การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ ป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง

ผู้แต่ง

  • Piyanut Saisawat -

คำสำคัญ:

รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ , ศักยภาพทางด้านการท่องเที่ยว

บทคัดย่อ

งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาแนวทางการพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพ (Qualitative Research) และระเบียบวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วม (Participation Action Research: PAR) กลุ่มเป้าหมายวิจัย ประกอบด้วย ชาวบ้านทั่วไปในชุมชน ชาวบ้านเจ้าของพื้นที่ในเส้นทางป่ารุกขชาติ ปราชญ์ชาวบ้าน ชาวบ้านหาของป่า ตัวแทนส่วนราชการ ตัวแทนภาคเอกชน สื่อมวลชน และนักท่องเที่ยว   

           ผลวิจัยพบว่า 1) แนวทางการพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง ประกอบด้วย บริบทและศักยภาพของชุมชนบ้านโตน ศักยภาพทางด้านการท่องเที่ยวของพื้นที่ป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ การบูรณาการเพื่อบริหารจัดการการท่องเที่ยวเชิงรุกชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์และชุมชนบ้านโตน 2) มุมมองและความรู้ความเข้าใจของนักท่องเที่ยวที่มีต่อการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติของป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ และการประชาสัมพันธ์ข้อมูลข่าวสารเกี่ยวกับแหล่งท่องเที่ยวป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์

ทั้งนี้ผลวิจัยชี้ให้เห็นว่า แนวทางการพัฒนาโดยใช้รูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติตามองค์ประกอบดังกล่าวข้างต้นนี้ เป็นเครื่องมือสำคัญที่จะช่วยอนุรักษ์หรือระงับการเปลี่ยนแปลงที่กำลังเกิดขึ้นกับทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมของป่าต้นน้ำแห่งนี้ได้ แต่ต้องเร่งส่งเสริมการรับรู้ความเข้าใจของคนในชุมชนเกี่ยวกับการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ ทั้งกระบวนการและผลกระทบที่จะเกิดขึ้น และภาครัฐในพื้นที่ต้องส่งเสริมให้คนในชุมชน ผู้ประกอบการ และนักท่องเที่ยว ตระหนักถึงความสำคัญ และมีความกระตือรือร้นที่จะเข้ามีส่วนร่วมในการบริหารจัดการด้วย

เอกสารอ้างอิง

กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช สำนักอนุรักษ์และจัดการต้นน้ำ. (2555). สถานการณ์ป่า ต้นน้ำ. กรุงเทพมหานคร : กรมอุทยานแห่งชาติ.

กระทรวงการท่องเที่ยวและการกีฬา. (2550). การพัฒนาศักยภาพและเสริมสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน จังหวัดเชียงราย. เชียงใหม่ : สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

กฤษฎา ภักดีอุทธรน์. (2550). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนพื้นฐานของชุมชน : กรณีศึกษาชุมชนบ้านนา อำเภอสามเงา จังหวัดตาก. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2545). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศในมุมมองของคนใน. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.

จรัสพิมพ์ จงสถิตเสถียร. (2553). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา หมู่บ้านนาจอก ตำบลหนองญาติ อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.

ชิต คงดำ. (2545). จดหมายเหตุฉบับพิเศษแห่งบ้านโตน. พัทลุง.

นิศา ชัชกุล. (2557). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร : เพรส แอนด์ดีไซน์.

พณกฤติ อุดมกิตติ. (2556). “การจัดการเส้นทางจักรยานเพื่อการท่องเที่ยวยั่งยืนในพื้นที่เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร”. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal. ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม).

สุขุมาภรณ์ ขันธ์ศรี. (2556). กระบวนการสื่อสารเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวโดยชุมชน ตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. รายงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร : สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.

สมหญิง สุนทรวงษ์” (2557). ป่าชุมชนกับสังคมไทย. ศูนย์วนศาสตร์ชุมชนเพื่อคนกับป่า (รีคอฟ)-ประเทศไทย.

ดาวน์โหลด

เผยแพร่แล้ว

2022-06-26

รูปแบบการอ้างอิง

Saisawat, P. (2022). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวเชิงรุกขชาติ ป่าต้นน้ำคลองลำสินธุ์ อำเภอศรีนครินทร์ จังหวัดพัทลุง . วารสารวิชาการมหาวิทยาลัยปทุมธานี, 14(1), 262–277. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/ptujournal/article/view/257053