ชาติพันธุ์กับการท่องเที่ยว: กระบวนการกลายเป็นสินค้าของกลุ่มชาติพันธุ์ในซาปา ประเทศเวียดนาม
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาและนำเสนอกระบวนการกลายเป็นสินค้าของการท่องเที่ยวเชิงชาติพันธุ์ในชาปา ประเทศเวียดนาม เป็นผลมาจากการขยายและพัฒนาเมืองชาปาตั้งแต่ยุคอาณานิคมของฝรั่งเศส ทำให้เมืองชาปาเชื่อมต่อกับสังคมภายนอกทำให้เกิดพัฒนาแบบก้าวกระโดดโดยโฉพาะอย่างยิ่งการท่องเที่ยวเชิงชาติพันธุ์ตั้งแต่ยุคหลังนโยบายเศรษฐกิจ "โด๋ยเม้ย" (Đổi Mới) (การเปลี่ยนใหม่) รัฐจึงให้ความสำคัญกับการท่องเที่ยวผ่านการนำเสนออัตลักษณ์ที่สะท้อนความเป็นเวียดนาม ส่งผลให้ความเป็นชาติพันธุ์เป็นทุนของการท่องเที่ยว เพื่อสร้างภาพจำของการท่องเที่ยวผ่านความเป็นชาติพันธุ์ ทำให้นักท่องเที่ยวต้องการมาสัมผัสและเรียนรู้เมืองชาปา ส่งผลให้เมืองดังกล่าวเป็นที่รู้จักในวงกว้าง อีกทั้งความเป็นชาติพันธุ์ในเมืองชาปายังก่อให้เกิดมูลค่าและสร้างรายได้ต่อระบบเศรษฐกิจเป็นจำนวนมาก
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ภาษาไทย
เต็งเม็ง อย่างลือชัย. (2550). บทบาทหญิงชายในการพัฒนาเศรษฐกิจสังคมของชนเผ่าม้งจากมุมมองของผู้ชายม้ง: กรณีศึกษาหมู่บ้านวังเฮือ เมืองทุลคาม แขวงเวียงจันทน์ สาธารณรัฐประชาธิปไตยประชาชนลาว. วนิดาเพรส.
ปรมินทร์ จารุวร. (2559). คติชนกับการท่องเที่ยว: หมู่บ้านวัฒนธรรม หนองขาว จังหวัดกาญจนบุรี. กรุงเทพฯ: โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ประสิทธิ์ ลีปรีชา. (2565). ชาติพันธุ์สัมพันธ์: การเมืองของความสัมพันธ์และแนวคิดการศีกษา. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
วัชรี ศรีคำ. (2550). ผลกระทบของการท่องเที่ยวที่มีต่อบทบาทของสตรีม้งที่เร่ขายของในเมืองซาปา จังหวัดหล่าวกาย ประเทศเวียดนาม. วารสารวิชาการ ม.อบ., 9(2), 61-73.
ยศ สันตสมบัติ. (2551). อำนาจ พื้นที่ และอัตลักษณ์ชาติพันธุ์: การเมืองวัฒนธรรมของรัฐชาติในสังคมไทย. กรุงเทพฯ: ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
อัจฉริยา ชูวงศ์เลิศ. (2564). การเมืองของการเซ่น (ผี) เมืองไทในเวียดนาม. ศูนย์มานุษยวิทยาสิรินธร (องค์การมหาชน).
ภาษาอังกฤษ
Appadurai, A. (1986). The social of things: Commodities in cultural perspective. Cambridge University Press.
Bennett, J. (2009). The development of private tourism business activity in the transitional Vietnamese economy. In Hitchcock, M., King, V.T., & Parnwell, M. (Eds.), Tourism in Southeast Asia: Challenges and new directions (pp.146-164). NIAS Press.
Cohen, E. (1989). Primitive and remote: Hill tribe trekking in Thailand. Annals of Tourism Research, 16, 30-61.
Cooper, M. (2000). Tourism in Vietnam: Doi Moi and the realities of tourism in the 1990s. In Hall, C.M. & Page, S., (Ed.) Tourism in South and Southeast Asia: Issues andcases, (pp.167-177). Butterworth Heinemann.
Corlin, C. (2004). Hmong and the land question in Vietnam: National policy and local concept of the environment. In Tapp, J., Michaud, C., Culas, & Lee, G. Y. (Eds.). Hmong-Miao in Asia (pp.295-320). Silkworm Books.
Dorson, R. (1972). Folklore and folklore studies. University of Chicago Press.
Fast, C. (2011). Roles and identities among Hmong women in Sa Pa, Vietnam. [Master thesis, M.A.]. Gothenburg University, Sweden.
Hall, D.R. (2001). Tourism and development in communist and post-communist society. In Harrison (ed.) Tourism and the less developed world: Issues and case studies, 91-107. CAB Publishing.
Hobson, P. J., Heung, V., & Chon, K. S. (1994). Vietnam’s tourism industry: Can it be kept a float?. Cornell Hotel and Restaurant Administration Quarterly, 35(5), 42-48.
Kato, A. (2016). Weaving women’s sphere in Vietnam: An introduction. In Kato, Atsufumi (ed.), Weaving women’s sphere in Vietnam the agency of women in family, Religion and Community (pp.1-24). Brill.
Keyes, C. F. (1979). Ethnic Adaptation and Identity: The Karen on the Thai Frontier with Burma. Institute for the Study of Human Issues.
