หลักการทางกฎหมายในการแสวงหาพยานหลักฐานคดียาเสพติดด้วยวิธีการอําพรางตัว

บทคัดย่อ

บทความวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาหลักการทางกฎหมายในการแสวงหาพยานหลักฐานคดียาเสพติดดว้ ยวิธีการอำพรางตัว ผวูิ้จัยใชรู้ปแบบการวิจัยเชิงคุณภาพ โดยใชวิ้ธีการเก็บรวบรวมข้อมูลด้วยการวิจัยเอกสาร และวิเคราะห์ข้อมูลโดยใช้เทคนิคการวิเคราะห์เนื้อหา

ผลการวิจัย พบว่า การนำเทคนิคการสืบสวนพิเศษด้วยวิธีการอำพรางมาใช้ในการปราบปรามผู้กระทำความผิดเกี่ยวกับยาเสพติด โดยมีพระราชบัญญัติวิธีพิจารณาคดียาเสพติด พ.ศ. 2550 ได้กำหนดหลักเกณฑ์เรื่องการอำพรางและการครอบครองยาเสพติดภายใต้การควบคุม ไว้ในมาตรา 7 และมาตรา 8 และมีพระราชบัญญัติป้องกันและปราบปรามยาเสพติดให้โทษ พ.ศ. 2519 แก้ไขเพิ่มเติม (ฉบับที่ 4) พ.ศ. 2545 บัญญัติเรื่องการดักฟังไว้ในมาตรา 14 จากการวิเคราะห์ผลกระทบจากการใช้อำนาจของเจ้าพนักงานตามกฎหมายเกี่ยวกับยาเสพติด จะพบว่า อำนาจของเจ้าพนักงานในการปฏิบัติหน้าที่ต่างๆ ที่มีผลกระทบต่อสิทธิและเสรีภาพของประชาชน เป็นอำนาจที่เป็นข้อยกเว้นหรือเป็นข้อจำกัดสิทธิและเสรีภาพของประชาชนตามรัฐธรรมนูญแห่งราชอาณาจักรไทย พุทธศักราช 2560 เพื่อให้องค์กรภาครัฐและเจ้าพนักงานสามารถที่จะรักษาความสงบเรียบร้อยของสังคม ควบคุมอาชญากรรมได้ และป้องกันและปราบปรามยาเสพติดได้ ซึ่งภาครัฐจะใช้อำนาจที่มีผลกระทบต่อสิทธิและเสรีภาพของประชาชนได้เมื่อปรากฏว่ามีเหตุการณ์หรือข้อเท็จจริงตามที่กฎหมายกำหนดไว้เท่านั้นกับผู้ที่กระทำความผิดตามกฎหมายยาเสพติด หากประชาชนคนทั่วไปที่เป็นผู้บริสุทธิ์มาตรการต่าง ๆ ตามกฎหมายยาเสพติดก็ไม่อาจนำมาใช้ได้ เพราะจะได้รับความคุ้มครองตามกฎหมายรัฐธรรมนูญ การล่วงละเมิดกฎหมายในการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของบุคคล เจ้าพนักงานหรือองค์กรรัฐต้องรับผิดชอบและต้องรับโทษ