กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดเพื่อยกระดับการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงราย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) กระบวนการสร้างและสื่อสารแบรนด์การท่องเที่ยวจังหวัดเชียงราย (2) การรับรู้ต่อแบรนด์การท่องเที่ยวจังหวัดเชียงรายของผู้มีส่วนได้ส่วนเสีย และ (3) กลยุทธ์การสื่อสารการตลาดเพื่อยกระดับการท่องเที่ยวจังหวัดเชียงราย การวิจัยนี้เป็นงานวิจัยเชิงคุณภาพ เก็บข้อมูลจากการศึกษาเอกสาร การใช้เทคนิคทางสังเกตการณ์ การสัมภาษณ์และการระดมความคิดเห็นจากตัวแทนหน่วยงานภาครัฐ และเอกชนที่เคยและไม่เคยมีส่วนร่วมในกระบวนการสร้างแบรนด์การท่องเที่ยวของจังหวัดเชียงราย จำนวน 27 คน และนำข้อมูลมาวิเคราะห์เนื้อหาภายใต้แนวคิดการสร้างแบรนด์เมือง
ผลการวิจัย พบว่า จังหวัดเชียงรายมีการกำหนดคุณค่าของแบรนด์ที่เน้นประโยชน์ทางด้านการนำไปใช้งานเพื่อเป็นทิศทางในการพัฒนาการท่องเที่ยวของจังหวัดผ่านแบรนด์ดีเอ็นเอ: STYLE-C ด้านการสร้างความผูกพันต่อแบรนด์ พบว่า จังหวัดเชียงรายเน้นการสื่อสารไปยังนักท่องเที่ยวภายนอกมากกว่าผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการพัฒนาการท่องเที่ยวในจังหวัด อีกยังความไม่ชัดเจนของโครงสร้างการทำงานและนโยบายสนับสนุนการสื่อสาร แบรนด์ของจังหวัด ซึ่งส่งผลต่อการขาดการรับรู้และความผูกพันต่อแบรนด์ของหน่วยงานทั้งภาครัฐและเอกชนที่เกี่ยวข้องกับการท่องเที่ยวของจังหวัด งานวิจัยนี้ได้เสนอกลยุทธ์การสื่อสารการตลาดแบรนด์เพื่อยกระดับการท่องเที่ยวของจังหวัดเชียงราย คือ 4Cs ได้แก่ การวางโครงสร้างแบรนด์ (construction) การสื่อสารอย่างครบถ้วนและต่อเนื่อง (communication) การวางระบบส่งเสริมการนำแบรนด์ไปใช้ (compliment) และรูปแบบองค์กรการสื่อสารแบรนด์ (contributors)
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
บทความวิชาการ บทความวิจัย และบทวิจารณ์หนังสือในวารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน มิใช่ของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของสมาคมปรัชญาดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง (กรณีการทำวิจัยในมนุษย์ ผู้วิจัยต้องผ่านการอบรมจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ และนำหลักฐานมาแสดง)
References
Aaker, D. A. (1991). Managing brand equity: Capitalizing on the value of a brand name. The Free Press.
Blain, C., Levy, S. E., & Ritchie, J. B. (2005). Destination branding: Insights and practices from destination management organizations. Journal of Travel Research, 43(4), 328-338.
Braun, V., & Clarke, V. (2012). Thematic analysis. In H. Cooper, P. M. Camic, D. L. Long, A. T. Panter, D. Rindskopf, & K. J. Sher (Eds.), APA handbook of research methods in psychology, Vol. 2. Research designs: Quantitative, qualitative, neuropsychological, and biological (pp. 57-71). American Psychological Association.
Cai, L. A. (2002). Cooperative branding for rural destinations. Annals of Tourism Research, 29(3), 720-742.
Chumphuvilad, N., & Santawee, K. (2022). Branding for cultural tourism in Lamphun province. Journal of MCU Haripunchai Review, 6(2), 127-141. [In Thai]
Chumpradit, K., & Khunsri, J. (2006). Identity and image of Chaingrai province. Thailand Science Research and Innovation.
Coomber, S. (2007). Branding (2nd ed.). John Wiley & Sons.
Denzin, N. K. (2017). The research act: A theoretical introduction to sociological methods. Routledge.
Ministry of Tourism and Sports, Office of the Permanent Secretary. (2020). Project expenses for surveying the attitudes and satisfaction of Thai and foreign tourists traveling in Thailand. Author. [In Thai]
Harachai, P. (2018). City branding case study Buriram province. Doctoral Thesis of Philosophy (Architecture), Khon Kaen University. [In Thai]
Keller, K. L. (2013). Strategic brand management: Building, measuring, and managing brand equity (4th ed.). Pearson Education.
Knapp, C., & Woodhouse, J. (2003). Place-based pedagogy: Experiential learning for culturally and ecologically sustainable communities. In Experiential-Community-Workbased: Researching Learning Outside the Academy International Conference at Glasgow Caledonian University, Scotland.
Kotler, P. (2003). Marketing management (11th ed.). Prentice Hall.
Morgan, N. J., Pritchard, A., & Piggott, R. (2003). Destination branding and the role of the stakeholders: The case of New Zealand. Journal of Vacation Marketing, 9(3), 285-299.
Pereira, R., Correia, A., & Schutz, R. (2009). Towards a tourism brand personality taxonomy: A survey of practices. In Fyall, A., Kozak, M., Andreu, L., Gnoth, J. and Sibila, S. (Eds.), Marketing innovations for sustainable destinations (pp. 254-267). Goodfellow Publishers.
Pung-nga, A., Jongshitthipol, J., Wongmontha, S., & Thechakana, C. (2017). Destination branding for competitiveness advantage. A case study Pattaya tourism, Chonburi province. Research and Development Journal, Loei Rajabhat University, 12(39), 25-36. [In Thai]
Ritchie, J. R. B., & Ritchie, R. J. B. (1998). The branding of tourism destinations: Past achievements & future challenges. In Annual Congress of the International Association of Scientific Experts in Tourism (pp. 1-31). Marrakech, Morocco.
Rodríguez-Molina, M. A., Frías-Jamilena, D. M., Del Barrio-García, S., & Castañeda-García, J. A. (2019). Destination brand equity-formation: Positioning by tourism type and message consistency. Journal of Destination Marketing & Management, 12, 114-124.
Rogers, C. R. (1959). A Theory of therapy, personality, and interpersonal relationships: As developed in the client-centered framework. In S. Koch (Ed.), Psychology: A study of science, Formulations of the Person and the Social Context (pp. 184-256). McGraw Hill.
Srisutto, S. (2012). Destination branding strategy: A case study of Bangrak district. Chulalongkorn Business Review, 34(4), 139-161. [In Thai]
Turner, R. C., & Carlson, L. (2003). Indexes of item-objective congruence for multidimensional items. International Journal of Testing, 3(2), 163-171.
Wattanarak, S. (2020). Provincial identity communication through mascot for Thailand’s tourism promotion. Doctoral Dissertation of Communication, University of the Thai Chamber of Commerce. [In Thai]