THE DEVELOPMENT OF A PUBLIC RELATIONS MEDIA FOR SUSTAINABLE ECOTOURISM PROMOTING: A CASE STUDY OF MON COMMUNITY IN PATHUM THANI PROVNCE

Authors

  • สลิตตา สาริบุตร Rajamangala University of Technology Thanyaburi
  • ณัฐพงษ์ สีบุญเรือง Rajamangala University of Technology Thanyaburi

Keywords:

sustainable ecotourism, public relations media, Mon community, Pathum Thani province

Abstract

This research aimed 1) to study on the readiness and potential of tourism resources; 2) to study on the condition of problems and needs to use the a public relations media for the sustainable ecotourism; and, 3) to develop the public relations media for sustainable ecotourism in Mon community, Pathum Thani Province. Research methodology had been divided into two forms as follows: 1) Quantitative research that collected data via the questionnaires from 400 residences in Pathum Thani Province. Data analysis was conducted through using the statistical software packages. The statistics applied in data analysis were percentage, average, and standard deviation; and 2) Qualitative research that collected data via in-depth interview with the community leaders, the government units in Mon community, tourism business entrepreneurs, and 15 people with Mon race in the community. The Inductive approach was used for data analysis and interpretation. It was found from the research results that tourism resources in Pathum Thani Province in the part of Mon community were considered to have highly potential with the outstanding on its customs and cultures, ways of living, history, archaeological sites and antiquities in addition, the very interesting travel routes. However, it was found that there was the issue when people in general, especially those who lived in Pathum Thani Province themselves still perceived less about Thai Mon ethnicity. More than 31.5 percent of the questionnaire respondents said they had no idea that there was a Mon community in Pathum Thani. Therefore, the guideline for public relations media development for sustainable ecotourism promoting at the initial phrase shall begin with attention and interest raising. The media prepared by the researcher was the Video media disseminating the lifestyle of the Mon community to publicize in social media and printed media in form of brochures thus, to promote for the interesting tourism routes in Mon community. The results evaluation form media specialists and 200 of target audiences found that the overall efficiency of Video media had the average of 4.10 or in high level and the overall efficiency of the printed media had the average of 3.81 which was also in high level.

References

กัลยาณี ตันตรานนท์. (2562). การพัฒนาสื่อวีดิทัศน์การให้บริการอนามัยโรงเรียน. วารสารพยาบาล ทหารบก, 20(1), 293-299.

การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย. (2544). การพัฒนาการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. สืบค้นจาก http://www.tat.or.th.

คมสิทธิ์ เกียนวัฒนา. (2552). การศึกษาแรงจูงใจของเยาวชนไทยต่อการท่องเที่ยวพิพิธภัณฑ์ในกรุงเทพมหานครและปริมณฑล. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, จุฬาลงกรณ์ มหาวิทยาลัย).

ชนกพล ชัยรัตนศักดา. (2556). ประสิทธิภาพของสื่อประชาสัมพันธ์ด้านการท่องเที่ยวในประเทศไทย. (การค้นคว้าอิสระปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยศรีปทุม).

ณัตพร วรคุณพิเศษ. (2556). การพัฒนาสื่อสิ่งพิมพ์เพื่อการประชาสัมพันธ์ภาควิชาเทคโนโลยีทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ. วารสารวิจัยทางการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ, 8(2), 48-58.

ติกาหลัง สุขกุล. (2558). การพัฒนารูปแบบการประชาสัมพันธ์เพื่อการท่องเที่ยวของพิพิธภัณฑสถาน แห่งชาติ บ้านเก่า จังหวัดกาญจนบุรี. วารสารมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 6(2), 98-120.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2548). การพัฒนาการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.

บุญเลิศ จิตตั้งวัฒนา. (2542). มารู้จักหนังสือท่องเที่ยวเชิงนิเวศกันเถอะ. จุลสารการท่องเที่ยว,18(1), 9.

บุปผา วงษ์พันธุ์ทา. (2544). การประเมินศักยภาพการพัฒนาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศอำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเชียงใหม่).

ประจักษ์ กึกก้อง. (2560). การจัดการความรู้ภูมิปัญญาท้องถิ่นการปลูกกล้วยไข่อย่างมีคุณภาพ ของเกษตรกรในจังหวัดกำแพงเพชร. กำแพงเพชร: มหาวิทยาลัยราชภัฎกำแพงเพชร.

เปรมศักดิ์ อาษากิจ. (2558). การพัฒนาสื่อสิ่งพิมพ์เพื่อการท่องเที่ยวบ้านสันต้นเปา อำเภอสันทราย จังหวัดเชียงใหม่. วารสารวิชาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์, 23(42), 211-227.

พรหมเมธ นาถมทอง. (2540). กระบวนการพัฒนาการท่องเที่ยวเพื่อการพัฒนาชุมชนท้องถิ่น: กรณีศึกษา แหล่งท่องเที่ยวในเขตอําเภอเมือง จังหวัดนครนายก. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต,จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย).

พีระ จิรโสภณ. (2529) . ทฤษฎีการสื่อสารมวลชนเกี่ยวกับผูรับสาร. กรุงเทพฯ : โรงพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย

พงษ์ วิเศษสังข์. (2551). ความรู้เบื้องต้นเกี่ยวกับการสื่อสาร (พิมพ์ครั้งที่ 8). ปทุมธานี: มหาวิทยาลัย กรุงเทพ.

