ศีล 5 กับหน้าที่ของชาวพุทธที่ดี
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้ มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา “ศีล 5 กับหน้าที่ของชาวพุทธที่ดี” พบว่า การละกิเลสตัณหาทำให้จิตของมนุษย์ในการดำเนินชีวิต ที่ประเสริฐอันเป็นวิธีการ หรือเครื่องมือในการสู่จุดมุ่งหมายอันเป็นประโยชน์สูงสุด เป็นอุดมคติของชีวิต ครอบคลุมถึงการกระทำใดดีหรือไม่ดี ควรหรือไม่ควร ศีลธรรมมีจุดมุ่งหมายเพื่อให้บุคคลมีชีวิตที่ดี ช่วยเหลือเกื้อกูลกัน สามารถอยู่ร่วมกันเป็นสังคมได้เป็นอย่างดี มีความสุข และทำให้มีการดำเนินชีวิต การครองชีพอย่างประเสริฐ เพราะฉะนั้นศีลธรรมจึงเป็นแนวทางในการดำเนินชีวิตที่ดีของชาวพุทธด้วยกัน คือ ศีลธรรมขั้นพื้นฐานเป็นเบื้องต้นของธรรมจริยา ที่เรียกว่า ศีล 5 ซึ่งเป็นจริยธรรมแนวพระพุทธศาสนา ซึ่งเป็นเกณฑ์ตัดสินถึงคุณค่าเชิงศีลธรรม ซึ่งเป็นวินิจฉัยความดีและความชั่ว โดยอาศัยการกระทำใน 2 ลักษณะ คือ การกระทำใดที่มีรากฐานมาจากกุศลมูล ถือว่า เป็นการกระทำที่ดีมีประโยชน์มีคุณค่า ส่วนการกระทำที่มีรากฐานมาจากอกุศลมูล ถือเป็นการกระทำที่เป็นฝ่ายชั่ว เพราะว่าพระพุทธศาสนาเน้นการปฏิบัติด้วยตนเองเองและพิสูจน์ให้เห็นจริงด้วยตนเอง ได้ชื่อว่า รู้จักกฎเกณฑ์ในการตัดสินความดีที่ถูกต้องและจริงแท้ โดยไม่ต้องให้ใครมาหลอกลวงได้นั้นเอง
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ก่อนเท่านั้น
References
จำนงค์ ทองประเสริฐ. หลักการเอาชนะอุปสรรค. กรุงเทพมหานคร : WISDOM. นนทบุรี. 2540.
ชำนะ พาซื่อ. ผศ. จริยศาสตร์ เอกสารคำสอน. พิมพ์ครั้งที่ 4. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณ์บรรณาคาร. 2547.
ธนิต อยู่โพธิ์. อานิสงส์ศีล 5. กรุงเทพมหานคร : ห้างหุ้นส่วนจำกัดศิวพร. 2529.
พระธรรมปิฎก. ป.อ.ปยุตฺโต. พุทธธรรม. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณ์ราชวิทยาลัย. 2546.
ไพฑูรย์ พัฒน์ใหญ่ยิ่ง. ดร. และคณะ. จริยศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาวิทยาลัยราชภัฏสวนดุสิต. 2551.
มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกภาษาบาลี. ฉบับมหาจุฬาเตปิฏกํ. ๒๕๐๐. กรุงเทพฯ: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย, ๒๕๓๕.
มหามกุฎราชวิทยาลัย. พระไตรปิฎกและอรรถกถาแปล. ฉบับมหามกุราชวิทยาลัย.พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: มหามกุฎราชวิทยาลัย. ๒๕๓๖.
________. พระไตรปิฎกภาษาไทย. ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. ๒๕๓๙.
________. อรรถกถาภาษาบาลี ฉบับมหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย. วิญญาณ. ๒๕๓๒.
รัตนา ตันบุนเต็ก. ปรัชญาคืออะไร. กรุงเทพมหานคร : มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒประสานมิตร. 2523
ราชบัฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัฑิตยสถาน. พ.ศ. 2525. พิมพ์ครั้งที่ 6. กรุงเทพมหานคร : บริษัทอักษรเจริญทัศน์จำกัด. 2539.
สุเชาวน์ พลอยชุม. ผศ. จริยศาสตร์แนวพุทธ. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพมหานคร: มหามงกุฏราชวิทยาลัย. 2537
H. Saddhatissa. Buddhist ethics. London: George Allen & Unwind LTD.. 1970.