ประสบการณ์สองทศวรรษของการบริการวิชาการด้านกฎหมายในพื้นที่จังหวัดเชียงราย : บทวิเคราะห์รูปแบบ และแนวทางการพัฒนา

Main Article Content

พิทักษ์ ศศิสุวรรณ

บทคัดย่อ

การบริการวิชาการแก่สังคมด้านกฎหมายมีความพิเศษแตกต่างจากการบริการวิชาการด้านอื่น เนื่องจากเป็นการให้บริการสังคมด้านวิชาการ เพื่อช่วยเหลือประชาชนในด้านการปรับปรุงคุณภาพชีวิตด้วยการให้แนวทางกฎหมายที่เป็นประโยชน์ เป็นการปลูกภูมิคุ้มกันทางสังคม หรือการชี้แนะข้อกฎหมายเพื่อสร้างความชอบธรรมให้กับการขับเคลื่อนภาคประชาสังคม กล่าวได้ว่าการให้บริการช่วยเหลือประชาชนด้านกฎหมายเป็นวิถีทางหนึ่งที่ยกระดับประชาชนให้กลายเป็นพลเมืองของรัฐ ในบทความวิชาการนี้ผู้เขียนมีวัตถุประสงค์ถ่ายทอดประสบการณ์การบริการวิชาการแก่สังคมด้านกฎหมายในพื้นที่จังหวัดเชียงรายที่ได้ดำเนินการมาเกือบสองทศวรรษ เพื่อให้เห็นถึงสภาพปัญหา และแนวทางบริการวิชาการแก่สังคมด้วยการใช้หลักนิติศาสตร์เป็นเครื่องมือในการดำเนินการ


ผลการศึกษาพบว่า สภาพปัญหา เช่น ด้านภูมิศาสตร์ และความหลากหลายของชาติพันธุ์ส่งผลต่อความยากลำบากในการสื่อสารให้ความรู้ด้านกฎหมาย ในอนาคตควรมีการเพิ่มเติมนโยบายเพื่อการบริหารจัดการรูปแบบการบริการวิชาการแก่สังคมด้านกฎหมายในพื้นที่จังหวัดเชียงรายให้มีความเหมาะสมกับพื้นที่มากขึ้น อาทิ เพิ่มช่องทางการให้บริการวิชาการแก่สังคมด้านกฎหมาย ช่องทางอื่นเพิ่มขึ้น อาทิ ช่องทางออนไลน์ เพื่อให้การบริการวิชาการช่วยเหลือด้านกฎหมายเป็นไปอย่างกว้างขึ้น และเข้าถึงประชาชนได้ง่ายขึ้น อีกทั้งการเตรียมพร้อมด้านการสื่อสารภาษาถิ่นโดยจัดหาผู้ชำนาญด้านภาษาถิ่นสำหรับการสื่อสารทำความเข้าใจตลอดจนเป็นผู้ช่วยในการเผยแพร่ความรู้ด้านกฎหมายให้กับประชาชนกลุ่มชาติพันธุ์  ทั้งควรมีการอุดหนุนงบประมาณการดำเนินโครงการ หรือการให้บริการวิชาการในพื้นที่อย่างต่อเนื่อง เป็นต้น

Article Details

รูปแบบการอ้างอิง
ศศิสุวรรณ พ. (2025). ประสบการณ์สองทศวรรษของการบริการวิชาการด้านกฎหมายในพื้นที่จังหวัดเชียงราย : บทวิเคราะห์รูปแบบ และแนวทางการพัฒนา. วารสารวิชาการวิทยาลัยบริหารศาสตร์, 8(2), 246–263. สืบค้น จาก https://so05.tci-thaijo.org/index.php/SASAJ/article/view/276215
ประเภทบทความ
บทความวิชาการ

เอกสารอ้างอิง

คณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. (2567). คู่มือการบริการวิชาแก่สังคมคณะนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหาสารคาม. มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.

ณฐ นารินทร์. (2567). การเสริมสร้างความรู้ทางกฎหมายในการจัดทำแผนป่าชุมชนเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการจัดกการป่าชุมชนอย่างยั่งยืน (รายงานวิจัย). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

พิทักษ์ ศศิสุวรรณ. (2566). ประสบการณ์นักนิติศาสตร์เพื่อสังคมสู่บทบาทนักนิติศาสตร์เพื่อสิ่งแวดล้อม. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติ ครั้งที่ 3 และนานาชาติ ครั้งที่ 1 มหาวิทยาลัยแม่โจ้-แพร่เฉลิมพระเกียรติ (น. 402). แพร่: มหาวิทยาลัยแม่โจ้-แพร่ เฉลิมพระเกียรติ.

พิทักษ์ ศศิสุวรรณ. (2567ก). ข้อเสนอแนะเชิงนโยบายสำหรับการบังคับใช้กฎหมายป้องกันและปราบปรามยาเสพติดในจังหวัดเชียงราย. วารสารนิติศาสตร์ รัฐศาสตร์ และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงราย, 8(1), 225–246.

พิทักษ์ ศศิสุวรรณ. (2567ข). การพัฒนาโมเดลข้อบัญญัติท้องถิ่นเพื่อควบคุมกิจกรรมทางการเกษตรที่ก่อให้เกิดมลพิษทางแสง. วารสารวิจัยและส่งเสริมวิชาการเกษตร, 41(2), 248-260.

วราลักษณ์ นาคเสน. (2564). คู่มือการจัดโครงการบริการวิชาการแก่ชุมชน และสังคม. เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยเชียงใหม่.

วัชรพงษ์ สุขีวงศ์, เพ็ญศรี ฉิรินัง, อุดมวิทย์ ไชยสกุลเกียรติ, และ วิพัฒน์ หมั่นการ. (2567). การวิเคราะห์แนวทางการบริหารงานบริการวิชาการแก่สังคมของสถาบันอุดมศึกษาในกํากับของรัฐด้วยทฤษฎีระบบ. วารสารมหาจุฬานาครทรรศน์, 11(2), 224–234.

อัญนลินต์ กมลนันธกิจ. (2567). การเสริมสร้างความรู้ทางกฎหมายในการจัดทำข้อบังคับป่าชุมชนเพื่อเพิ่มประสิทธิภาพการจัดการป่าชุมชนอย่างยั่งยืน (รายงานวิจัย). เชียงใหม่: มหาวิทยาลัยราชภัฏเชียงใหม่.

Pound, R. (1912). The Scope and Purpose of Sociological Jurisprudence. Harvard Law Review, 25(8), 489-516.