ภาพสะท้อนสังคมสมัยรัตนโกสินทร์ในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของทมยันตี
คำสำคัญ:
ภาพสะท้อนสังคม, รัตนโกสินทร์, นวนิยายอิงประวัติศาสตร์, ทมยันตีบทคัดย่อ
บทความวิจัยเรื่องภาพสะท้อนสังคมสมัยรัตนโกสินทร์ในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของทมยันตี มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาภาพสะท้อนสังคมสมัยรัตนโกสินทร์ในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ของทมยันตี ข้อมูลที่ใช้ในการวิจัย คือ นวนิยายอิงประวัติศาสตร์ สมัยรัตนโกสินทร์ ของทมยันตี จำนวน 6 เล่ม ได้แก่ ทวิภพ เล่ม 1 ทวิภพ เล่ม 2 ร่มฉัตร ภาค 1 ร่มฉัตร ภาค 2 คู่กรรม และคู่กรรม ภาค 2 โดยใช้กลวิธีทางภาษาในข้อความ ของจันทิมา อังคพณิชกิจ (2561) เป็นกรอบแนวคิดที่ใช้ในการวิเคราะห์ตัวบท เพื่อหาภาพสะท้อนสังคม และใช้แนวคิดภาพสะท้อนสังคมของของฑิตฐิตา นาคเกษม (2545) และรสริน ดิษฐบรรจง (2550) ผลการวิจัยพบลักษณะการใช้ภาษาในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์ สมัยรัตนโกสินทร์ ของทมยันตี 3 ลักษณะ คือ กลวิธีทางศัพท์ ได้แก่ การใช้ชื่อและการเรียกชื่อ การเรียกขาน การอ้างถึง และการใช้คำกริยา กลวิธีการขยายความ และกลวิธีทางวัจนปฏิบัติศาสตร์และวาทกรรม ได้แก่ การใช้มูลบท การปฏิเสธ การใช้วัจนกรรม การใช้อุปลักษณ์ และการใช้เรื่องเล่า ส่วนภาพสะท้อนสังคมปรากฏทั้งสิ้น 3 ลักษณะด้าน คือ ภาพสะท้อนค่านิยม พบค่านิยมเรื่องวัตถุ ทั้งค่านิยมเรื่องวัตถุที่แสดงความมั่งคั่ง ค่านิยมเรื่องวัตถุที่แสดงฐานะทางสังคม และค่านิยมเรื่องวัตถุสิ่งของที่ใช้ในชีวิตประจำวัน ค่านิยมเรื่องความประพฤติ พบค่านิยมเรื่องความประพฤติอันพึงประสงค์ และค่านิยมเรื่องความประพฤติอันไม่พึงประสงค์ ค่านิยมเรื่องบุคคล พบค่านิยมค่านิยมเรื่องบุคคลที่มีเชื้อสายกษัตริย์ ค่านิยมเรื่องบุคคลที่เป็นนักบวชในพระพุทธศาสนา ภาพสะท้อนความเชื่อ ภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับศาสนา พบภาพ สะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับพุทธศาสนา และความเชื่อเกี่ยวกับคริสตศาสนา ภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับโหราศาสตร์ พบภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับการทำนายลักษณะบุคคล และภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับการทำนายลักษณะสิ่งของ ภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับไสยศาสตร์ พบภาพสะท้อนเกี่ยวกับความเชื่อเรื่องวิญญาณ ภาพสะท้อนความเชื่อเกี่ยวกับโชคลาง พบภาพสะท้อนความเชื่อเรื่องความฝัน และภาพสะท้อนประเพณีไทย พบภาพสะท้อนประเพณีที่เกี่ยวข้องการเกิด ประเพณีการแต่งงาน และประเพณีที่เกี่ยวข้องกับการตาย
เอกสารอ้างอิง
จันทิมา อังคพณิชกิจ. (2561). การวิเคราะห์ข้อความ. (พิมพ์ครั้งที่ 2). กรุงเทพมหานคร : สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.
