THE DEVELOPMENT OF ARBOREAL TOURISM PATTERN FOR KHONG LAMSIN WATERSHED FOREST SRINAKARIN DISTRICT PHATTHALUNG PROVINCE
Keywords:
Arboreal Tourism , Tourism PotentialAbstract
The objective of this research was to study the approaches for the development of the arboreal tourism model of Khlong Lamsin upstream forest, Srinakarin District, Phatthalung Province by using qualitative research methodology and Participative Action Research (PAR). The research target groups are general villagers in the community, villagers who own the area in the arboretum route, village scholars, villagers looking for forest products, government agencies, Private sector representatives, media and tourists
The results showed that 1) Guidelines for the development of arboreal tourism model of Khlong Lamsin watershed forest Srinakarin District Phatthalung Province consists of the context and potential of the Ban Ton community, tourism potential of Khlong Lamsin upstream forest area Integration for arboreal, tourism management of Khlong Lamsin watershed forest and Ban Ton community, 2) perspectives, knowledge and understanding of tourists towards arboreal tourism of Khlong Lamsin watershed forest, the last one is public relations information about Khlong Lamsin upstream forest attractions.
The results of the study found that this concept of development using this arboretum tourism model is an important tool to help conserve or halt the ongoing changes to the natural resources and environment of this watershed forest but need to promote awareness and understanding of people in the community about arboreal tourism both the process and the consequences that will occur. The government in the area must encourage people in the community, entrepreneurs and tourists realize the importance and is eager to take part in the management as well.
References
กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่าและพันธุ์พืช สำนักอนุรักษ์และจัดการต้นน้ำ. (2555). สถานการณ์ป่า ต้นน้ำ. กรุงเทพมหานคร : กรมอุทยานแห่งชาติ.
กระทรวงการท่องเที่ยวและการกีฬา. (2550). การพัฒนาศักยภาพและเสริมสร้างเครือข่ายการท่องเที่ยวโดยชุมชน จังหวัดเชียงราย. เชียงใหม่ : สํานักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.) มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.
กฤษฎา ภักดีอุทธรน์. (2550). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศบนพื้นฐานของชุมชน : กรณีศึกษาชุมชนบ้านนา อำเภอสามเงา จังหวัดตาก. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2545). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศในมุมมองของคนใน. กรุงเทพมหานคร : กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา.
จรัสพิมพ์ จงสถิตเสถียร. (2553). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา หมู่บ้านนาจอก ตำบลหนองญาติ อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต. มหาวิทยาลัยนเรศวร.
ชิต คงดำ. (2545). จดหมายเหตุฉบับพิเศษแห่งบ้านโตน. พัทลุง.
นิศา ชัชกุล. (2557). อุตสาหกรรมการท่องเที่ยว. (พิมพ์ครั้งที่ 6). กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพมหานคร : เพรส แอนด์ดีไซน์.
พณกฤติ อุดมกิตติ. (2556). “การจัดการเส้นทางจักรยานเพื่อการท่องเที่ยวยั่งยืนในพื้นที่เขตตลิ่งชัน กรุงเทพมหานคร”. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal. ปีที่ 7 ฉบับที่ 2 (พฤษภาคม-สิงหาคม).
สุขุมาภรณ์ ขันธ์ศรี. (2556). กระบวนการสื่อสารเพื่อการประชาสัมพันธ์การท่องเที่ยวโดยชุมชน ตำบลบางน้ำผึ้ง อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ. รายงานวิจัย. กรุงเทพมหานคร : สถาบันเทคโนโลยีพระจอมเกล้าเจ้าคุณทหารลาดกระบัง.
สมหญิง สุนทรวงษ์” (2557). ป่าชุมชนกับสังคมไทย. ศูนย์วนศาสตร์ชุมชนเพื่อคนกับป่า (รีคอฟ)-ประเทศไทย.
Downloads
Published
How to Cite
Issue
Section
License
Copyright (c) 2022 Piyanut Saisawat
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยปทุมธานี
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่อง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว