หลักคำสอนเชิงปรัชญาศาสนาพราหมณ์-ฮินดู
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาเรื่อง “หลักคำสอนเชิงปรัชญาศาสนาพราหมณ์-ฮินดู” เริ่มต้นจากการเกิดขึ้นของชนชาติอารยัน และเกิดวิวัฒนาการทางความเชื่อในสังคมแต่ละยุคแตกต่างกัน พระพรหมได้รับการยกย่องให้เป็นเทพเจ้าสูงสุดตลอดกาล คัมภีร์พระเวทเป็นคัมภีร์หลัก พราหมณ์เป็นผู้ทำหน้าที่ติดต่อระหว่างเทพเจ้ากับมนุษย์ คำสอนสำคัญเรื่องหลักอาศรม ๔ หลักการปฏิบัติระหว่างบุคคล หลักปรมาตมันและหลักโมกษะ แนวคิดเชิงปรัชญาจากลัทธิครูทั้ง ๖ คือ ลัทธินยายะ ลัทธิไวเศษิกะ ลัทธิสางขยะ ลัทธิโยคะ ลัทธิมีมางสาและลัทธิเวทานตะ มีความเชื่อเรื่องพรหมันและโมกษะ ตามหลักคำสอนเชิงปรัชญาศาสนาพราหมณ์-ฮินดู
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
เนื้อหาและข้อมูลในบทความที่ลงตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นข้อคิดเห็นและความรับผิดชอบของผู้เขียนบทความโดยตรงซึ่งกองบรรณาธิการวารสาร ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย หรือร่วมรับผิดชอบใด ๆ บทความ ข้อมูล เนื้อหา รูปภาพ ฯลฯ ที่ได้รับการตีพิมพ์ในวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์หากบุคคลหรือหน่วยงานใดต้องการนำทั้งหมดหรือส่วนหนึ่งส่วนใดไปเผยแพร่ต่อหรือเพื่อกระทำการใด ๆ จะต้องได้รับอนุญาตเป็นลายลักอักษรจากวารสาร มจร บาฬีศึกษาพุทธโฆสปริทรรศน์ก่อนเท่านั้น
References
เดือน คำดี. (๒๕๓๑). ศาสนาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาปรัชญาและศาสนา คณะมนุษยศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตร์ศาสตร์.
ทองหล่อ วงศ์ธรรมา. (๒๕๓๕). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: โอเอสพริ้นติ้งเฮาร์.
บุญมี แท่นแก้ว. (๒๕๔๖). ประวัติศาสนาต่างๆและปรัชญาธรรม. กรุงเทพมหานคร: โอเอสพริ้นติ้งเฮาร์.
________. และคณะ. (๒๕๒๙). ปรัชญาเบื้องต้น. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ประทีป สาวาโย. (๒๕๔๕). สิบเอ็ดศาสนาของโลก. กรุงเทพมหานคร: โอเดียนสโตร์.
ประยงค์ แสนบุราณ. (๒๕๔๗). ปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: โอเอสพริ้นติ้ง.
ประเวศ อินทองปาน. (๒๕๕๓). พุทธปรัชญาในพระไตรปิฎก. พิมพ์ครั้งที่ ๓. กรุงเทพมหานคร: สำนักส่งเสริมและฝึกอบรมมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ไพฑูรย์ พัฒน์ใหญ่ยิ่ง. (๒๕๓๐). ความคิดสำคัญในปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: โอเอสพริ้นติ้งเฮาร์.
ฟื้น ดอกบัว. (๒๕๔๕). ปวงปรัชญาอินเดีย. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.
มหาจุฬาฯ วิชาการ. ๒๕๓๒. พุทธศาสตร์และสังคมศาสตร์. กรุงเทพมหานคร: มหาจุฬาลงกรณราชวิทยาลัย.
ราชบัณฑิต. (๒๕๔๖). พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ.๒๕๔๒. กรุงเทพมหานคร: ศิริวัฒน์อินเตอร์พริ้น.
สมภาร พรมทา. (๒๕๔๑). ภควัทคีตา (บทเพลงแห่งองค์ภควัน). พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร: ธรรมสาร.
สมัคร บุราวาศ. (๒๕๑๖). ปรัชญาพราหมณ์สมัยพุทธกาล. กรุงเทพมหานคร: อักษรไทย.
สุนทร ณ รังษี. (๒๕๓๗). ปรัชญาอินเดีย: ประวัติและลัทธิ. พิมพ์ครั้งที่ ๒. กรุงเทพมหานคร: จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
สุมาลี มหณรงค์ชัย. (๒๕๖๒). ทางสายกลางแบบพุทธพราหมณ์เชน. กรุงเทพมหานคร: ศยาม.
อดิศักดิ์ ทองบุญ. (๒๕๔๐). ปรัชญาอินเดียร่วมสมัย. กรุงเทพมหานคร: ราชบัณฑิตยสถาน.
อารี วิชาชัย. (๒๕๔๓). ปรัชญาธรรมของศาสนาพราหมณ์-ฮินดู. กรุงเทพมหานคร: ภาควิชาปรัชญาและศาสนา คณะมนุษยศาสตร์มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ.