ปัจจัยวัฒนธรรมองค์กรและปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลต่อการรับรู้ความรับผิดชอบต่อสังคมของพนักงานบริษัท ABC
Article Sidebar
Main Article Content
บทคัดย่อ
การวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อศึกษาปัจจัยวัฒนธรรมองค์กรและปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลต่อการรับรู้ความรับผิดชอบต่อสังคมของพนักงานของบริษัท ABC โดยประชากรที่ใช้ในการศึกษาครั้งนี้ คือ พนักงานบริษัท ABC จำนวน 670 คน และกลุ่มตัวอย่าง จำนวน 251 คน จากการคำนวณหาขนาดของกลุ่มตัวอย่างจากสูตรของ Taro Yamane เก็บรวบรวมข้อมูลโดยใช้แบบสอบถามเป็นเครื่องมือ สถิติที่ใช้ในการวิเคราะห์ข้อมูล คือ ค่าความถี่ ค่าร้อยละ ค่าเฉลี่ย ส่วนเบี่ยงเบนมาตรฐาน และค่าสัมประสิทธิ์สหสัมพันธ์แบบถดถอยพหุคูณ โดยกำหนดนัยสำคัญที่ระดับ 0.05 ผลการศึกษา พบว่า ผู้ตอบแบบสอบถามมีความคิดเห็นว่าบริษัท ABC มีปัจจัยวัฒนธรรมองค์กร ปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงและการรับรู้ความรับผิดชอบต่อสังคม อยู่ในระดับมาก ผลการทดสอบสมมติฐาน พบว่าปัจจัยวัฒนธรรมองค์กร ได้แก่ ด้านวัฒนธรรมบริษัทแบบท้าทาย ด้านวัฒนธรรมบริษัทแบบลำดับชั้น ด้านวัฒนธรรมบริษัทแบบตลาด และด้านวัฒนธรรมบริษัทแบบเครือญาติ มีส่งผลต่อการรับรู้ความรับผิดชอบต่อสังคมของพนักงาน โดยร่วมกันพยากรณ์ตัวแปรตามได้ร้อยละ 78 ส่วนปัจจัยภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลง ได้แก่ ด้านการกระตุ้นด้วยสติปัญญา ด้านการสร้างแรงบันดาลใจ และด้านการพิจารณาปัจเจกบุคคล มีอิทธิพลส่งผลต่อการรับรู้ความรับผิดชอบต่อสังคมของพนักงาน โดยร่วมกันพยากรณ์ตัวแปรตามได้ร้อยละ 64
Article Details
เอกสารอ้างอิง
ธีรพร ทองขะโชค, และอาคม ใจแก้ว. (2558). ปัจจัยที่มีอิทธิพลต่อความรับผิดชอบต่อสังคมของบริษัทจดทะเบียนในตลาดหลักทรัพย์แห่งประเทศไทย. วารสารวิทยาการจัดการ, 30(1). 23-51.
พิพัฒน์ ยอดพฤติการ. (2551). CSR ในมุมมองของ OECD. สืบค้น 10 มกราคม 2562, จาก https://pipatory.Bloggspot.com/2008/04/csr-oecd.html
ไพบูลย์ วัฒนศิริธรรม. (2549). บทนำ. CSR Journal, 19, 3.
ภิรมย์ ถิ่นถาวร. (2550). การศึกษาภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงของผู้บริหารสถานศึกษาตามการรับรู้ของข้าราชการครูโรงเรียนอำเภอบ้านโพธิ์ สังกัดสำนักงานเขตพื้นที่การศึกษาฉะเชิงเทรา เขต 1 (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยบูรพา, ชลบุรี.
รัตติกรณ์ จงวิศาล. (2551). มนุษยสัมพันธ์: พฤติกรรมมนุษย์ในองค์การ. กรุงเทพฯ: สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์.
วรวุฒิ ไชยศร. (2561). ผลวิจัยซีเอสอาร์ 6 ยักษ์ธุรกิจ สะท้อนการขับเคลื่อนองค์กรที่ยั่งยืน MGR Online. สืบค้น 10 มกราคม 2562, จาก https://mgronline.com/greeninnovation/detail/9610000009339.
วิรัช สงวนวงศ์วาน. (2547). การจัดการและพฤติกรรมองค์กร. กรุงเทพฯ: เพียร์สัน เอ็ดดูเคชั่น
สุนทร วงศ์ไวศยวรรณ. (2540). วัฒนธรรมองค์การ. กรุงเทพฯ: มหาวิทยาลัยสุโขทัยธรรมาธิราช.
อุดมศักดิ์ กุลครอง (2553). ภาวะผู้นำการเปลี่ยนแปลงกับความรับผิดชอบต่อสังคมของผู้บริหารสถานศึกษา (วิทยานิพนธ์ปริญญามหาบัณฑิต). มหาวิทยาลัยศิลปากร, กรุงเทพฯ.
Bass, B. M., & Avolio, B. J. (1994). Improving organization effectiveness through transformational. Thousand Oaks, CA: Sage.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (1999). Diagnosing and changing organizational culture. New York: Addison Wesley Publishing.
Cameron, K. S., & Quinn, R. E. (2006). Diagnosing and changing organization culture: Based on the competing values framework. Sanfrancisco, CA: Jossey-Bass.
Galbreath, J. (2010). Drivers of corporate social responsibility: the role of formal strategic planning and firm culture. British Journal of Management, 21(2), 511-525.
Griffin, R. W. (1996). Management (5th ed.). Boston: Houghton Mifflin.
Yamane, T. (1973). Statistics: An introductory analysis (3rd ed.). New York. Harper and Row Publications.
