The development of Community-Based Tourism Routes Through a Participatory Process in Kortal community, Muang, Songkhla Province
Article Sidebar
Main Article Content
Abstract
This study explores the development of Community-Based Tourism Routes through a Participatory Process in Koh Taew Community, Muang, Songkhla Province.
The objectives of this research are as follows:
1) To investigate the contextual factors surrounding the Koh Taew community located in Mueang, Songkhla Province.
2) To assess the tourism potential of the community based on its available resources.
3) To design activities and tourism routes tailored to the community, with a particular emphasis on community involvement.
4) To evaluate the satisfaction levels of stakeholders with the newly established tourism route available in the area.
The research participants involved in the development of Community-Based Tourism (CBT) include various stakeholders such as the village headman, assistant village headman, Mayor of Koh Taew Subdistrict Municipality, Permanent Secretary of Koh Taew Subdistrict Municipality, representative officials from Koh Taew Subdistrict Municipality, local philosophers, agricultural entrepreneurs, community entrepreneurs, local fishing entrepreneurs, and academics with expertise in the area, totaling 30 individuals. The researcher employed a mixed research method, initially conducting followed by quantitative analysis.
The research findings indicate that the Koh Taew community possesses significant potential in community-based tourism, particularly in cultural, agricultural, and fisheries dimensions. This potential presents opportunities to attract tourists across multiple facets. Through collaborative efforts involving various villages within Koh Taew, the community can capitalize on its strengths and enhance its tourism offerings.
Moreover, the development of tourist route centered around the concept such as the “Community Agricultural Tourism of the Koh Taew People,” offers a structured and engaging one-day trip experience.
Tourists' satisfaction with the overall Koh Taew community tourism route testing activity was rated at a favorable level, with a mean score of 3. 65. Examining specific aspect, tourists expressed satisfaction at a at a commendable level regarding attractions with a mean score of 3.90. Similarly, satisfaction levels for activities and tourism facilities were also high, with mean scores of 3.71 and 3.59, respectively.
Article Details
This work is licensed under a Creative Commons Attribution-NonCommercial-NoDerivatives 4.0 International License.
References
กนกกานต์ แก้วนุช. (2561). ปัจจัยการมีส่วนร่วมเพื่อการจัดการการท่องเที่ยวโดยชุมชน. วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 14(1), 110-127. https://so02.tcithaijo.org/index.php/jitt/articl e/view/163061/117805
กรมการพัฒนาชุมชน. (2561). คู่มือบริหารโครงการชุมชนท่องเที่ยว OTOP นวัตวิถี. กรมการพัฒนาชุมชน กระทรวงมหาดไทย.
กฤษฏิวัชร ชวลิตานนท์ และเพ็ชราภรณ์ ชัชวาลชาญชนกิจ. (2565). ความสัมพันธ์ขององค์ประกอบการ
ท่องเที่ยวเชิงสร้างสรรค์และปัจจัยการมีส่วนร่วมของชุมชนที่มีการจัดการท่องเที่ยวในจังหวัดชุมพร. วารสารสหวิทยาการวิจัย: ฉบับบัณฑิตศึกษา, 11(2), 82-90. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/JIRGS/article/view/261294/175331
