อาเซียนกับบทบาทด้านประชาธิปไตยในศตวรรษที่ 21: มองผ่านทฤษฎีสำนักอังกฤษ
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อ 1) อธิบายบทบาทด้านประชาธิปไตยของอาเซียนในฐานะที่เป็นสถาบันรองของสังคมระหว่างประเทศระดับภูมิภาคจากมุมมองของทฤษฎีสำนักอังกฤษ และ 2) วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างอาเซียนกับตัวแสดงภายนอกภูมิภาค และอิทธิพลที่มีต่อปทัสถานด้านประชาธิปไตยของอาเซียน การวิจัยครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงคุณภาพ ใช้การวิจัย เชิงเอกสารเป็นวิธีการหลัก ข้อมูลระดับปฐมภูมิและระดับทุติยภูมิที่ได้จากการรวบรวมถูกนำมาวิเคราะห์โดยใช้วิธีการวิเคราะห์เชิงพรรณา
ผลการวิจัยพบว่า 1) อาเซียนเป็นสถาบันรองในภูมิภาคที่มีบทบาทในการหล่อหลอมรัฐให้มีพฤติกรรมที่เข้ากับปทัสถานด้านประชาธิปไตยและแนวปฏิบัติของสังคมระหว่างประเทศ บทบาทของอาเซียนในศตวรรษที่ 21 ถูกกำหนดไว้ในเอกสารสำคัญที่เกี่ยวกับการจัดตั้งประชาคมอาเซียน และกฎบัตรอาเซียน ตลอดจนอาเซียนพยายามเสริมสร้างกระบวนการประชาธิปไตยในภูมิภาคแม้ว่าจะต้องเผชิญกับปัญหาการขัดกันทางปทัสถานดั้งเดิมของอาเซียน และ 2) อาเซียนมีความสัมพันธ์กับองค์การสหประชาชาติ สหภาพยุโรป และสหรัฐอเมริกาซึ่งพยายามผลักดันให้อาเซียนยอมรับในมาตรฐานสากลด้านประชาธิปไตย ในขณะที่จีนมีจุดยืนตรงข้ามกับปทัสถานด้านประชาธิปไตยที่เป็นสากล ทำให้จีนยอมรับและมีอิทธิพลต่อรัฐบาลของประเทศในอาเซียนที่มีปัญหาด้านประชาธิปไตยและละเมิดสิทธิมนุษยชน
Article Details
อนุญาตภายใต้เงื่อนไข Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
ลิขสิทธิ์
เอกสารอ้างอิง
กรมอาเซียน กระทรวงการต่างประเทศ. (2559). อาเซียน 2025 : มุ่งหน้าไปด้วยกัน. กรุงเทพฯ: บริษัท เพจเมคเกอร์ จำกัด.
กระทรวงการต่างประเทศ. (2566). สรุปผลการประชุมสุดยอดอาเซียน ครั้งที่ 40 และ 41 และการประชุมสุดยอดที่เกี่ยวข้อง. สืบค้นจาก https://resolution.soc.go.th/PDF_UPLOAD/2566/P_408341_28.pdf
คณะกรรมาธิการระหว่างรัฐบาลอาเซียนว่าด้วยสิทธิมนุษยชน. (2555). ขอบเขตอำนาจหน้าที่ของคณะกรรมาธิการระหว่างรัฐบาลอาเซียนว่าด้วยสิทธิมนุษยชน. กรุงเทพฯ: กรมอาเซียน กระทรวงการต่างประเทศ.
ชนกนันท์ บริพนธ์. (2564). อำนาจเชิงปทัสถานกับผลประโยชน์แห่งชาติ ในกระบวนการสร้างนโยบายของสหภาพยุโรปเกี่ยวกับวิกฤติผู้ลี้ภัย: กรณีศึกษาความตกลงสหภาพยุโรป-ตุรกี. วารสารยุโรปศึกษา, 27(2), 45-78.
ชนินท์ทิรา ณ ถลาง, และ ภิญญ์ ศิรประภาศิริ. (2559). ความสำเร็จและความท้าทายของอาเซียน: จากสมาคมสู่ประชาคม. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
วีโอเอไทย. (2565). เก้าอี้เมียนมาถูกเว้นว่าง ระหว่างการประชุมสุดยอดสหรัฐฯ-อาเซียน. สืบค้นจาก https://www.voathai.com/a/empty-chair-for-myanmar-in-us-asean-special-summit/6570625.html
เอกสารสำคัญในการประชุมสุดยอดอาเซียน ครั้งที่ 9 และการประชุมสุดยอดอื่น ๆ ที่เกี่ยวข้อง ณ เกาะบาหลี. (2546). สืบค้นจาก https://www.ryt9.com/s/cabt/125365
Beeson, M., & Gerard, K. (2015). ASEAN, regionalism and democracy. In W. Case (Ed.). Routledge Handbook of Southeast Asian Democratization (pp. 54-67). London: Routledge.
Buzan, B., & Wæver, O. (2003). Regions and Powers: The Structure of International Security. Cambridge: Cambridge University Press.
Buzan, B. (2009). The Middle East through English School theory. In B. Buzan & A. Gonzalez-Pelaez (Eds.), International society and the Middle East: English School theory at the regional level (pp. 24-44). London. Palgrave Macmillan.
Buzan, B. (2014). An introduction to the English School of international relations: The societal approach. Cambridge: Polity.
