พิณไฟฟ้ากับวัฒนธรรมดนตรีอีสาน: กรณีศึกษา โมดี้ กีตาร์ ขอนแก่น
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาพัฒนาการของพิณไฟฟ้ากับวัฒนธรรมดนตรีอีสาน: กรณีศึกษาบทบาทพิณไฟฟ้าโมดี้ กีตาร์ ขอนแก่น เป็นหลัก โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยทางมานุษยดุริยางควิทยา ที่มุ่งเน้นในการลงพื้นที่ภาคสนามเพื่อสังเกตการณ์ และสัมภาษณ์บุคคลที่มีความสำคัญต่อพิณไฟฟ้าทั้งในกลุ่มผู้ที่ใช้พิณและกลุ่มช่างฝีมือหรือผู้ที่ทำพิณเป็นอาชีพหลัก ผลการวิจัยพบว่า กลุ่มผู้เล่นพิณมีการผสมผสานวัฒนธรรมดนตรีตะวันตกเข้ากับวัฒนธรรมดนตรีอีสานมาตั้งแต่ราว พ.ศ. 2517 ส่งผลให้ช่างฝีมือผู้ทำพิณต้องปรับเปลี่ยนกระบวนการสร้างพิณ ทำให้มีการคิดประดิษฐ์พิณไฟฟ้ามาจนถึงปัจจุบัน วรากร คงสุข (มด) ช่างทำพิณร่วมสมัย ประดิษฐ์พิณโดยใช้เครื่องหมายเต็มรูปแบบมาใช้ในการประดิษฐ์พิณไฟฟ้า เป็นการส่งต่อทางวัฒนธรรมการสร้างพิณไฟฟ้าแบบร่วมสมัยให้แก่ช่างฝีมือในรุ่นหลังมาจนถึงปัจจุบัน
Article Details
ใส่ข้อความกอปปี้ไรท์
เอกสารอ้างอิง
นิยพรรณ วรรณศิริ. 2540. มานุษยวิทยาสังคมและวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ปิยพันธ์ แสนทวีสุข. 2546. การศึกษาแหล่งวัฒนธรรมภูมิปัญญาดนตรีพื้นบ้านอีสาน ในเขตลุ่มน้ำชี. กรุงเทพมหานคร:มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. (2549). ดนตรีพื้นบ้านอีสาน. มหาสารคาม: อภิชาติการพิมพ์.
พวงเพชร สุรัตนกวีกุล. 2544. มนุษย์กับสังคม. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ศรัณย์ นักรบ. 2557. ดนตรีชาติพันธุ์วิทยา.กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
สุกรี เจริญสุข. 2561. เสียงใหม่ในอุษาคเนย์. กรุงเทพมหานคร: หยินหยางการพิมพ์.
สุจิตต์ วงษ์เทศ. 2555. อุบลราชธานี มาจากไหน. กรุงเทพมหานคร: สำนักพิมพ์แม่คำผาง.
อดินันท์ แก้วนิล. 2555. การสร้างพิณอีสานโดยใช้เทคนิคและกระบวนการสร้างกีตาร์. อุบลราชธานี: มหาวิทยาลัยราชภัฏอุบลราชธานี.
อานันท์ นาคคง. 2559. "เครือญาติดนตรี วิถีอาเซียน." ใน โครงการสัมมนามนุษยศาสตร์สังคมศาสตร์วิชาการ: ล่องสังคมวัฒนธรรมลุ่มน้ำโขง, 19-20.
ชินวัฒน์ ตั้งสุทธิจิตร และวิชาญ ฤทธิธรรม, บรรณาธิการ.กรุงเทพมหานคร: เยลโล่การพิมพ์.
