ความพร้อมเป็นมหาวิทยาลัยดิจิทัลของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร

บทคัดย่อ

การวิจัยครั้งนี้เป็นการศึกษาความพร้อมเป็นมหาวิทยาลัยดิจิทัลของมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลพระนคร กลุ่มตัวอย่าง คือ นักศึกษา อาจารย์ผู้สอน และบุคลากรสายสนับสนุน โดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือในการวิจัย สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ความถี่ ร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน t-Test, F-test และ Pearson Correlation ผลการศึกษาพบว่า นักศึกษามีความเห็นว่าระบบเทคโนโลยีสารสนเทศของมหาวิทยาลัยมีความพร้อมอยู่ในระดับปานกลาง ( =2.51, S.D.=.375) ในขณะที่บุคลากรสายสนับสนุนและผู้สอน เห็นว่ามีความพร้อมในระดับน้อย ( =2.39, S.D.=.624 และ =2.25, S.D.=.472 ตามลำดับ) โดยระบบที่นักศึกษาเห็นว่ามีความพร้อมมากที่สุดคือ ระบบบริการโครงสร้างพื้นฐานดิจิทัล ( =2.91, S.D.=.570) และระบบที่มีความพร้อมน้อยที่สุดคือ ระบบบริการทรัพยากรการเรียนรู้ ( =2.14, S.D.=.535) ส่วนระบบที่ผู้สอนเห็นว่ามีความพร้อมน้อยที่สุดคือ ด้านห้องเรียน/ห้องปฏิบัติการ/ปฏิบัติการคอมพิวเตอร์ ( =1.92, S.D.=.782) และระบบที่บุคลากรสายสนับสนุนเห็นว่ามีความพร้อมน้อยที่สุดคือระบบสารสนเทศระบบนิเวศดิจิทัลงานวิจัย ( =2.03, S.D.=.887) ส่วนปัจจัยที่สัมพันธ์กับความพร้อมระบบเทคโนโลยีสารสนเทศของมหาวิทยาลัย ปัจจัยที่มีระดับความสัมพันธ์สูงสุดในกลุ่มนักศึกษา คือ จุดมุ่งหมายในการใช้งานระบบเทคโนโลยีสารสนเทศ กลุ่มผู้สอน คือ ความคิดเห็นต่อการ Login เข้าใช้งาน และขั้นตอนในการใช้งานของระบบต่างๆ มีความสะดวก รวดเร็ว และง่ายในการใช้งาน ส่วนกลุ่มบุคลากรสายสนับสนุน ปัจจัยที่สัมพันธ์กับความพร้อม คือ เพศ