แนวทางการบริหารจัดการขยะมูลฝอยจากคอนโดมิเนียมในพื้นที่กรุงเทพมหานคร: จากวัตถุดิบสู่เชื้อเพลิงขยะ

Main Article Content

พิมพ์ชนก เกสพานิช
ฤทธิรงค์ จุฑาพฤฒิกร
นิจ ตันติศิรินทร์

บทคัดย่อ

ปัญหาขยะมูลฝอยยังคงเป็นปัญหาสำคัญและมีแนวโน้มเพิ่มสูงขึ้นอย่างต่อเนื่อง อันเกิดจากการขยายตัวทางเศรษฐกิจ    การเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมในการอุปโภคบริโภค กรุงเทพมหานครเป็นเมืองที่มีปริมาณขยะมูลฝอยเกิดขึ้นต่อวันมากที่สุดของประเทศไทย สาเหตุหนึ่งเกิดจากการเติบโตของเมืองและการพัฒนาที่อยู่อาศัยประเภทอาคารชุดหรือคอนโดมิเนียมที่มีสัดส่วนที่เพิ่มสูงขึ้นอย่างรวดเร็ว จนนำไปสู่จำนวนขยะมูลฝอยที่เพิ่มมากขึ้นตามจำนวนครัวเรือน


งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์ในการศึกษาเพื่อ 1) ศึกษากระบวนการการบริหารจัดการขยะมูลฝอยจากคอนโดมิเนียมในพื้นที่กรุงเทพมหานคร 2) เพื่อศึกษาปัญหา อุปสรรค และข้อกำจัดที่นำขยะจากคอนโดมิเนียมไปสู่วัตถุดิบเชื้อเพลิงขยะ และ 3) เสนอแนวทางการบริหารจัดการขยะมูลฝอยจากคอนโดมิเนียมในพื้นที่กรุงเทพมหานครสู่วัตถุดิบเชื้อเพลิงขยะ โดยใช้ระเบียบวิธีวิจัยเชิงคุณภาพใช้แนวคิดเกี่ยวกับการจัดการขยะมูลฝอยเหลือศูนย์ ร่วมกับการสัมภาษณ์เชิงลึกแบบกึ่งโครงสร้างกับผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง กลุ่มตัวอย่าง 6 กลุ่ม ทั้งภาครัฐ ภาคเอกชน และภาคประชาชน โดยวิธีการสุ่มตัวอย่างแบบเจาะจง และมีเครื่องมือที่ใช้เป็นแบบสัมภาษณ์ที่มีลักษณะคำถามปลายเปิด ที่ออกแบบมาสำหรับผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง


ผลการศึกษาพบว่า กระบวนการบริหารจัดการขยะมูลฝอยจากคอนโดมิเนียมในพื้นที่กรุงเทพมหานครในปัจจุบันที่ให้ความสำคัญใน 1) การจัดการขยะต้นทาง 2) การจัดการขยะกลางทาง และ 3) การจัดการขยะปลายทาง จากระดับน้อยไปมากที่สุดตามลำดับ ในลักษณะของลำดับความสำคัญ “พีระมิดหงาย” ที่ไม่สอดคล้องกับแนวคิดการบริหารจัดการขยะมูลฝอยเหลือศูนย์ตามหลักการ 5Rs ที่ให้ความสำคัญของการบริหารจัดการขยะมูลฝอยตั้งแต่ขยะต้นทาง กลางทาง และปลายทาง จากระดับมากไปน้อยที่สุดตามลำดับ ในลักษณะของ “พีระมิดคว่ำ” ที่ให้ความสำคัญกับการลดการใช้และการใช้ซ้ำมากที่สุดและสนับสนุนให้มีการฝังกลบน้อยที่สุด โดยเฉพาะอย่างยิ่งการสนับสนุนให้เกิดการคัดแยกขยะส่วนปลายทางด้วยการนำเทคโนโลยีและนวัตกรรม เข้ามาใช้ เพื่อนำไปสู่การแปรรูปขยะเป็นพลังงานให้เกิดประโยชน์สูงสุดและขยะเหลือศูนย์

Article Details

ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

กรมควบคุมมลพิษ. (2552). แนวทางและข้อกำหนดเบื้องต้น การลดและใช้ประโยชน์ขยะมูลฝอย (พิมพ์ครั้งที่ 3). สำนักจัดการ กากของเสียและสารอันตราย กรมควบคุมมลพิษ กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

กรมควบคุมมลพิษ. (2553). คู่มือประชาชนการคัดแยกขยะมูลฝอยอย่างถูกวิธีและเพิ่มมูลค่า. สำนักจัดการกากของเสียและสารอันตราย กรมควบคุมมลพิษกระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

กรมควบคุมมลพิษ. (2565). ข้อเสนอการยกระดับสถานที่กำจัดขยะมูลฝอยที่ไม่ถูกต้อง. กองจัดการกากของเสียและสารอันตราย กรมควบคุมมลพิษ.

กรมส่งเสริมคุณภาพสิ่งแวดล้อม. (2559). คู่มือการสร้างวินัยสู่การจัดการขยะที่ยั่งยืนสำหรับเยาวชน. กระทรวงทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อม.

กรุงเทพมหานคร. สำนักยุทธศาสตร์และประเมินผล. (2552). แผนพัฒนากรุงเทพมหานคร ระยะ 12 ปี (พ.ศ. 2552 - 2563) กรุงเทพฯ มหานครแห่งความน่าอยู่อย่างยั่งยืน. สำนัก.

กองจัดการกากของเสียและสารอันตราย. (2565). แผนปฏิบัติการด้านการจัดการขยะของประเทศ (พ.ศ. 2565 - 2570). กอง.

จุรีรัตน์ ใจพิศ. (2555). การจัดการขยะเหลือศูนย์. วารสารเทคโนโลยีภาคใต้, 5(2), 26 - 41.

บุญชนิต ว่องประพิณกุล และสุจิตรา วาสนาดำรงดี. (2564). “ขยะพลาสติกจากการสั่งอาหารออนไลน์” สถานการณ์ปัญหาและแนวทางแก้ไข (ตอนที่ 1). วารสารสิ่งแวดล้อม, 25(1), 1 - 10.

พิชา รักรอด. (2563). จัดการปัญหาก่อนลงถังด้วยหลัก 7R ทางเลือกเพื่อหลีกเลี่ยงมลพิษพลาสติกหลังวิกฤตโควิด-19. Greenpeace Thailand.

Curren, T., & Williams, I. D. (2012). A zero-waste vision for industrial networks in Europe. Journal of Hazardous Materials, 3(7), 207 - 208.

Durham Region. (2013). Community communication plan: Energy from waste. Durham York Energy Centre.

Holman, R. (2017). No time to waste, waste diversion in construction. The USGBC West MI Chapter.

Mauch, C. (2016). A future without waste? Zero waste in theory and practice. Rachel Carson Center.

Zaman, A., & Lehmann, S. (2011). Challenges and opportunities in transforming a city into a "zero waste city". Journal Challenges, 2(4), 73 - 93.

Zero Waste USA. (2004). GRRN zero waste business principles. https://archive.grrn.org/zerowaste/business/index.php