Riverside Environment and Community-based Tourism in Ayutthaya

Main Article Content

werapong wiyati
Patiphol Yodsurang

Abstract

Community-based tourism is a form of tourism that must depend on the context, environment, way of life, and living, or the cultural ecology of that community. It is considered an important factor that motivates tourists to visit and experience the environment and way of life of the community through the physical context of the community, including building patterns, houses, temples, pavilions, and piers. It also includes natural resources such as trees, rice fields, rivers, forests, mountains, gardens, and natural environments, demonstrating the form of community and co-existence with the surrounding environment creating a cultural ecosystem.


The purpose of this research is to study and collect ecological environment data. Community way of life and culture through community-based tourism activities that mainly use water resources in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province to show the relationship between tourism and community cultural ecology by identifying the use of important resources of the community. It is done through case studies of riverside tourism communities in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province by a rapid survey to study the factors affecting the riverside community-based tourism model, namely: natural resources factors; a way of life, culture, and products. It found that the infrastructure development factor is another important factor affecting the change of the lifestyle of the riverside community that has been presented through the tourism of the riverside community in Phra Nakhon Si Ayutthaya Province.

Article Details

Section
Articles

References

ดรรชนี เอมพันธุ์. (2550). การพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนและการจัดกิจกรรมโฮมสเตย์. สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.

เทิดชาย ช่วยบำรุง. (2552). บทบาทขององค์กรปกครองส่วนท้องถิ่นกับการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืนบนฐานแนวคิดเศรษฐกิจพอเพียง. สำนักพิมพ์คณะรัฐมนตรีและราชกิจจานุเบกษา.

ปฏิพล ยอดสุรางค์. (2562). ภัยคุกคามต่อลักษณะทางกายภาพของชุมชนเก่าริมน้ำในเขตที่ราบลุ่มน้ำเจ้าพระยา. วารสารคณะสถาปัตยกรรมศาสตร์ สจล., 28(1), 21-34.

พจนา สวนศรี และสมภพ ยี่จอหอ. (2556). คู่มือมาตรฐานการท่องเที่ยวโดยชุมชน. สถาบันการท่องเที่ยวโดยชุมชน.

พิมพ์ลภัส พงศกรรังศิลป์. (2557). การจัดการการท่องเที่ยวชุมชนอย่างยั่งยืน : กรณีศึกษาบ้านโคกไคร จังหวัดพังงา. วารสารวิชาการ Veridian E-Journal ฉบับมนุษยศาสตร์ สังคมศาสตร์ และศิลปะ, 7(3), 650-665.

วีระพล ทองมา และประเจต อำนาจ. (2547). ผลที่เกิดขึ้นจากการจัดกิจกรรมการท่องเที่ยวต่อประชาชนในตำบลแม่แรม อำเภอแม่ริม จังหวัดเชียงใหม่. สำนักงานการวิจัยแห่งชาติ.

สำนักข่าวบ้านเมือง. (2561). พช.อยุธยาผนึกเครือข่าย ขับเคลื่อนชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี. https://www.banmuang.co.th/news/region/117235

Ratanapongtra, T., & Techakana, J. (2019). An approach to retain Ayutthaya as a destination of cultural tourism in Thailand. Asian Administration & Management Review, 2(2), 181-188. https://ssrn.com/abstract=3655015

Yodsurang, P., Kiatthanawat, A., Sanoamuang, P., Kraseain, A., & Pinijvarasin, W. (2022). Community-based tourism and heritage consumption in Thailand: An upside-down classification based on heritage consumption. Cogent Social Sciences, 8(1), 1-20. doi: 10.1080/23311886.2022.2096531