Guidance for Using and Development Open Spaces to Accommodate Cultural Tourism for Wat Phra Sri Rattana Mahathat Cheliang, Si Satchanalai, Sukhothai

Main Article Content

Apinya Boonma Vashiratragool
Puriwat Chaimeesook
Wigunda Seekong
Gittigul Boonplien
Sritara Klinrod

Abstract

Wat Phra Sri Rattana Mahathat Cheliang (Wat Phra Prang) is a place to historical tourist that still remains as a Buddhist religious site. It is part of Si Satchanalai Historical Park has been transferred unique architectural and fine arts. Its identity of Thai culture that is a major tourist attraction of Sukhothai and Thailand. The researcher aims to study and analysis the potential of living space. Activities in public spaces and proposed for the development of open spaces for cultural tourism within the temple by surveying and scoping the area into the layout and assessing the interviews with a group of 3 community leaders, 9 monks, 5 temple administrators, and asking for the needs of 100 people and 100 tourists.


The results showed that the Guidance for using and development open spaces for cultural tourism appropriate for the context of the temple and the community in 3 positions, as follows: 1) The northbound open area is approximately 23,000 m2. 2) The westbound open area is approximately 7,000 m2. 3) The southeast open area is approximately 8,900 m2. There is a way to connect with the community, see the archaeological site, and have a different view of the unique place. It is mostly in the three communities and tourists. Choose the most open north side area due to the wide-area next to the river, easy access from the community. The most connected to the Buddhist area. The area is suitable for public relations, and the layout of the monastery property that is public areas should be managed in an appropriate way of using the space for modern tourism styles and not interfere with the private space within the temple in accordance with the Principles of Suppaya 7, such as the development of traffic. Learning awareness area, relaxation area, community activities area, etc.

Article Details

Section
Articles

References

กาญจนาถ ทองชัยประสิทธิ์. (2557). การใช้พื้นที่สาธารณะในเมืองเชียงใหม่ กรณีกาดเช้าเกษตรชุมชน ปลอดสารพิษ ถนน 2เชียงราย. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

กรรณิกา คำดี. (2558, กรกฎาคม-ธันวาคม). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา มนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 4(2), 175-191.

ชวิตรา ตันติมาลา. (2560, มกราคม-มิถุนายน). พื้นที่สาธารณะและการผลิตพื้นที่: ความหมายใหม่ของความสัมพันธ์ทางสังคม. วารสารบรรณศาสตร์ มศว., 10(1), 92-103.

ชิดชนก อนันตมงคลกุล และ กัญญาพัชร์ พัฒนาโภคินสกุล. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). พฤติกรรมการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของนักท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม จังหวัดภูเก็ต. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 15(2), 1-20.

ธาตรี มหันตรัตน์ และ สิริพัฒถ์ ลาภจิตร. (2563, พฤษภาคม-สิงหาคม). แนวทางการพัฒนาเพื่ออนุรักษ์และฟื้นฟูแหล่งท่องเที่ยวมรดกโลก ทางวัฒนธรรมอุทยานประวัติศาสตร์พระนครศรีอยุธยา. วารสารการบริหารการปกครองและนวัตกรรมท้องถิ่น, 4(2), 1-14.

นิธิ ลิศนันท์. (2016). แนวทางที่ส่งเสริมศักยภาพของพื้นที่สาธารณะในเมืองเก่านครราชสีมา. Journal of Architectural/Planning Research and Studies (JARS), 13(3), 99-122.

นุชนารถ รัตนสุวงศชัย. (2554). กลยุทธ์การพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารมนุษยศาสตร์, 18(1), 31-50.

พระครูปลัดสุวัฒนจริยคุณ. (2559, กรกฎาคม-ธันวาคม). การท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม: วิกฤตหรือโอกาสของวัดในล้านนา. วารสารบัณฑิตแสงโคมคำ, 1(2), 135-145.

พระครูสุจิตรัตนากร และ บุญเชิด ชำนิศาสตร์. (2557, กันยายน-ธันวาคม). การบริหารจัดการวัดให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม. วารสารครุศาสตร์ปริทรรศน์, 1(2), 188-199.