จิณณพัต โรจนวงศ์. (2549). ภาษาจินตภาพในนวนิยายอิงประวัติศาสตร์. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ตรีศิลป์ บุญขจร. (2547). นวนิยายกับสังคมไทย (พ.ศ.2475-2500). กรุงเทพมหานคร :โครงการเผยแพร่ผลงานวิชาการ คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
ฑิตฐิตา นาคเกษม. (2545). การศึกษาวิเคราะห์นวนิยายของประภัสสร เสวิกุล. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยศึกษา. มหาวิทยาลัยรามคำแหง.
ทมยันตี. (2513). ร่มฉัตร ภาค 1. กรุงเทพมหานคร : คลังวิทยา.
______. (2513). ร่มฉัตร ภาค 2. กรุงเทพมหานคร : คลังวิทยา.
______. (2537). คู่กรรม ภาค 2. พิมพ์ครั้งที่ 5. กรุงเทพมหานคร : ณ บ้านวรรณกรรม.
______. (2538). คู่กรรม. (พิมพ์ครั้งที่ 13). กรุงเทพมหานคร : ณ บ้านวรรณกรรม.
______. (2547). ทวิภพ เล่ม 1. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร : ณ บ้านวรรณกรรม.
______. (2547). ทวิภพ เล่ม 2. พิมพ์ครั้งที่ 11. กรุงเทพมหานคร : ณ บ้านวรรณกรรม.
ทิพย์สุดา นัยทรัพย์. (2535). ภาษากับวัฒนธรรม. กรุงเทพมหานคร : กรมการฝึกหัดครู.
นาตยา คุปกุนกานท์. (2549). วิเคราะห์ภาพสะท้อนสังคมและวัฒนธรรมที่ปรากฏในเอกสารและตำนานที่เกี่ยวกับพระธาตุเมืองนครศรีธรรมราช. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปะศาสตร มหาบัณฑิต สาขาวิชาไทยคดีศึกษา. มหาวิทยาลัยทักษิณ.
ประภาศรี สีหอำไพ. (2532). วัฒนธรรมเกี่ยวกับภาษาและวรรณคดี. กรุงเทพมหานคร : โครงการตำราและเอกสารทางวิชาการ คณะครุศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย.
รสริน ดิษฐบรรจง. (2550). การใช้ภาษาและภาพสะท้อนสังคมวัฒนธรรมจากไดอารี่ออนไลน์. วิทยานิพนธ์ปริญญาศิลปศาสตรมหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
รุ่งภัสสรณ์ ศรัทธาธนพัฒน์. (2558). โวหารภาพพจน์และภาพสะท้อนสังคมในวรรณกรรมร้อยแก้ว ในรัชกาลพระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัว. วิทยานิพนธ์ปริญญาปรัชญาดุษฎีบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
ลำไย สมอ่อน. (2541). ทัศนะทางสังคมของนักเขียนไทยจากเรื่องสั้นในวารสารสยามรัฐสัปดาห์วิจารณ์ช่วงครึ่งทศวรรษ (พ.ศ. 2535-2539). วิทยานิพนธ์ปริญญาการศึกษามหาบัณฑิต สาขาวิชาภาษาไทย. มหาวิทยาลัยมหาสารคาม.
ดาวน์โหลด
เผยแพร่แล้ว
รูปแบบการอ้างอิง
ฉบับ
ประเภทบทความ
สัญญาอนุญาต
บทความที่ได้รับการตีพิมพ์เป็นลิขสิทธิ์ของวารสารมหาวิทยาลัยปทุมธานี
ข้อความที่ปรากฎในบทความแต่ละเรื่อง เป็นความคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน กองบรรณาธิการไม่จำเป็นต้องเห็นด้วยเสมอไป และไม่มีส่วนรับผิดชอบใด ๆ ถือเป็นความรับผิดชอบของผู้เขียนแต่เพียงผู้เดียว
