Development of Homestays to Promote Sustainable Eco-cultural Community Enterprises: Case Studies of Bang Sakae, Samut Songkhram Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
Eco-cultural tourism has long been popular in Samut Songkhram Province due to its agricultural lifestyle, which aligns with traditional Thai eco-cultural practices. The Bang Sakae community, located in Bang Khonthi District, is predominantly composed of orchards, with no major roads passing through. Its unique feature is riverside Thai houses built on ridging fruit orchards, leading to the development of homestay accommodations alongside community growth. This research examines the physical and managerial aspects of homestay development and evaluates its operational outcomes based on three key criteria: Homestay tourism development standards, Eco-cultural tourism development criteria, and Sustainable community development indicators. The study employs two data analysis methods: 1) Qualitative analysis through document review, surveys, and in-depth interviews. 2) Quantitative analysis using descriptive statistics, including the mean value and Likert scale assessment.
Results indicate community development improvements, ranked as follows: First, sustainable community development (2.75 points) Second, homestay tourism development (1.75 points) Third, eco-cultural tourism development (1.54 points) Findings highlight community capacity building as a key factor for sustainability, aligning with the Panglipuran Village case study in Indonesia, which successfully implemented sustainable tourism management. However, Bang Sakae lacks effective public relations, a distinctive eco-cultural tourism identity, and sufficient tourism revenue. This study proposes a framework for sustainable homestay tourism development, including: 1) Community participation, 2) Enhancing local management efficiency, 3) Preserving eco-cultural heritage, 4) Supporting community-based economic growth, 5) Government-private sector collaboration, and 6) Infrastructure improvements while maintaining cultural identity. These factors are essential for fostering sustainable community development.
Article Details
References
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. กรมการท่องเที่ยว (2548). ประกาศสำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว เรื่อง กำหนดมาตรฐานคุณภาพแหล่งท่องเที่ยวเชิงนิเวศ พ.ศ. 2548. สำนักงานกิจการโรงพิมพ์องค์การสงเคราะห์ทหารผ่านศึก ในพระบรมราชูปถัมภ์.
กระทรวงการท่องเที่ยวและกีฬา. กรมการท่องเที่ยว. (2558). มาตรฐานโฮมสเตย์ไทย. สำนักพัฒนาบริการท่องเที่ยว.
ประชาไท. (2562, 10 ธันวาคม). 'ผังน้ำชุมชน' เครื่องมือพัฒนาชุมชนบางสะแก. https://prachatai.com/journal/2019/12/85481
พิสิษฐ์ บุญถนอม. (2563). แนวทางการดำเนินงานเพื่อความสำเร็จในการทำงานร่วมกันระหว่างผู้นำชุมชนกับองค์กรปกครองส่วนท้องถิ่น กรณีศึกษา องค์การบริหารส่วนตำบลบางสะแก อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศิลปากร]. SURE. http://ithesis-ir.su.ac.th/dspace/bitstream/ 123456789/3455/1/621220008.pdf
รักษ์บางสะแก. (ม.ป.ป.). Facebook. https://www.facebook.com/LoveBangsakae
ศูนย์ข้อมูลกลางทางวัฒนธรรม. (2553, 2 มกราคม). วัดบางสะแก. http://www.m-culture.in.th/album/36565
ศูนย์วิจัยและสนับสนุนเป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน. (2567, 9 กันยายน). การพัฒนาที่ยั่งยืน SDGs (Sustainable Development Goals). https://www.sdgmove.com/
สำนักงานสภาพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (Office of the National Economic and Development Council). (ม.ป.ป.). แผนพัฒนาเศรษฐกิจสังคมแห่งชาติฉบับที่ 9 (พ.ศ. 2545-2549). https://www.nesdc.go.th/download/article/Plan9.pdf
สุรจิต ชิรเวทย์. (2557). ฅนแม่กลอง. หอการค้าสมุทรสงคราม.
องค์กรการท่องเที่ยวโลกแห่งสหประชาชาติ (United Nations World Tourism Organization: UNWTO). (ม.ป.ป.). แนวคิดการพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. https://www.unwto.org/
อัจฉรีย์ มานะกิจ, พิทักษ์ ศิริวงศ์, และสวรรยา ธรรมอภิพล. (2567). การวิเคราะห์ศักยภาพและสภาพการด้านการท่องเที่ยวของการท่องเที่ยวโดยชุมชน ตำบลบางสะแก อำเภอบางคนที จังหวัดสมุทรสงคราม. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ร่มพฤกษ์, 42(1), 31-54.
Bridger, I. C., & Luloff, A. E. (2001). Building the sustainable community: Is social capital the answer? Sociological Inquiry, 71(4), 458-472. https:/doi.org/10.111/j1475-682X.2001.tb01127.x
Bryan, J., & Graham, D. (2024). Using responses to Likert-type items in qualitative research. https://www.facultyfocus.com/articles/educational-assessment/using-responses-to-likert-type-items-in-qualitative-research/
Cajee, L. (2014, January). Eco-cultural tourism: A tool for environmental, cultural, and economic sustainability (A case study of Darap village, West Sikkim). SHS Web of Conferences, 12. (Published online). DOI:10.1051/shsconf/20141201029
Department of Economic and Social Affairs. (2024). Sustainable Development เป้าหมายการพัฒนาที่ยั่งยืน (Sustainable Development Goals: SDGs). https://sdgs.un.org/goals
Divisekera, S., & Nguyen, V. K. (2018). Determinants of innovation in tourism evidence from Australia. Tourism Management, 67, 157-167.
Labonte, R. (1999). Social capital and community development. Australian and New Zealand Journal of Public Health, 23(4), 430-433. https://dojorg/10.111/j1467842X.199999.tb01289x
Pemayun, I. D. G. A., Meirejeki, N., Sukmawawati, N. M. R., Harmini, A. A. A. N., & Kanca, I. N. (2023, November). Tourism development and community business development through homestay in Panglipuran Village Bali. World Journal of Advanced Research and Reviews, 20(2), 1401-1406. https://doi.org/10.30574/wjarr.2023.20.2.2489
Tanujaya, B., Prahmana, R. C. I., & Mumu, J. (2022). Likert scale in social sciences research: Problems and difficulties. FWU Journal of Social Sciences, 16(4), 89–101.
Wolor, C. W., Musyaffi, A. M., Suhud, U., & Nurkhin, A. (2023, June). Social capital and community development of Penglipuran Bali Tourism village. Journal of Humanities, 23(2), 308–315.
