การออกแบบโครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง
Article Sidebar
เผยแพร่แล้ว:
ม.ค. 1, 2020
คำสำคัญ:
การท่องเที่ยว โลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยว การออกแบบโครงข่ายโลจิสติกส์
Main Article Content
บทคัดย่อ
งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อวิเคราะห์ และออกแบบโครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำ
บางปะกง ใช้การวิจัยแบบผสานวิธี แบ่งเป็น 2 ระยะ ได้แก่ ระยะที่ 1 วิเคราะห์โครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง ใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา การสำรวจ และการอภิปรายกลุ่ม และระยะที่ 2 ออกแบบโครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง ตามแบบวงจรการพัฒนาระบบแบบ Waterfall Model ด้วยโปรแกรม Arc Gis v.10.5 และประเมินคุณภาพโครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำ
บางปะกง ด้วยแบบประเมินความเหมาะสมและความเป็นไปได้
ผลการวิจัยปรากฏว่า
- ได้องค์ประกอบโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยว จำนวน 13 องค์ประกอบ 77 ตัวบ่งชี้
- หลักการออกแบบโครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง (WIN-4CS) ประกอบด้วย
8 ประเด็น ได้แก่ ความโดดเด่นของสถานที่ท่องเที่ยว การรักษาอัตลักษณ์ของสถานที่ท่องเที่ยว ความพร้อมของเครือข่ายการท่องเที่ยว ความสะดวกสบายในการเดินทาง การมีส่วนร่วมระหว่างชุมชมที่เชื่อมโยงด้านการท่องเที่ยว ระยะเวลาในการเดินทางระหว่างสถานที่ท่องเที่ยว ความพร้อมขององค์ประกอบโลจิสติสก์สำหรับการท่องเที่ยว และการรักษามาตรฐานระดับคุณภาพการท่องเที่ยว - ได้โครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง มีจำนวน 6 โครงข่าย เป็นโครงข่าย
โลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวแบบวันเดียว จำนวน 3 โครงข่าย และแบบช่วงเวลาสั้น จำนวน 3 โครงข่าย - การประเมินคุณภาพของโครงข่ายฯ ปรากฏว่า โครงข่ายโลจิสติกส์สำหรับการท่องเที่ยวลุ่มแม่น้ำบางปะกง ทั้ง 6 โครงข่าย มีความเหมาะความเป็นไปได้ในการนำไปใช้ในระดับมาก
Article Details
ประเภทบทความ
บทความวิจัย (Research Articles)
ผลงานที่ได้รับการตีพิมพ์ถือเป็นลิขสิทธิ์ของวารสารวิทยาการวิจัยและวิทยาการปัญญา
เอกสารอ้างอิง
กรรณิกา คำดี. (2558). วัดและศาสนสถานในมิติของการท่องเที่ยว. วารสารบัณฑิตศึกษา, 4(2), 175-191.
จุฑาภรณ์ หินซุย และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัดประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 10(1), 50-58.
ชายชาญ ปฐมกาญจนา และนรินทร์ สังข์รักษา. (2558). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนตลาดบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลา
นครินทร์, 26(1), 128-129
ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.
ภัชรบถ ฤทธิ์เต็ม. (2558). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมในวัด. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 11(1), 1-23.
รุ่งวิทย์ ตรีกุล, กมล เสวตสมบูรณ์ และธนชาติ เราประเสริฐ. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนบึงพลาญชัยในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ, 8(1), 133-150.
เศรษฐวัสภุ์ พรมสิทธิ์ และนราศรี ไววนิชกุล. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการจัดการโลจิสติกส์การท่องเที่ยวในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 35(4), 138-147.
สายชล ปัญญชิต และภูเบศ วณิชชานนท์. (2558).การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมของภาคใต้: การพัฒนาเส้นทางและผลกระทบ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 58(2), 247-262.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนงานพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออก (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อดิศักดิ์ สมแสน. (2558). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวแบบยั่งยืน ตามแนวปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในเขตพื้นที่ปกครองพิเศษ (เมืองพัทยา). Journal of Nakhonratchasima College, 9(2), 28-38.
Antonson, H., & Jacobsen, J. K. S. (2014). Tourism development strategy or just brownsignage? Comparing road administration policies and designation proceduresfor official tourism routes in two Scandinavian countries. Land Use Policy, 36, 342-350.
Denstadli, J. M., & Jacobsen, J. K. S. (2011). The long and winding roads: Perceived quality of scenic tourism routes. Tourism Management, 32(4), 780-789.
Denstadli, J. M., Jacobsen, J. K. S., & Lohmann, M. (2011). Tourist perceptions of Summer weather in Scandinavia. Annals of Tourism Research, 38(3), 920-940.
Edmonds, W. A. & Kennedy, T. D. (2017). An applied guide of research designs: Quantitative, qualitative, and mixed methods. USA: Sage Publications.
Goeldner, C., & Ritchie, B. (2012). Tourism: Practices, principles, philosophies. NewJersey: John Wiley and Sons, inc.