Lloyd, K. (2003). Contesting control in transition Vietnam: The development and regulation of traveler cafes in Hanoi and Ho Chi Minh city. Tourism Geographies, 5(3), 350-366.
Luong, H. V. (2003). Postwar Vietnam: Dynamics of a transforming society. Rowman & Littlefield.
Marx, K. (1963). The Poverty of Philosophy by Karl Marx. International Publishers Co.
McIntosh, R., & Goeldner, C. (1990). Tourism Principle: Practices and Philosophies. (5th ed). John Wiley & Sons.
Mok, C., & Lam, T. (1997). Hotel and tourism development in Vietnam. Journal of Travel and Tourism Marketing, 7(1), 85-91.
Michaud, J. (1997). A Few Observations on Tourism in Sa Pa District, with Special Attention to Ethnic Minorities. Hull.
Michaud, J. & Turner, S. (2006). Contending Visions of a Hill-station in Vietnam. Annals of Tourism, 33, 785-808.
Ministry of Culture, Sports and Tourism. (2008). International Visitors to Vietnam in December and Year 2008. Retrieved November 12, 2018 from http://vietnamtourism.gov.vn /english/index.php/items/1257.
Nguyen, B. (2008). Tourism & Economic Development in Vietnam. [Mphil Dissertation,. Asian Studies]. University of Birmingham.
Nguyen, K. D., Cu, C. L., Vu, H. C., & Tran, M. (2007). Pro-poor tourism in the GMS: Vietnam case study. In Cambodia development research institute (Ed.), Pro-poor tourism in the greater mekong sub-region (pp.181-217). JSRC.
Sa Pa Museum. (2018). Satatistic of Sa Pa Population in 2009. General Statistics Office of Vietnam.
Sapa Sisters Trekking Adventures. (2022). Sapa Sisters Trekking Adventures. Retrieved April 2, 2022 from https://sapasisters.com/services/.
Socialist Republic of Vietnam. (2001). Revised master plan for sustainable tourism development in Vietnam (2001-2010). UNWTO UNDP & VNAT.
Smith, V. (1989). Hosts and guests: The anthropology of tourism. University of Pennsylvania Press.
Taylor, A. N., & Jonsson, H. (2002). Other Attractions in Vietnam. Asian Ethnicity, 3(2), 233-248.
Thanh, D. T. (2005). Introduction to Tourism. VNU.
Thuy, D. T. (2012, July 16-20). Adaptation of the Red Yao community to ethnic tourism in Sa Pa district, Lao Cai province, Vietnam. [Paper presentation] 7th Singapore Graduate Forum on Southeast Asia Studies 2012. Asia Research Institute, National University of Singapore.
Turner, S., & Michaud, J. (2008). Imaginative and adaptive economic strategies for Hmong livelihood in Lào Cai Province, Northern Vietnam. Journal of Vietnamese Studies. 3(3), 158-190.
Vu, N., & Sato, M. (2010). Tourism and amenity migration in Hill Stations: The case study of Sa Pa Vietnam. Advanced Tourism Studies, 7, 1-6.
World Bank. (2009). Country social analysis: Ethnicity and development in Vietnam. Washington, DC.
World Bank. (2017). Vietnam GDP 1985-2017. Retrieved December 20, 2017 from http://www.tradingeconomics.com/vietnam/gdp
ภาษาฝรั่งเศส
Impr.d’Extrême-Orient (Hanoï). (2018). Protectorat du Tonkin, Province de Lao-Kay. Livret-Guide de La Station d’Altitude de Chapa. Publié sous Le Patronage du Syndicat d’Initiative de Chapa, 1924. Retrieved February 22, 2018 from https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5844171p.texteImage)#.
ภาษาเวียดนาม
Aline, D. (2005). Lịch sử Lao Kay thời kỳ có sự hiện diện của người Pháp (1886-1950). Luận văn cao học; Ban dịch tiếng Việt của Nguyễn Anh Đức: Sở Văn hóa Thông tin Du Lịch Lào Cai. (Lao Kay history during the period with the presence of the French 1886-1950). MA. Thesis,. Vietnamese version translated by Nguyen Anh Duc. Lao Cai Department of Culture, Information and Tourism)
Chu Thái Sơn. (2016). Văn Hoá Tộc Người Hmông. Chu Thái Sơn (Ch.b.), Trần Thị Thu Thủy,-H. : Quân Đội Nhân Dân. Hà Nội: Nhà Xuất Bản Quân Đội Nhân Dân.
Cù Hòa và Hoàng Nam. (1994). Dân tộc H’mông ở Việt Nam. Hà Nội: Nhà xuất bản Văn hóa Dân tộc thiểu số.
Khang, N. T., Sủn, L. N., Vãn, N.V., & Lềnh, M. A. (1994). Sa Pả. Nhà xuất bản văn hóa dân tộc, Ban tuyên giáo huyện uỷ SaPa.
Nguyễn Trọng Khang. (1994). Sa Pa Lịch Sử Du Lịch. Sa Pa. Nhà Xuất bản Văn hóa Dân tộc Ban Tuyên giáo Huyện ủy SAPA, (trang 9-12).
Pham, T. M. H. & Lâm, T. M. L. (2000). Du Lịch Với Dân Tộc Thiểu Số ở SaPa (Tourism among Ethnic Minority in SaPa). Hanoi: Nhà xuẩt bản văn hóa dân tộc.
Phòng Văn Hóa Và Thông Tin huyện Sa Pa. (2015). Sa Pa Cẩm Nang Du Lịch. Ủy Ban Nhân Nân Huyện Sa Pa.
