งานวิจัยด้านการสื่อสารสุขภาพ: กลไกในการพัฒนาสังคม
Keywords:
Research, งานวิจัย, Health Communication, การสื่อสารสุขภาพ, Social Development, การพัฒนาสังคมAbstract
งานวิจัยด้านการสื่อสารสุขภาพ มีความสำคัญต่อการสร้างองค์ความรู้หรือแสวงหาข้อค้นพบที่จะเป็นประโยชน์ทั้งในเชิงวิชาการและเป็นประโยชน์ต่อการนำผลการวิจัยที่ได้ไปประยุกต์ใช้ในทางปฏิบัติ งานวิจัยด้านการสื่อสารสุขภาพในประเทศไทย อาจดำเนินการโดยนักวิชาการจากสาขาวิชาต่าง ๆ ในสถาบันอุดมศึกษา จากนักวิจัยที่สนใจประเด็นสุขภาพอนามัย จากบุคลากรด้านสาธารณสุข หรือจากนิสิตนักศึกษาเพื่อเป็นเงื่อนไขของการสำเร็จการศึกษา งานวิจัยดังกล่าว มักศึกษาประเด็นที่กำลังเป็นที่สนใจของสาธารณชน หรือมีความสำคัญในขณะนั้น การศึกษาให้ทราบถึงสถานภาพแห่งองค์ความรู้ของประเด็นที่เกิดขึ้นในช่วงเวลาต่าง ๆ ของการศึกษาวิจัยจึงมีประโยชน์อย่างยิ่งต่อการทำความเข้าใจพัฒนาการของการวิจัยในเรื่องนั้นได้ รวมทั้งยังสามารถสะท้อนให้ทราบถึงความสำคัญของประเด็นปัญหาที่ศึกษาวิจัยอีกด้วย
References
คณะกรรมการอำนวยการจัดทำแผนพัฒนาสุขภาพแห่งชาติ ฉบับที่ 10. (2550). แผนพัฒนาสุขภาพแห่งชาติ ในช่วงแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ 10 พ.ศ. 2550 - 2554. กรุงเทพฯ: โรงพิมพ์องค์การรับส่งสินค้าและพัสดุภัณฑ์.
จันทร์เพ็ญ ชูประภาวรรณ. (2543). สถานะสุขภาพของคนไทย. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
ดวงพร คำนูณวัฒน์ และไพสุดา ตรีเดชี. (ม.ป.ป). แนวคิดการจัดการหลักสูตรสื่อสารเพื่อสุขภาพ. การพัฒนาหลักสูตรการสื่อสารเพื่อสุขภาพ. กรุงเทพฯ : สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
นิธิ เอียวศรีวงศ์. (2548). สถานะขององค์ความรู้ด้านประวัติศาสตร์การแพทย์และการสาธารณสุขไทย วาระการวิจัยและแนวทางการศึกษาในอนาคต. ในโกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ และชาติชาย มุกสง (บรรณาธิการ). พรมแดนความรู้ประวัติศาสตร์การแพทย์และสาธารณสุขไทย. หน้า 28-34. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
แนวคิดการพัฒนาองค์ความรู้เรื่องการสื่อสารเพื่อสุขภาพ. (2547). การพัฒนาองค์ความรู้การสื่อสารสุขภาพจากการประชุมวิชาการ ศตวรรษใหม่ของการสื่อสารสุขภาพแบบมีส่วนร่วม. กรุงเทพฯ: สำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ.
ประเวศ วะสี. (2543).สุขภาพในฐานะอุดมการณ์ของมนุษย์. กรุงเทพฯ: หมอชาวบ้านปาจารีย์ ธนะสมบูรณ์กิจและคณะ. (2550). การสื่อสารสุขภาพ. กรุงเทพ ฯ: ภาพพิมพ์.
พนา ทองมีอาคม และเพ็ญพักตร์ เตียวสมบูรณ์กิจ. (2551). การสื่อสารสุขภาพ: ประโยชน์และความจำเป็นของการศึกษาด้านนิเทศศาสตร์และการบริหารด้านสุขภาพ. วารสารวิชาการ คณะนิเทศศาสตร์ มหาวิทยาลัยรังสิต,12,2, หน้า 9-18.
วิชัย โชควิวัฒน. (2548). ประวัติศาสตร์การปฏิรูปครั้งสำคัญของระบบสุขภาพไทย. พรมแดนความรู้ประวัติศาสตร์การแพทย์และสาธารณสุขไทย. ในโกมาตร จึงเสถียรทรัพย์ และชาติชาย มุกสง (บรรณาธิการ). พรมแดนความรู้ประวัติศาสตร์การแพทย์และสาธารณสุขไทย. หน้า 43-51. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
วิพุธ พูลเจริญ. (2543). สู่การปฎิรูประบบสุขภาพแห่งชาติ. กรุงเทพฯ: สถาบันวิจัยระบบสาธารณสุข.
สุชาดา ทวีสิทธิ์. (2547). เพศภาวะ: กระบวนทัศน์เพื่อโลกใบใหม่ที่เท่าเทียม. ใน สุชาดา ทวีสิทธิ์. (บรรณาธิการ). เพศภาวะ: การท้าทายร่าง การค้นหาตัวตน. (หน้า 4-20). กรุงเทพฯ: อมรินทร์พริ้นติ้งแอนด์พับลิชชิ่ง.
หนึ่งหทัย ขอผลกลาง. (2552) พัฒนาการและแนวโน้มของการวิจัยด้านการสื่อสารสุขภาพในประเทศไทย. (รายงานการวิจัย). นครราชสีมา: มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี.
Donohew, L. &. Ray, E. B. (1990). Communication and health: Systems and applications. New jersey: Lawrence Erlbaum.
Finnegan, J.R. & Viswanath, K. (1990). Health and Communication: Medical and Public Health Influences on the
Research Agenda. In Ray, E. B. & Donohew, Communication and Health: Systems and Applications. Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates.
Pettegrew, L. S., & Logan, R. (1987). The health care context. In C. R. Berger and S. H. Chaffee (Eds.), Handbook of communication science (pp. 675-710). Newbury Park, CA: Sage
Ratzan, S. C., Payne, J. G., & Bishop, C. (1996). The status and scope of health communication. Journal of Health Communication, 1(1):25-41.
ThaiJO