พัชราภา ขาวบริสุทธิ์. (2561). การพัฒนาระบบการประชาสัมพันธ์ของเทศบาลเมืองอ่างทอง. วารสารรังสิตบัณฑิตศึกษาในกลุ่มธุรกิจและสังคมศาสตร์, 4(2), 315-325.

พูนทรัพย์ สวนเมือง ตุลาพันธ์. (2544). รูปแบบการจัดการท่องเที่ยวแบบยั่งยืนในพื้นที่จังหวัดสุรินทร์และร้อยเอ็ด. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการวิจัย.

ยศ สันตสมบัติ. (2544). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศ: ความหลากหลายทางวัฒนธรรมและการจัดการทรัพยากร. กรุงเทพฯ: โครงการ BRT.

ยุวดี นิรัตน์ตระกูล. (2538). ECOTOURISM การท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์. จุลสารการท่องเที่ยว. 10(3), 8.

รวีพร จรูญพันธ์เกษม. (2560). การพัฒนาสื่อวีดีทัศน์ประชาสัมพันธ์โครงการ Elephant Haven Thailand. ใน การประชุมวิชาการมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคล ครั้งที่ 9 “ราชมงคลสร้างสรรค์กับนวัตกรรมที่ยั่งยืนสู่ประเทศไทย 4.0” (น.198-203). นนทบุรี: ณ ศูนย์แสดงสินค้าและการประชุมอิมแพ็ค เมืองทองธานี.

วรรณพร บุญญาสถิตย์. (2561). กุศโลบายที่มีความสัมพันธ์กับความเข้มแข็งของชุมชนมอญในจังหวัด ปทุมธานี. วารสารวิชาการ มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร, 9(2), 14-31.

วิวัฒน์ชัย บุญยภักดิ์. (2529). ผลกระทบของอุตสาหกรรมท่องเที่ยวต่อมรดกศิลปวัฒนธรรม. จุลสารการท่องเที่ยว, (42).

วีรวัฒน์ วงศ์ศุปไทย. (2555). ปทุมรามัญญธานีเทิดไท้องค์ราชันย์ ไทยรามัญย้อนรำลึกชนชาติมอญ. ปทุมธานี: องค์การบริหารส่วนจังหวัดปทุมธานี.

ศูนย์วิจัยป่าไม้ คณะวนศาสตร์ มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. (2542). โครงการศึกษาการท่องเที่ยวเพื่อรักษาระบบนิเวศ: กรณีภาคใต้. กรุงเทพฯ: การท่องเที่ยวแห่งประเทศไทย.

ศรชัย ไทรชมพู. (2548). การพัฒนารูปแบบการท่องเที่ยวแบบยั่งยืน วิถีชีวิตวัฒนธรรมไทยและ มอญ อำเภอพระประแดง จังหวัดสมุทรปราการ.กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยราชภัฏพระนคร.

ศิวฤทธิ์ พงศกรรังศิลป์. (2548). การโฆษณาและการสงเสริมการตลาด. กรุงเทพฯ : ท้อป

เศกสรรค์ ยงวณิชย์. (2555). การท่องเที่ยวเชิงนิเวศที่ยั่งยืน: แนวคิดหลักการและการจัดการ.ขอนแก่น : คณะมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยขอนแก่น.

สมใจ ไข่แก้ว. (2548). การประเมินศักยภาพและความต้องการในการจัดการท่องเที่ยวเชิงนิเวศ ของชุมชนทับบางปรุจังหวัดสุราษฎร์ธานี. (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์).

สัภยา ไชยมาตย์. (2558). การผลิตสื่อวีดีทัศน์เพื่อการประชาสัมพันธ์แหล่งท่องเที่ยวจังหวัดมหาสารคาม. ใน การประชุมวิชาการระดับชาติการจัดการเทคโนโลยีและนวัตกรรมครั้งที่ 1 (น. 97-100). มหาสารคาม: มหาวิทยาลัยราชภัฏมหาสารคาม.

สำนักงานพัฒนาการท่องเที่ยว. (2549). การพัฒนาการท่องเที่ยวที่ยั่งยืน. สืบค้นจาก http://www.tourism.go.th.

อุษาวดี พลพิพัฒน์. 2545. การท่องเที่ยวแบบยั่งยืน: กรณีศึกษาการท่องเที่ยวเชิงนิเวศโดยชุมชนในประเทศไทย. จุลสารการท่องเที่ยว, 21(4), 38-48.

WTTC. (2015). Global benchmarking travel & tourism. Retrieved from http://www.wttc.org/ media/files/reports/benchmark%20reports/regional%20results%202015/global%20benchmarking%20report%202015.pdf.

Zeppel, H. D. (2006). Indigenous Ecotourism: Sustainable Development and Management (Tourism Studies). United Kingdom: Cromwell Press, Trowbridge.

Downloads

Published

2023-10-16

How to Cite

สาริบุตร ส. ., & สีบุญเรือง ณ. (2023). THE DEVELOPMENT OF A PUBLIC RELATIONS MEDIA FOR SUSTAINABLE ECOTOURISM PROMOTING: A CASE STUDY OF MON COMMUNITY IN PATHUM THANI PROVNCE. Strategic Perspectives on Business and Marketing Management, 7(2), 121–143. retrieved from https://so05.tci-thaijo.org/index.php/mmr/article/view/268461

Issue

Section

Research Articles