Appropriate Models and Guidelines for Chinese Language Teaching and learning Management for General Education Course Students: Case Study of Prince of Songkla University, Hat Yai Campus
Main Article Content
Abstract
The purpose of this research was to study the effective models and approaches in Chinese language teaching for general education course. This qualitative research were collected data through in-depth interviews and group discussion The samples were registered students and instructors from Chinese language course, the general education course of second semester of 2021, Faculty of Arts Prince of Songkla University Hat Yai Campus. The data from 15 samples were analyzed using content analysis. The results of the research found that 1) a major problem was that the number of teaching hours per week was too small, 2) there was a need for teachers to emphasize their teaching areas on listening, speaking and reading skills, and less on writing; daily life contents with various practice activities in class should be emphasized, 3) the effective models and guidelines were suggested in 3 aspects: First, before enrollment, providing an orientation or course related information through various channels is needed. Second, during the course, learning Chinese through activities which allows students to practice and learn in and outside the classroom would be an advantage. Last, at the end of the course, it should assess students’ performance according to the course objectives, and emphasize on Chinese communication such as questions-answers, role play, short story telling through video clips.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
ชาย โพธิสิตา. (2564). ศาสตร์และศิลป์การวิจัยเชิงคุณภาพ. (พิมพ์ครั้งที่ 9). กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณัฐกานต์ ทวีวัฒนเศรษฐ์. (2563). การศึกษาแบบเรียนรายวิชาภาษาจีนในระดับมัธยมศึกษาตอนปลายในด้านความสอดคล้องและต่อเนื่องกับแบบเรียนรายวิชาภาษาจีน หมวดวิชาศึกษาทั่วไปในระดับอุดมศึกษา ให้มีความพร้อมทางทักษะภาษาแห่งศตวรรษที่ 21 เพื่อสร้างนิสิตมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 13(2), 487-508.
ทิศนา แขมมณี. (2560). ศาสตร์การสอน: องค์ความรู้เพื่อการจัดกระบวนการเรียนรู้ที่มีประสิทธิภาพ. กรุงเทพฯ : สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ธัญญารัตน์ มะลาศรี และ Wei Jingru. (2560). การจัดเรียนการสอนเพื่อพัฒนาทักษะการฟังและการพูดภาษาจีนสำหรับผู้เรียนชาวไทย. วารสารวิจัยราชภัฏกรุงเก่า. 4(3), 81-90.
ฝ่ายทะเบียนและประมวลผล สำนักการศึกษาและนวัตกรรมการเรียนรู้ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. (2564). สถิติการลงทะเบียนเรียนของนักศึกษาในรายวิชาศึกษาทั่วไปในรายวิชาทางด้านภาษาจีน. เข้าถึงเมื่อวันที่ 19 มีนาคม 2564 เข้าถึงจาก https://reg.psu.ac.th/reg/.
ภูมิภควัจธ์ ภูมพงศ์คชศร. (2563). การบริหารจัดการชั้นเรียนเพื่อพัฒนาทักษะการเรียนรู้ในศตวรรษที่ 21. วารสารสหวิทยาการมนุษยศาสตร์และสังคมศาสตร์. 3(3), 591-600.
มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. (2564). คู่มือการศึกษามหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. เข้าถึงเมื่อวันที่ 16 กุมภาพันธ์ 2564 เข้าถึงจาก https://edumanual.psu.ac.th/.
สมิทธิรักษ์ จันทรักษ์. (2561). การพัฒนารูปแบบการสอนรายวิชาศึกษาทั่วไปตามกรอบมาตรฐานคุณวุฒิระดับอุดมศึกษาแห่งชาติของหมวดวิชาศึกษาทั่วไป วิทยาลัยดุสิตธานี กรุงเทพมหานคร. วารสารวิทยาลัยดุสิตธานี. 12(1), 263-278.
อดิเรก นวลศรี และ ปิยนันต์ คล้ายจันทร์. (2560). ศึกษาความต้องการและแนวทางการจัดการเรียนการสอนภาษาจีนในโรงเรียน สังกัดเทศบาลนครนนทบุรี. สุทธิปริทัศน์. 31(97), 178-192.
อภิสรา พรรัตนานุกูล. (2562). การศึกษาสภาพปัจจุบันของรูปแบบการเรียนการสอนภาษาแบบเน้นงานปฏิบัติกับการสอนภาษาจีนสำหรับผู้เรียนชาวไทย. วารสารจีนศึกษา มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์. 12(1), 140-162.
Anita, W. (2013). Educational Psychology. Twelfth Edition. Pearson Education, Inc.
Creswell, J. W. (2014). Research Design: A qualitative, quantitative, and mixed method approaches. Thousand Oaks: SAGE Publications.
Dewey, J. (1938). Experience and education. New York: Macmillan.