จินตวีร์ เกษมศุข. (2557). หลักการมีส่วนร่วมกับการพัฒนาชุมชนอย่างยั่งยืน (พิมพ์ครั้งที่ 1). สำนักพิมพ์แห่งจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ณิชาดา วิเศษกาศ. (2561). การจัดการการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมอย่างยั่งยืน: กรณีศึกษา บ้านนาต้นจั่น ตำบลบ้านตึก อำเภอศรีสัชนาลัย จังหวัดสุโขทัย. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยพะเยา]. http://www.updc.clm.up.ac.th/bitstream/123456789/238/1/Nichada%20Wiset kart.pdf
นิมิต ซุ้นสั้น, สัญญา ฉิมพิมล, พิมลรัตน์ ภูขียว, สุภัทรา สังข์ทอง, ประภาศรี อึ่งกุล, ยุทธชัย ฮารีบิน, สิรินทรา สังข์ทอง และพิมพิกา พูลสวัสดิ์. (2564). การวิจัยเชิงปฏิบัติการแบบมีส่วนร่วมในการพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวสำหรับการท่องเที่ยวโดยชุมชนของชุมชนทุ่งมะพร้าว จังหวัดพังงา, วารสารศิลปศาสตร์และอุตสาหกรรมบริการ, 4(2), 326-340. https://so01.tci-thaijo.org/index.php/JLASI/article /view/248953/168145
ปิยาภรณ์ รัตโนภาส, จาตุรันต์ แช่มสุ่น, อารยา สุนทรวิภาต, ลักษมณ บุญมา และปวงปณต สอบขุนทด. (2567). การเพิ่มศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนด้วยผลิตภัณฑ์และเชื่อมโยงเส้นทางการท่องเที่ยวตามแนวชายฝั่งทะเล จังหวัดจันทบุรี, วารสารสังคมศาสตร์ปัญญาพัฒน์, 6(1), 309-324. https://so06.tci-thaijo.org/index.php/JSSP/article/view/271255/182015
ปณต อัศวชัย. (2558). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวชุมชนของชุมชนเทศบาลตำบลศาลเจ้าโรงทอง อำเภอวิเศษชัยชาญ จังหวัดอ่างทอง. Journal of Humanities and Social Sciences Thonburi University, 9(18), 60-67. https://so03.tci-thaijo.org/index.php/trujournal/article/view/5 6540/47043
ปรัชญาพร พัฒนผล. (2554). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยววัฒนธรรมแม่น้ำเพชรบุรี. [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์]. http://tourismlibrary.tat.or.th/medias/TU0069/TU0069_fulltext.pdf
พิฑูรย์ ทองฉิม. (2558). การจัดการความร่วมมือด้านการท่องเที่ยวโดยชุมชนเกาะลันตา จังหวัดกระบี่ [วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต, มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์]. https://kb.psu.ac.th/psukb/bit stream/2010/10157/1/404539.pdf
ภิญญาพัชญ์ นาคภิบาล. (2563). นวัตกรรมเพื่อการพัฒนาศักยภาพชุมชนแบบมีส่วนร่วม อำเภอคลองหลวง จังหวัดปทุมธานี. (รายงานวิจัย). มหาวิทยาลัยราชภัฏวไลยอลงกรณ์ ในพระบรมราชูปถัมภ์.
เมษ์ธาวิน พลโยธี, สุธาธินี หนูเนียม และสุวิชาดา สกุลวานิชเจริญ. (2565). แนวทางการพัฒนาการท่องเที่ยวโดยชุมชนอย่างยั่งยืน กรณีศึกษา ชุมชนไทดำ บ้านนาป่าหนาด อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย, วารสารวิชาการการท่องเที่ยวไทยนานาชาติ, 18(1), 1-25. https://so02.tci-thaijo.org/index. php/jitt/article/view/254270/172775
วรรณวิมล ภู่นาค. (2558). ศักยภาพชุมชนในการจัดการท่องเที่ยวโดยชุมชน:กรณีศึกษาตลาดนํ้าอัมพวา,วารสารวิทยบริการมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์. 26(1), 63-74.
สกาวรัตน์ บุญวรรโณ, เกษตรชัย และหีม และบัณฑิตา หลิมประดิษฐ์. (2563). การพัฒนาเส้นทางท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรมในย่านเมืองเก่าตะกั่วป่า จังหวัดพังงา, วารสารวิจัยราชภัฏเชียงใหม่, 21(1), 1-14. https://so05.tci-thaijo.org/index.php/cmruresearch/article/view/235821/164341
สุดารัตน์ รอดบุญส่ง. (2560). การถอดบทเรียนกระบวนการวิจัยของชุมชนเพื่อการพัฒนาศักยภาพและเครือข่าย ตำบลคอรุม อำเภอพิชัย จังหวัดอุตรดิตถ์ [วิทยานิพนธ์ปริญญาดุษฎีบัณฑิต]. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
เสน่ห์ รักเกื้อ และปาริชาติ วิสุทธิสมาจาร. (2560). การพัฒนาศักยภาพชุชนในการสร้างมูลค่าเพิ่มผลิตภัณฑ์ชุมชนเพื่อการอนุรักษ์ป่าพรุควนเคร็ง. (รายงานการวิจัย). มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลศรีวิชัย.
สมเกียรติ ชัยพิบูลย์. (2550). การจัดการท่องเที่ยวเชิงวัฒนธรรม กรณีศึกษา ศักยภาพการท่องเที่ยวชุมชนนครชุม อำเภอเมือง จังหวัดกำแพงเพชร. สำนักวิทยาบริการและเทคโนโลยีสารสนเทศ มหาวิทยาลัยราชภัฏกำแพงเพชร.
สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ. (2566). รายงานข้อมูลการวิจัยชุมชนเกาะแต้ว อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา.
องค์การบริหารการพัฒนาพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. (2565). ท.ท.ช. ไฟเขียวประกาศ “ลุ่มน้ำทะเลสาบสงขลา” เป็นพื้นที่พิเศษเพื่อการท่องเที่ยวอย่างยั่งยืน. https://www.dasta.or.th/th/ article/1242
Armstrong, R. (2012). An Analysis of the Conditions for Success of Community-Based Tourism Enterprises. ICRT Occasional Paper (OP21), 1-52.
Ashikin, M.N., Kayat, K., & Mohamed, B. (2010). The challenges of community-based homestay programme in Malaysia. Regional Conference on Tourism Research (RCTR 2010), Universiti Sains Malaysia, Penang, Malaysia.
Blackstock, K. (2005). A critical look at community based tourism. Community Dev. J. 40, 39-49.
Clifton, J. & Benson, A.(2006). Planning for Sustainable Ecotourism: The Case for Research Ecotourism inDeveloping Country Destinations. J. Sustain. Tourism.14, 238-254.
Colaizzi, P. (1978). Psychological research as the Phenomenologist views it. In Existential –Phenomenological Alternatives for Psychology (Valle R. & King M. eds), Oxford University Press, London, 48-71.
Creswell, J. W., Plano Clark, V. L., Gutmann, M., & Hanson, W. (2003). Advanced mixed methods research designs. In A. Tashakkori & C. Teddlie (Eds.), Handbook of mixed methods in social and behavioral research (pp. 209–240). Thousand Oaks, CA: Sage.
Creswell. J. W. (2006). Qualitative inquiry and research design: Choosing among five approaches. Sage Publications.
Francis, J. J., M. Johnston, C. Robertson, L. Glidewell, V. Entwistle, M. P. Eccles, and J. M. Grimshaw. (2010). What is an adequate sample size? Operationalising data saturation for theory-based interview studies. Psychology and Health, 25, 1229–45.
Hagaman, A. K., & Wutich, A. (2017). How Many Interviews Are Enough to Identify Meta themes in Multisited and Cross-cultural Research? Another Perspective on Guest, Bunce, and (2006) Landmark Study. Field Methods, 29(1), 23-41. https://doi.org/10.11 77/1525822X16640447
Harwood,S. (2010). Planning for Community Based Tourism in a Remote Location. Sustain ability 2010, 2, 1909-1923. doi:10.3390/su2071909
Jones, S. (2005). Community Based Ecotourism: The Significance of Social Capital. Ann. Tourism. Res.22, 303-324.
Kontongeorgopoulos, N. (2000). Community Based Ecotourism in Phuket and Ao Phangnga Thailand: Partial Victories and Bittersweet Remedies. J. Sustain. Tourism. 13, 4-23.
Li, Y. (2006). Exploring Community Tourism in China: the case of Nashan cultural tourism zone. Journal of Sustainable Tourism, 12(3), 175-193.
Macbeth, J., Carson, D. & Northcote, J. (2004).Social Capital, Tourism and Regional Development: SPCC as a Basis for Innovation and Sustainability. Curr. Issue. Tourism, 7, 502-521.
Reid, D. (2003). Tourism,Globalisation and Development: Responsible Tourism Planning; Pluto Press.
Scheyvens, R. (2000). Promoting women’s empowerment through involvement in ecotourism: Experiences from the third world. J. Sustain. Tourism. 8, 232-218.
Sonmez, S. & Sirakaya, E. (2002). Understanding resident’s support for tourism development in the central region of Ghana. Journal of Travel Research, 41(1), 57-67.
Timothy, D. (2000). Building Community Awareness of Tourism in a Developing Country Destination. Tour. Recreat. Res. 25, 111-116.
United Nations Development Programme (2022). Community based tourism: Social Innovation playbook Thailand. https://www.undp.org/sites/g/files/zskgke326/files/2022-09/UNDP LA%20CBT%20Playbook%20%5BEN%20Version%5D.pdf
Wilson, J. (2003). Volunteerism. In K Christensen, D Levison (eds) Encyclopedia of Community: From the Village to the Virtual World, 1465-1470. Thousand Oaks.