Chairman’s Statement on the ASEAN Leaders’ Meeting. (2021). Retrieved from https://asean.org/wp-content/uploads/Chairmans-Statement-on-ALM-Five-Point-Consensus-24-April-2021-FINAL-a-1.pdf
Cohen, D. (2020). The rule of law and human rights in ASEAN: Towards a “rules-based” community? In D. Desierto and D. Cohen (Eds.), ASEAN Law and Regional Integration: Governance and the Rule of Law in Southeast Asia’s Single Market (pp. 150-168). New York, NY: Routledge.
Croissant, A. & Trinn, C. (2022). Between Regression and Resilience — BTI Regional Report Asia and Oceania. Gütersloh: Bertelsmann Stiftung.
Driver, R. G. (2018). Understanding ASEAN - An Alternative Approach to International Relations Theory in Asia (Master’s thesis). Portland State University. Retrieved from https://doi.org/10.15760/etd.6320
Durmaz, F., Ra’ees, W., & Hossain, I. (2019). The English School and order: The case of association of Southeast Asian nations (ASEAN). Intellectual Discourse, 27(1), 285–321.
Emerson, D. K. (2007). Challenging ASEAN: A “Topological” view. Contemporary Southeast Asia, 29(3), 424-446.
Freedom House. (2022). Countries and territories. Retrieved from https://freedomhouse.org/countries/freedom-world/scores
Held, D. (2006). Models of democracy (3rd ed.). California, CA: Polity.
Hornat, J. (2019). Transatlantic democracy assistance: Promoting different models of democracy. New York, NY: Routledge.
Huntington, S. P. (1991). Democracy's third wave. Journal of Democracy, 2(2), 12-34.
Jones, D. M. (2008). Security and Democracy: the ASEAN charter and the dilemmas of regionalism in South-East Asia. International Affairs. 84(4), 735–756.
Katsumata, H. (2003). Reconstruction of Diplomatic Norms in Southeast Asia: The Case for Strict Adherence to the “ASEAN Way”. Contemporary Southeast Asia, 25(1), 104-121.
Lai, H. (2007). China’s Evolving Relations with Southeast Asia: Domestic and Strategic Factors. In L. Hongyi & L. T Seng (Eds.), Harmony and Development: ASEAN–China Relations (pp. 17-35). Singapore: World Scientific Publishing.
Manners, I. (2002). Normative Power Europe: A Contradiction in Terms?. JCMS: Journal of Common Market Studies, 40(2), 235-258.
Morada, N. M. (2012). Europe and Southeast Asia: ASEAN-EU Interregionalism between Pluralist and Solidarist Societies. Review of European Studies. 4(3), 89-99. doi:10.5539/res.v4n3p89
Muttaqien, M. (2019). ASEAN charter: A compromise agreement on democracy and human rights. International Journal of Academic Research Business and Social Sciences, 9(5), 481–489.
Navari, C. (2021). The development of English School theory: An introduction. In C. Navari (Ed.), International society: The English School (pp. 1-14). London: Palgrave Pivot.
Peou, S. (2014). The Limits and Potential of Liberal Democratisation in Southeast Asia. Journal of Current Southeast Asian Affairs, 33(3), 19–47
Poole, A. (2016). Breaking New and Controversial Ground? Democracy in ASEAN. Democratic Theory, 3(2), 46–62. doi:10.3167/dt.2016.030204
Quayle, L. (2013). Southeast Asia and the English School of international relations: A region-theory dialogue. London: Palgrave Macmillan.
Restrictive measures in view of the situation in Myanmar/Burma. (2023). Retrieved from https://www.sanctionsmap.eu/api/v1/pdf/regime?id[]=8&lang=en
Schembera, K. (2021). Understanding ASEAN’s approach to sanctions against norm breakers. International Political Science Review, 42(4), 531-545. https://doi.org/10.1177/0192512120972583
Severino, R. C. (2008). ASEAN. Singapore: Institute of Southeast Asian Studies (ISEAS).
Stivachtis, Y. A. (2021). Regionalism. In C. Navari (Ed.), International society: The English School (pp. 109-128). London: Palgrave Pivot.
Stuart, J. (2008). Exploring the Relationship between Outer Space and World Politics: English School and Regime Theory Perspectives (Doctoral dissertation). London School of Economics and Political Science. Retrieved from http://etheses.lse.ac.uk/2979/1/U615931.pdf
Sukma, R. (2009). Democracy Building in South East Asia: The ASEAN Security Community and Options for the European Union. Retrieved from https://www.idea.int/sites/default/files/publications/chapters/the-role-of-the-european-union-in-democracy-building/eu-democracy-building-discussion-paper-53.pdf
The ASEAN Secretariat. (2016). ASEAN Political-Security Community Blueprint 2025. Jakarta: ASEAN Secretariat. Retrieved from https://www.asean.org/wp-content/uploads/2012/05/ASEAN-APSC-Blueprint-2025.pdf
The ASEAN Secretariat. (2022). Joint Vision Statement of the ASEAN-U.S. Special Summit, 2022. Retrieved from https://asean.org/wp-content/uploads/2022/05/Final-ASEAN-US-Special-Summit-2022-Joint-Vision-Statement.pdf
United Nations. (n.d.). Democracy. Retrieved from https://www.un.org/en/global-issues/democracy
Youde, J. (2017). Global Health Governance in International Society. Global Governance, 23(4), 583–600.
