การรอดพ้นอบายภูมิตามหลักพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

บทความนี้มีเป้าหมายวิเคราะห์การรอดพ้นอบายภูมิ 4 ตามหลักการในคัมภีร์พุทธศาสนา อบายภูมิ หมายถึง ถิ่น, ดินแดน, ภูมิ หรือสถานที่ อันเป็นโลกที่อยู่อาศัยของสรรพสัตว์ผู้กระทำอกุศลกรรมบถ ทางกาย ทางวาจา ทางใจ ไม่อยู่ในศีล เป็นมิจฉาทิฎฐิ มักโกรธ อาฆาตพยาบาท ปองร้ายผู้อื่น มีจิตริษยา จะไปถือกำเนิดอยู่อาศัย อันมีลักษณะปราศจากความเจริญ ไม่มีการพัฒนา เต็มไปด้วยความเดือดร้อน ความทุกข์ ปราศจากความยินดี น่ากลัว ปราศจากการเรียนรู้ ทนอยู่อยากต้องรับโทษสถานเดียว มี 4 ภูมิ คือ เดรัจฉาน เปรต อสุรกาย นรก การรอดพ้น คือ การไม่ไปเกิดในอบายภูมิ การรอดพ้นอบายภูมิ รอดพ้นได้ด้วยมรรคญาณ ที่เกิดจากการเจริญวิปัสสนาภาวนา เพื่อบรรลุมรรค ผล นิพพาน จนได้ญาณลำดับขั้นที่ 14 ในญาณ 16 ในการเจริญวิปัสสนาภาวนา เพื่อการรอดพ้นอบายภูมินั้น เป็นการประหาณกิเลสด้วยปฐมมรรค คือโสดาปัตติมรรคญาณทำหน้าที่ประหาณ สักกายทิฏฐิ วิจิกิจฉา สีลัพพตปรามาส (มิจฉาทิฏฐิ และวิจิกิจฉา) ได้อย่างเด็ดขาด ผู้ปฏิบัติวิปัสสนาจนสำเร็จญาณนี้ชื่อว่าเป็นพระอริยบุคคลชั้นโสดาบันรอดพ้นอบายภูมิได้อย่างเด็ดขาด