การศึกษาความสุขของการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา

บทคัดย่อ

บทความนี้เป็นส่วนหนึ่งของวิทยานิพนธ์เรื่อง “การศึกษาความสุขของการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา” มีวัตถุประสงค์ เพื่อศึกษาการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา เพื่อศึกษาความสุขของผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา.และ. เพื่อวิเคราะห์ความสุขของการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ (Ducumentary Research) และการวิจัยภาคสนามโดยการสัมภาษณ์เชิงลึก (In-Depth Interview) ผลการศึกษาพบว่า ความสุขของผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา พระพุทธเจ้าทรงแสดงหลักความสัมพันธ์ระหว่างความสุขของผู้ให้และผู้รับไว้อย่างเป็นระบบ การเป็นผู้ให้และผู้รับที่ปรากฎในคัมภีร์พระพุทธศาสนาทั้งสองจะต้องเป็นผู้มีศีล มีคุณธรรมความดี ซึ่งไม่จำเป็นจะต้องเป็นพระสงฆ์ หรือนักบวชเท่านั้น บุคคลทั่วไปก็สามารถเป็นผู้ให้และผู้รับได้เหมือนกัน การให้เป็นการพัฒนาจิต กำจัดตระหนี่ ความเห็นแก่ตัว ความสุขของการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนานั้น คือการได้ช่วยเหลือสังคมสุข ทำนุบำรุงพระพุทธศาสนา ตอบแทนบุญคุณ และสงเคราะห์เพื่อนมนุษย์จากการเป็นผู้ให้เพื่อประโยชน์ตนเองแล้ว ยังเป็นการนำประโยชน์จากผู้ให้สู่คนส่วนมากด้วย ความสุขของการเป็นผู้ให้และผู้รับในพระพุทธศาสนา กล่าวว่าต้องมีคุณสมบัติองค์ 3 คือ เป็นผู้ปราศจากราคะ โทสะ โมหะ นั้น เป็นสิ่งที่สำคัญต่อความสุขในการเป็นผู้ให้และผู้รับที่เชื่อมความสัมพันธ์ความสุขเข้ากับชีวิต ร่างกาย จิตใจ จิตวิญญาญ ซึ่งส่งผลต่อการดำรงชีวิตให้อยู่เย็นเป็นสุข คือมีความรู้ในคุณธรรมแห่งการให้และรับในการดำเนินชีวิตให้บรรลุจุดหมายของมนุษย์อันเกิดจากการให้และการรับ เพราะการให้เป็นต้นตอแห่งความสงบสุข