Lawton, L. J., & Weaver, D. B. (2010). Normative and innovative sustainable resource management at birding festivals. Tourism Management, 31(4), 527-536.
Lohmann, G., & Duval, D. T. (2011). Critical aspects of the tourism-transport relationship. Contemporary Tourism Reviews, 1-37.
Ong, C. E., & Du, C. H. (2012). The Post-Mao gazes: Chinese backpackers in Macau. Annals of Tourism Research, 39(2), 735-754.
Thumachai, C., Chawalit. P., Chinnakum, W., Chaiboonsri, C., & Saosaovaphak, A. (2017). A supply chain analysis of incentive travels: A case of Thailand. Center of Tourism Research and Development, 6(1), 155-164.
Tsai, C. T., & Wang, Y. C. (2017). Experiential value in branding food tourism. Journal of Destination Marketing and Management, 17(6), 56-65.
จุฑาภรณ์ หินซุย และสถาพร มงคลศรีสวัสดิ์. (2557). แนวทางส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงพุทธ กรณีศึกษาวัดประชาคมวนาราม อำเภอศรีสมเด็จ จังหวัดร้อยเอ็ด. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 10(1), 50-58.
ชายชาญ ปฐมกาญจนา และนรินทร์ สังข์รักษา. (2558). แนวทางการส่งเสริมการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมแบบมีส่วนร่วมของชุมชนตลาดบางหลวง อำเภอบางเลน จังหวัดนครปฐม. วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลา
นครินทร์, 26(1), 128-129
ปิรันธ์ ชิณโชติ และธีระวัฒน์ จันทึก. (2559). รูปแบบการจัดการการท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์ของสวนผึ้ง. Veridian E-Journal, Silpakorn University, 9(1), 250-268.
ภัชรบถ ฤทธิ์เต็ม. (2558). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวเชิงศาสนาและวัฒนธรรมในวัด. วารสารศิลปศาสตร์ มหาวิทยาลัยอุบลราชธานี, 11(1), 1-23.
รุ่งวิทย์ ตรีกุล, กมล เสวตสมบูรณ์ และธนชาติ เราประเสริฐ. (2558). การมีส่วนร่วมของชุมชนบึงพลาญชัยในการจัดการการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. วารสารวิทยาลัยบัณฑิตศึกษาการจัดการ, 8(1), 133-150.
เศรษฐวัสภุ์ พรมสิทธิ์ และนราศรี ไววนิชกุล. (2559). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อการจัดการโลจิสติกส์การท่องเที่ยวในเขตกรุงเทพมหานคร. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม, 35(4), 138-147.
สายชล ปัญญชิต และภูเบศ วณิชชานนท์. (2558).การท่องเที่ยวทางพระพุทธศาสนาและวัฒนธรรมของภาคใต้: การพัฒนาเส้นทางและผลกระทบ. วารสารสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 58(2), 247-262.
สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ. (2559). แผนงานพัฒนาระเบียงเศรษฐกิจภาคตะวันออก (พ.ศ. 2560-2564). กรุงเทพฯ: สำนักงานคณะกรรมการพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ.
อดิศักดิ์ สมแสน. (2558). การพัฒนาแหล่งท่องเที่ยวแบบยั่งยืน ตามแนวปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงในเขตพื้นที่ปกครองพิเศษ (เมืองพัทยา). Journal of Nakhonratchasima College, 9(2), 28-38.
Antonson, H., & Jacobsen, J. K. S. (2014). Tourism development strategy or just brownsignage? Comparing road administration policies and designation proceduresfor official tourism routes in two Scandinavian countries. Land Use Policy, 36, 342-350.
Denstadli, J. M., & Jacobsen, J. K. S. (2011). The long and winding roads: Perceived quality of scenic tourism routes. Tourism Management, 32(4), 780-789.
Denstadli, J. M., Jacobsen, J. K. S., & Lohmann, M. (2011). Tourist perceptions of Summer weather in Scandinavia. Annals of Tourism Research, 38(3), 920-940.
Edmonds, W. A. & Kennedy, T. D. (2017). An applied guide of research designs: Quantitative, qualitative, and mixed methods. USA: Sage Publications.
Goeldner, C., & Ritchie, B. (2012). Tourism: Practices, principles, philosophies. NewJersey: John Wiley and Sons, inc.
Lawton, L. J., & Weaver, D. B. (2010). Normative and innovative sustainable resource management at birding festivals. Tourism Management, 31(4), 527-536.
Lohmann, G., & Duval, D. T. (2011). Critical aspects of the tourism-transport relationship. Contemporary Tourism Reviews, 1-37.
Ong, C. E., & Du, C. H. (2012). The Post-Mao gazes: Chinese backpackers in Macau. Annals of Tourism Research, 39(2), 735-754.
Thumachai, C., Chawalit. P., Chinnakum, W., Chaiboonsri, C., & Saosaovaphak, A. (2017). A supply chain analysis of incentive travels: A case of Thailand. Center of Tourism Research and Development, 6(1), 155-164.
Tsai, C. T., & Wang, Y. C. (2017). Experiential value in branding food tourism. Journal of Destination Marketing and Management, 17(6), 56-65.
