ภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นตามแนวทางพุทธวิธี
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิชาการเรื่องภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นตามแนวพุทธวิธีเป็นการนำเสนอกษณะภาวะผู้นำตามพุทธวิธีที่ส่งผลต่อการพัฒนาของท้องถิ่น ว่าลักษณะภาวะผู้นำที่ดีตามแนวพุทธวิธีจะต้องมีลักษณะอย่างไรจึงจะเหมาะสมที่จะเป็นผู้บริหารท้องถิ่น ลักษณะของผู้นำที่ดีต้องมีความเหมาะสมกับการบริหารท้องถิ่น การนำแนวทางหรือหลักธรรมทางพระพุทธศาสนามาประยุกต์ใช้กับการบริหารจัดการท้องถิ่น ภาวะผู้นำของผู้บริหารท้องถิ่นตามแนวทางพุทธวิธีจะต้องเป็นผู้นำที่ประกอบด้วย ปัญญาสามารถ ผู้นำต้องเป็นผู้เข้าถึงวินัยอันท่านแนะนำดี ผู้นำต้องเป็นผู้ประกอบด้วยความกล้าหาญ ผู้นำต้องเป็นผู้เป็นพหูสูต มีความรู้ศึกษาทรงจำมาก และผู้นำต้องเป็นผู้ปฏิบัติธรรมสมควรแก่ธรรม ในปัจจุบันการปฏิบัติงานของผู้บริหารท้องถิ่นต้องทันยุค และปรับวิธีการทำงานให้เหมาะสมกับการเปลี่ยนแปลงของโลก ไม่ว่าจะเป็นด้านวิทยาการเทคโนโลยี โดยเฉพาะการสื่อสาร เพื่อความรู้ความเข้าใจให้กับคนในองค์กรและประชาชนในท้องถิ่น ดังนั้นผู้นำท้องถิ่นที่มีภาวะผู้นำจะต้องประกอบไปด้วย คุณสมบัติของผู้นำที่ดี คุณลักษณะของผู้นำที่ดี
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ
บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ก่อนเท่านั้น
References
ชวลิต สวัสดิ์ผล, ธวัชชัย เพ็งพินิจ, อัครเดช เสนานิกรณ์ และวารี ศรีสุรพล. (2560). การดูแลผู้สูงอายุที่อยู่ในภาวะพึ่งพิงในพื้นที่ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยสวนดุสิต.
ปัญญเดช พันธุวัฒน์. การติดตามประเมินผล และสังเคราะห์องค์ความรู้โครงการโรงเรียนคุณธรรมในสังกัดกรุงเทพมหานคร. วารสารผู้ตรวจการแผ่นดิน ปีที่ 10 ฉบับที่ 1 (มกราคม – มิถุนายน 2560). กรุงเทพมหานคร: บริษัทโรงพิมพ์เดือนตุลา จำกัด, 2560.
ภารกิจโครงการและประสานงานวิจัย. (2555). ร่างยุทธศาสตร์การวิจัยรายสาขา: ด้านสังคมผู้สูงอายุ พ.ศ.2555 – 2559. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานคณะกรรมการวิจัยแห่งชาติ.
โยธิน แสวงดี และคณะ. ครัวเรือนกลุ่มกับระบบการดูแลผู้สูงอายุ กรณีศึกษา จังหวัดกาญจนบุรี ใน ครอบครัวไทยในสถานการณ์เปลี่ยนผ่านทางสังคมและประชากร. นครปฐม: สถาบันวิจัยประชากรและสังคม มหาวิทยาลัยมหิดล, 2552.
วิพรรณ ประจวบเหมาะ และศิริวรรณ ศิริบุญ. สถานการณ์ผู้สูงอายุไทย พ.ศ.2552. กรุงเทพมหานคร: มูลนิธิสถาบันวิจัยและพัฒนาผู้สูงอายุไทย, 2552.
ศศิพัฒน์ ยอดเพชร. ระบบการดูแลระยะยาวในครอบครัวสำหรับผู้สูงอายุ. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.), 2549.
สถาบันวิจัยประชากรและสังคม. ครัวเรือนไทยในช่วง 50 ปีที่ผ่านมา. วารสารประชากรและการพัฒนา ปีที่ 34 ฉบับที่ 5 (มิถุนายน – กรกฎาคม 2557). นครปฐม: มหาวิทยาลัยมหิดล, 2557.
สมพงศ์ อรุณรัตน์ และคณะ. การศึกษาแนวทางในการดูแลผู้สูงอายุในระดับครัวเรือน
และชุมชนของหมู่ที่ 5 ตำบลเขาชัยสน อำเภอเขาชัยสน จังหวัดพัทลุง. กรุงเทพมหานคร: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย (สกว.), 2549.
สำนักงานสถิติแห่งชาติ. รายงานการสำรวจประชากรสูงอายุในประเทศไทย พ.ศ.2557. กลุ่มสถิติประชากร สำนักงานสถิติสังคม สำนักงานสถิติแห่งชาติ, 2557.
Alavi, Maryam. Knowledge Management and Knowledge Systems. Retrieved September 8, 2000. From http://www.mbs.edu/is/malavi/icis-97-kms/sld011.htm.
Kemmis, S. and McTaggart, R. The Action Research Planner. Melbourne: Deakin University Press, 1988.
Sato Turid & Smith William E. The AIC Model: Concept and Practice. Washington, D.C.: ODII, 1980.