LEGAL ISSUES CONCERNING THE ENFORCEMENT OF SPECIAL MEASURES IN INSTEAD OF CRIMINAL PROSECUTION OF CHILDREN AND YOUTH UNDER THE JUVENILE AND FAMILY COURT AND PROCEDURE ACT, B.E. 2553
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to study condition and solution of the problems associated with the implementation of special measures in lieu of criminal proceedings and to analyze and compare the use of special measures in Thailand, United States, New Zealand, and Japan. A qualitative research was applied as the research method by analyzing the research reports and relevant legal provisions.
The results of this research revealed the essential requirements of special measures were that the victim consent must be obtained and the children and youth must be aware that their actions had consequences. In addition, the special measures determined that the children and youth including their parent, guardian, or representative of the organization provided the accommodations to children and youth must participate in the programs. However, it found that the victims were less likely to give their consent and there were no an explicit criterion and empirical evaluation to assess the awareness level of juvenile delinquency as well as there was no an organization responsible for monitoring, supervising which caused failure in compliance of the programs. Due to these problems, it was a result in weak enforcement of law and redundancy and unintegration of network. In United States, New Zealand, it reported that the victim consent was not much recognized and the children and youth were able to enter the rehabilitation programs through confession. Moreover, Japan and Thailand had similar requirements of measures but different methods of operation. It was also found that the organizations and agencies operated by private and public sectors and communities were established in United States, New Zealand, and Japan to assist, monitor, and increase the efficiency of law enforcement. Therefore, amendments and additions to the existing provisions of law should be conducted in order to improve the law enforcement to be more efficient, appropriate, and advantageous to the children and youth.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กฎหมายการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์. (2551). กฎอันเป็นมาตรฐานขั้นต่ำของสหประชาชาติว่าด้วยการบริหารงานยุติธรรมเกี่ยวกับคดีเด็กและเยาวชน หรือกฎแห่งกรุงปักกิ่ง. เรียกใช้เมื่อวันที่ 27 กรกฎาคม 2564 จาก https://shorturl.asia/9AWzf.
กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน. (2563). คู่มือการปฏิบัติงานมาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญา ฉบับปรับปรุงแก้ไข (ฉบับที่ 2) พ.ศ. 2563. กรมพินิจและคุ้มครองเด็กและเยาวชน กระทรวงยุติธรรม.
กาญจนา ชัยคงดี พิทักษ์ หลิมจานนท์ และทัสสญุชุ์ กุลสิทธิ์ชัยญา. (2561). รายงานการฝึกอบรม เรื่อง “Sentencing and Rehabilitation Guidelines for Juveniles” และ “Diversion from Juvenile Court”. ณ New York University ประเทศสหรัฐอเมริกา ระหว่างวันที่ 8-23 กรกฎาคม 2561.
ธีรติ ภาคภูมิ. (2559). มาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญาต่อเด็กและเยาวชน. ใน ปริญญานิติศาสตรมหาบัณฑิต วิชาเอกกฎหมายอาญาและกระบวนการยุติธรรม สาขาวิชานิติศาสตร์. มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
ธีรพันธ์ ก๋ำดารา. (2559). ปัญหาการให้ความยินยอมในการใช้มาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญาของเด็กและเยาวชน. ใน วิทยานิพนธ์นิติศาสตรมหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์. สถาบันบัณฑิตพัฒนบริหารศาสตร์.
ประเทือง ธนิยผล. (2564). กฎหมายเกี่ยวกับการกระทำผิดของเด็กและเยาวชนและวิธีพิจารณาคดีเยาวชนและครอบครัว. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
พงศ์จิรา เชิดชู. (2552). มาตรการทางกฎหมายในการบังคับใช้กับบิดามารดากรณีบุตรกระทำความผิดทางอาญา. ใน วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต คณะนิติศาสตร์. จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ศาลเยาวชนและครอบครัวกลาง. (2563). คู่มือมาตรการพิเศษแทนการดำเนินคดีอาญาตามมาตรา 90. กรุงเทพมหานคร : บริษัทสกายบุ๊คส์ จำกัด.
สำนักงานอธิบดีผู้พิพากษา ภาค 2. (2562). คู่มือการปฏิบัติงานดำเนินการตามมาตรการพิเศษแทนการ ดำเนินคดีอาญาหลังฟ้องคดีและมาตรการแทนการพิพากษาคดีของศาลเยาวชนและครอบครัว ในเขตอำนาจอธิบดีผู้พิพากษาภาค 2. กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มนตรี.
