Trans-communication of the Royal Writing “Klai Ban”
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
The objectives of this research are to understand the characteristics of trans-communication of the royal writing “Klai Ban” in each stage of creation, and to find the features of communication elements which occurred when there was a trans-communication in Klai Ban. To study this topic, the researcher employed qualitative method by analyzing Klai Ban which was presented in the form of the royal hand-writing letter, book and television food documentary program. Moreover, the depth interviewing approach was also used to find the relationship between communication elements which created meaning in Klai Ban. The study found that the trans-communication in Klai Ban shown the relationship that the preceding medium transformed to be a message in the next stage. Besides, there was hybridization of media which were together in the form of symbiosis. Subsequently, the communication elements also changed their status and created the text collaboratively. Finally, there were changes in communication and meta-communication when the communication was transformed through the context of time and space.
Article Details
References
กฤษณ์ ทองเลิศ. (2545). การผสานรูปแบบ การสื่อความหมายและจินตสาระของผู้รับสารเป้าหมายที่มีต่องานภาพถ่ายกับลายลักษณ์อักษรในงานโฆษณาทางสื่อสิ่งพิมพ์. วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
เจริญพงศ์ ศรีสกุล. (2550). การออกแบบเนื้อหาส่วนควบและส่วนขยายในสื่อดีวีดีภาพยนตร์. วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2545). ไกลบ้าน เล่ม 1. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. (2545). ไกลบ้าน เล่ม 2. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ.(2545). ไกลบ้าน เล่ม 3. กรุงเทพมหานคร: อักษรเจริญทัศน์.
จุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว, พระบาทสมเด็จพระ. ผู้แปล. (2545). ตำราทำกับข้าวฝรั่ง. พิมพ์ครั้งที่ 3. กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิง.
ถิรนันท์ อนวัชศิริวงศ์. (2557). ปรัชญานิเทศศาสตร์ กระบวนทัศน์ในการพัฒนาทฤษฎีและศึกษาวิจัยการสื่อสาร. กรุงเทพมหานคร: จรัลสนิทวงศ์การพิมพ์.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). ข้อเสนอแนะประเด็นการสื่อสารเพื่องานวิจัยนิเทศศาสตร์ตามแนวคิด “ปฏิปักษ์สัมพันธ์” (Symbiosis) ในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์ 14(16), 7-11.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2558). แบบจำลองการสื่อสารในยุคดิจิทัล. วารสารนิเทศสยามปริทัศน์ 13(15), 8-13.
ศิริชัย ศิริกายะ. (2526). แบบจำลองเชิงลู่เข้าของคินเขด. วารสารนิเทศศาสตร์ 2(4), 47-74.
ภาษาอังกฤษ
Fiske, J. (1990). Introduction to Communication Studies. London and New York: Routledge.
Houston, K. (2016). The Book: A Cover-to-Cover Exploration of the Most Powerful Object of Our Time. New York: W.W. Norton & Company, Inc.
Jenkins, H. (2006). Convergence Culture: Where Old and New Media Collide. New York: New York University Press.
Littlejohn, S. W. (2007). Theories of human communication. Belmont, CA: Thomson/Wadsworth.
McLuhan, M. (1964). Understanding media: The extensions of man. New York: McGraw-Hill.
McQuail, D. (1994). McQuail’s mass communication theory. (3rd edition). London: Sage Publications.
Ong, W. J. (1982). Orality and literacy: The technologizing of the word. London: Methuen.