราชญ์ชาวบ้าน ชาวบ้านหาของป่า ตัวแทนส่วนราชการ ตัวแทนภาคเอกชน สื่อมวลชน และนักท่องเที่ยว
ผลวิจัยพบว่า 1) แนวทางการพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง ประกอบด้วย บริบทและศักยภาพของชุมชนบ้านโตน ศักยภาพทางด้านการท่องเที่ยวของพื้นที่ป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ การบูรณาการเพื่อบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงรุกชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์และชุมชนบ้านโตน 2) มุมมองและความรู้ความเข้าใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ และการประชาสัมพันธ์ข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับแหล่งท่องเที่ยวป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์
ทั้งนี้ผลวิจัยชี้ให้เห็นว่า แนวทางการพัฒนาโดยใช้รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติตามองค์ประกอบดังกล่าวข้างต้นนี้ เป็นเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยอนุรักษ์หรือระงับการเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นกับทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของป่าต้นน้ำแห่งนี้ได้ แต่ต้องเร่งส่งเสริมการรับรู้ความเข้าใจของคนในชุมชนเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ ทั้งกระบวนการและผลกระทบที่จะเกิดขึ้น และภาครัฐในพื้นที่ต้องส่งเสริมให้คนในชุมชน ผู้ประกอบการ และนักท่องเที่ยว ตระหนักถึงความสำคัญ และมีความกระตือรือร้นที่จะเข้ามีส่วนร่วมในการบริหารจัดการด้วย
เอกสารอ้างอิง
กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช สำนักอนุรักษ์และจัดการต้นน้ำ. (2555). สถานการณ์ป่า ต้นน้ำ. กรุงเทพมหานคร : กรมอุทยานแห่งชาติ.
กระทรวงการท่องเที่ยวและการกีฬา. (2550). การพัฒนาศักยภาพและเสริมสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน จังหวัดเชียงราย. เชียงใหม่ : สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤษฎา ภักดีอุทธรน์. (2550). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนพื้นฐานของชุมชน : กรณีศึกษาชุมชนบ้านนา อำเภอสามเงา จังหวัดตาก. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2545). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศในมุมมองของคนใน. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
จรัสพิมพ์ จงสถิตเสถียร. (2553). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา หมู่บ้านนาจอก ตำบลหนองญาติ อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ชิต คงดำ. (2545). จดหมายเหตุฉบับพิเศษแห่งบ้านโตน. พัทลุง.
นิศา ชัชกุล. (2557). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร : เพรส แอนด์ดีไซน์.
พณกฤติ อุดมกิตติ. (2556). “การจัดการเส้นทางจักรยานเพื่อการท่องเที่ยวยั่งยืนในพื้นที่เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร”. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal. ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม).
สุขุมาภรณ์ ขันธ์ศรี. (2556). กระบวนการสื่อสารเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวโดยชุมชน ตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. รายงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร : สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
สมหญิง สุนทรวงษ์” (2557). ป่าชุมชนกับสังคมไทย. ศูนย์วนศาสตร์ชุมชนเพื่อคนกับป่า (รีคอฟ)-ประเทศไทย.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
ลิขสิทธิ์ (c) 2022 Piyanut Saisawat

อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยปทุมธานี
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่อง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว