การเปลี่ยนแปลงทางวัฒนธรรม: ภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนคร ในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยครั้งนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษา (1) เพื่อศึกษาสภาพดั้งเดิมทางวัฒนธรรมด้านภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนครในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย (2) เพื่อศึกษาสภาพปัจจุบันทางวัฒนธรรมด้านภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนครในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย และ (3) เพื่อศึกษากระบวนการเปลี่ยนแปลงทางทางวัฒนธรรมด้านภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนครในภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศไทย กลุ่มเป้าหมายได้แก่ ผู้ให้ข้อมูลสำคัญ ผู้นำแบบเป็นทางการ และไม่เป็นทางการ จำนวน 40 คน
ผลการวิจัย พบว่า
1. ภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนครดั้งเดิม (พ.ศ. 2513-2517) เป็นตระกูลภาษาไท-กะไดเป็นภาษาพูดไม่มีภาษาเขียนใช้อักษรลาวบันทึก เป็นกลุ่มย่อยของภาษาไทดำ ส่วนใหญ่อยู่ในบริเวณจังหวัดภาคอีสานตอนบนส่วนการแต่งกาย ผู้ชายนุ่งผ้าเมล็ดงาตาสีดำสวมเสื้อผ้าพื้นเมือง สีดำเกล้าผมมวย ผู้หญิงนุ่งซิ่น และสวมเสื้อตัดด้วยผ้าพื้นเมืองสีดำ
2. ภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนครปัจจุบัน (พ.ศ. 2518 - ปัจจุบัน) นิยมใช้ภาษาภูไท ตรงกับความต้องการใช้คำเหมาะสมกับฐานะบุคคล และกาลเทศะ ส่วนการแต่งกาย หญิง สวมเสื้อแขนกระบอกสีคราม แต่งขอบเสื้อด้วยผ้าแดง กระดุมเงินมีสายคล้องเป็นคู่ ๆ พันเอวด้วยผ้าแดง
3. กระบวนการเชิงสาเหตุการเปลี่ยนแปลงภาษาและการแต่งกายของชาวภูไทเรณูนคร (พ.ศ. 2513 - ปัจจุบัน) ภายนอกเกิดจากการไหลบ่าทางวัฒนธรรม สังคม เศรษฐกิจ การเมือง ประวัติศาสตร์ และสื่อต่าง ๆ ส่วนภายในเกิดจากชาวภูไทต้องการเปลี่ยนแปลงด้านภาษาในชุมชนของชาวภูไท มีลักษณะของการออกเสียง คำศัพท์ รูปแบบ และลักษณะอื่นๆ ที่เปลี่ยนไปตามกาลเวลาเกิดจากบุคคลที่ใช้ภาษาต้องการตอบสนองต่อสภาพสังคม เศรษฐกิจ และการเมือง
Article Details
บทความวิชาการ บทความวิจัย และบทวิจารณ์หนังสือในวารสารดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ เป็นความคิดเห็นของผู้เขียน มิใช่ของคณะผู้จัดทำ และมิใช่ความรับผิดชอบของสมาคมปรัชญาดุษฎีบัณฑิตทางสังคมศาสตร์ มหาวิทยาลัยรามคำแหง (กรณีการทำวิจัยในมนุษย์ ผู้วิจัยต้องผ่านการอบรมจริยธรรมการวิจัยในมนุษย์ และนำหลักฐานมาแสดง)
เอกสารอ้างอิง
Barnett, H. G. (1953). Innovation: The basis of cultural change. New York: McGraw-Hill.
Benedict, R. (1934). Patterns of culture. New York: Houghton Mifflin.
Boonphila, N. (2016). Phu Tai wisdom cultural cuisine in Udon Thani Province. Journal of Community Development and Life Quality, 4(2), 224-234. [In Thai]
Darwin, C. (1859). On the origin of species. New York: New York University Press.
Friedl, J. (1981). The human portrait: Introduction to cultural anthropology. Englewood Cliffs, NJ: Prentice Hall.
Gumperz, J. J., & Hymes, D. (1972). Directions in sociolinguistics: The Ethnography of communication. Oxford, England: Basil Blackwell.
Scupin, R., & De Corse, C. R. (2004). Anthropology: A global perspective (5th ed.). Upper Saddle River, NJ: Prentice Hall.
Steward, J. H. (1955). Theory of culture change; The methodology of multilinear evolution. Champaign, IL: University of Illinois Press.
Theerasasawat, S., & Upaan, N. (1995). The change in way of Esarn family and community: A Phuthai case. Khon Kean: Khon Kean University, Faculty of Humanities and Social Sciences. [In Thai]
Thongchouy, C. (1991). Languages and dialects (focusing on the southern region). Bangkok: Odian Store. [In Thai]
Treeaekanukul, L. (2006). Adaptation to Thai culture and the effects of restrictions on rights on the quality of life of Tai Yai without Thai nationality in Chiang Rai Province. Doctoral dissertation of sociology, Ramkhamhaeng University. [In Thai]
