MODEL OF BUDDHIST BASED SELF-HEALTH CARE DEVELOPMENT OF SCHOOL ADMINISTRATORS UNDER OFFICE OF SECONDARY EDUCATIONAL SERVICE AREA 21 (NONGKHAI-BUENG KAN)
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research were: 1) to study the status of self-health care of school administrators, 2) to develop a model of self-health care development of school administrators, and 3) to present the model of Buddhist based self-health care development of school administrators under Office of Secondary Educational Service Area 21 (Nongkhai-Bueng Kan). The mixed-method research was used in the study namely quantitative and qualitative research. Research tools were questionnaires, semi-structured interviews and focus group. Descriptive statistics were analyzed using percentage, frequency, mean (µ), standard deviation (ơ).
The results showed that the status of self-health care of school administrators at a low level. Model of self-health care development of school administrators was the integration between the status of self-health in World Health Organization (WHO) and the model of self-health status in Tipitaka. The presentation of the model of Buddhist based self-health care development of school administrators under Office of Secondary Educational Service Area 21 (Nongkhai-Bueng Kan), there were 4 aspects: (1) the physical aspect (physical praying) consists of proper food consumption, wear appropriate clothing, take the right medication, proper environmental management, exercising properly. (2) The precepts aspect (sila praying) is the developing awareness of social and moral responsibilities by not violating the precepts or social and organizational discipline. (3) Mental aspect (mind praying) is the development of the mind to be strong and stable by organizing seminars and organizing with merit activities. (4) Wisdom aspect (paññā praying) is to develop professional intelligence, unbiased way of thinking, method of diagnosis, idea management, and understanding of the world and life.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ณภัคสุรางค์ วงศ์สุภาภรณ์. (2557). การประยุกต์ใช้หลักภาวนา 4 ในการพัฒนาบุคลากรของสำนักงานทรัพยากรธรรมชาติและสิ่งแวดล้อมจังหวัดแพร่. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญาพุทธศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาพระพุทธศาสนา. มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
พระครูสิริภูรินิทัศน์ ฐิตสคฺโค (ดิษสวรรค์) และคณะ. (2564). รูปแบบการบริหารเชิงพุทธในโรงเรียนผู้สูงอายุ. วารสารวิจยวิชาการ, 4(2), 13-25.
พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตฺโต). (2544). พุทธธรรม (ฉบับเดิม). พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร : ดวงแก้ว.
พระพรหมคุณาภรณ์ (ป.อ. ปยุตฺโต). (2548). สู่การศึกษาแนวพุทธ. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร : มูลนิธิพุทธธรรม.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. (2539). พระไตรปิฎกภาษาไทย ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร : โรงพิมพ์มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
สมใจ วิเศษทักษิณ. (13 พฤศจิกายน 2562). ข้อมูลเกี่ยวกับผู้บริหารสถานศึกษา สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษามัธยมศึกษาเขต 21 (หนองคาย-บึงกาฬ). (นางสาวธนัญชาภาวิ์ ชัยประภา, ผู้สัมภาษณ์)
สราวุฒย์ วิจิตรปัญญาและคณะ. (2561). การพัฒนารูปแบบและกระบวนการดูแลสุขภาวะผู้สูงอายุในโรงเรียนผู้สูงอายุตามแนวพระพุทธศาสนา. ใน รายงานวิจัย, มหาวิทยาลัยมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
Cambridge University. (2003). Cambridge Advanced Learner’s Dictionary. Cambridge : Cambridge University Press.
Hornby, A S. (2001). Oxford Advanced Learner’s Dictionary of Current English. (Sixth edition). Great Britain : Oxford University Press.
Thomas Lathrop Stedman. (1995). Reference Stedman’s Medical Dictionary. 26th Edition Illustrated in color. Baltimore : Williams & Wilkins.
WHO. (1998). Adelaide Recommendation on healthy Public Policy. WHO : Geneva.
