นิสสันนาวารา ขี้ยา และใบกระท่อม: เศรษฐกิจชาวบ้านและความยั่วยวนของสมัยใหม่ในเพลงดิเกร์มิวสิค

Abstract

ในบรรดาศิลปะการขับร้อง และศิลปะการแสดง ที่บ่งบอกถึงอัตลักษณ์ของชุมชนชายแดนใต้ เพลงดิเกร์ มิวสิค หรือเพลงดิเกร็สมัยใหม่ (Modem Dikir Music) เป็นศิลปะชนิดหนึ่งที่ถูกสร้างสรรค์และถูกนิยาม ขึ้นมาเองโดยกลุ่มคนในท้องถิ่น บทเพลงเหล่านี้ ได้รับความนิยมต่อเนื่องกันมาอย่างยาวนาน อย่าง ข้าที่สุดก็ตั้งแต่ทศวรรษ 2510 จนถึงปัจจุบันที่ได้เกิด ศิลปินดิเกร็มิวสิคหน้าใหม่ขึ้นมาอีกคับคั่ง พวกเขา เติบโตขึ้นมาเพื่อเป็นสายธารแห่งบทเพลงซึ่งมีคุณค่า และความหมายในฐานะศิลปะการแสดงพื้นบ้านที่ อัดแน่นไว้ด้วยมุมมอง ค่านิยม อุดมการณ์ ตลอดจน แรงปรารถนาแห่งท้องถิ่น ผู้เขียนศึกษาเกี่ยวกับบทเพลงดิเกร์มิวสิคมา อย่างต่อเนื่อง ตั้งแต่ พ.ศ. 2555 มองเห็นว่าบทเพลง เหล่านี้ แม้จะได้รับความนิยมอยู่ในกลุ่มผู้ฟังเฉพาะกลุ่ม แต่ก็มีพื้นที่ทางสังคมและวัฒนธรรมที่ชัดเจนแน่นอน ในฐานะเป็นองคาพยพของอรรถลักษณ์ซึ่งบ่งบอกถึง อัตลักษณ์ความเป็นมลายู ที่ไม่เพียงแต่มีเครือข่าย ความสัมพันธ์อยู่เฉพาะในอาณาบริเวณประเทศไทย เท่านั้น แต่ยังเชื่อมโยงไปยังประเทศมาเลเชีย และ อินโดนีเซียด้วย