พระครูโสภณพุทธารักษ์, พระมหาดวงเด่น ฐิตาญาโน และ ขันทอง วัฒนะประดิษฐ์. (2560, พฤษภาคม-สิงหาคม). การประยุกต์หลักสัปปายะ 7 เพื่อพัฒนาครูสมาธิรุ่น 39 สถาบันพลังจิตตานุภาพ สาขา 73 วัดพระงาม จังหวัดตรัง. วารสารสันติศึกษาปริทรรศน์, 5(2), 259-272.

พระปลัดสุดฤทธิ์ ธนสาโร และ ยโสธารา ศิริภาประภากร. (2563, มกราคม-มิถุนายน). ศาสนากับการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมเพื่อการส่งเสริมเส้นทางแสวงบุญสู่วัดไพรพัฒนา จังหวัดศรีสะเกษ. วารสารวิจัยวิทยาการจัดการ มหาวิทยาลัยราชภัฏสุรินทร์, 4(1), 79-92.

พระเอกลักษณ์ อชิโต, พระมหาดวงเด่น ฐิตาญาโน และ ขันทอง วัฒนะประดิษฐ์. (2563, มกราคม-มีนาคม). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมวิถีพุทธของวัดในจังหวัดสมุทรสงคราม. วารสาร มจร สังคมศาสตร์ปริทรรศน์, 9(1), 121-134.

พิทักษ์ ชูมงคล. (2563, กรกฎาคม-ธันวาคม). การพัฒนาตัวบ่งชี้คุณค่าตราสินค้าแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมย่านชุมชนเก่าในกรุงเทพฯ เพื่อประยุกต์ใช้ในการสื่อสารตราสินค้าแหล่งท่องเที่ยว. วารสารนิเทศศาสตร์และนวัตกรรม นิด้า, 7(2), 136-170.

ยศวดี จินดามัย และ เมทินี โคตรดี. (2563, กันยายน-ธันวาคม). แนวทางการออกแบบผังพื้นที่วัดโคกกู่สัมพันธ์ค่าเพื่ออนุรักษ์และส่งเสริมการท่องเที่ยวทางวัฒนธรรม. วารสารสถาปัตยกรรมศาสตร์ ผังเมืองและนฤมิตศิลป์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 2(3), 97-110.

วิไลลักษณ์ ชูช่วย, จิรวัฒน์ พิระสันต์ และ วิติยา ปิตตังนาโพธิ์. (2562, กรกฎาคม-ธันวาคม). การพัฒนากระบวนการออกแบบเครื่องประดับเงินวัฒนธรรมแห่งอนาคตของชุมชนรอบอุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย. วารสารวิชาการ ศิลปะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร, 10(2), 75-84.

ศุภชัย ชัยจันทร์ และ ณรงพน ไล่ประกอบทรัพย์. (2559, กรกฎาคม-ธันวาคม). แนวคิดสาธารณะของพื้นที่สาธารณะในเมือง. วารสารวิชาการ คณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น, 15(2), 71-83.

สุชานาฏ สิตานุรักษ์ และ บุญเรียง ขจรศิลป์. (2563, มกราคม-เมษายน). การพัฒนารูปแบบการบริหารจัดการวัดเพื่อเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืนในเขตเหนือตอนบน. วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 21(1), 15-27.

สุริยา รัตนะวงศ์กุล, สุชาติ เถาทอง และ อติเทพ แจ้ดนาลาว. (2563, มีนาคม-เมษายน). องค์ประกอบทางสถาปัตยกรรม การเรียนรู้รูปแบบของเจดีย์ แนวทางจัดทำองค์ความรู้เพื่อจัดทำสื่อดิจิทัลการเรียนรู้ประวัติศาสตร์ศิลปะแนวใหม่ กรณีศึกษา: วัดเจดีย์เจ็ดแถวศรีสัชนาลัย สุโขทัย. วารสารมหาวิทยาลัยศิลปากร, 40(2), 1-22.